Επειδη τα βιβλια ειναι ακριβα, και τα ακριβοτερα εχουν την ενοχλητικη συνηθεια να τελειωνουν γρηγορα, αυτες τις μερες αρχισα παλι να διαβαζω το Μαυρο Πυργο του Stephen King. Τα υπερ του ειναι πολλα, το εχω ηδη αγορασμενο, τα 7 βιβλια του λογικα θα με κρατησουν καμια δεκαρια μερες ακομα (μετα απο μια βδομαδα περιπου που τα χω ξεκινησει ειμαι στο τεταρτο), δεν θυμαμαι ακριβως τι γινεται και το τελευταιο το ειχα διαβασει πολυ βιαστικα την πρωτη φορα στη διαρκεια ταξιδιου οποτε ετσι κι αλλιως ηθελα να το ξαναπιασω. Τα αρνητικα του επισης ειναι πολλα, εχω μια μακρινη αναμνηση να τσατιζομαι ολη την ωρα με το magnum opus του King για διαφορετικο λογο καθε φορα, και πιανοντας στα χερια μου τον πρωτο τομο περιμενα με ενοχλησουν τα ιδια πραγματα, αλλα εκανα λαθος, τη δευτερη φορα που το διαβαζω περιεργως δεν φαινεται να με ενοχλει απολυτως τιποτα.
Ο King ξεκινησε να γραφει το Μαυρο Πυργο οταν ηταν 19 χρονων, εγραψε νομιζω δυο τρια απο τα βιβλια του και μετα το παρατησε μεχρι τις αρχες της δεκαετιας του ’90 που αποφασισε να ολοκληρωσει την εφταλογια που υποτιθεται θα ηταν το μεγαλυτερο εργο του. Τωρα το να ψαχνεις το απωγειο της δημιουργικης πορειας ενος συγγραφεα τρομου που απευθυνεται σε εκατομμυρια μου φαινεται λιγο ηλιθιο, τα μισα του βιβλια εχουν περισσοτερη σχεση με το marketing απο τη λογοτεχνια, αλλα μια φωνουλα στο κεφαλι μου φωναζει οτι αυτη δεν ειναι ειλικρινης κριτικη για το εργο του King αλλα η αντιδραση του σνομπ μαλακισμενου που βρηκε ευκαιρια να κανει τον καμποσο (το ενα δεν αποκλειει το αλλο). Η ιστορια ειναι κατι σαν τουρλου απο Lord of the Rings (μια ομαδα ανθρωπων που προχωρανε σε ευθεια γραμμη μεχρι ενα προκαθορισμενο σημειο), western και κυριως σαν συνδυασμος σχεδον ολων των προηγουμενων βιβλιων του (δε μου’ρχονται ολα τωρα αλλα θυμαμαι αναφορες στο The Stand, το It, το Hearts in Atlantis, το Talisman και το Black House που ειχε γραψει μαζι με τον Straub κτλ), το αποτελεσμα μερικες φορες γινεται χαοτικο αλλα στο τελος μπορεις να το πεις επικο, οχι μονο για το μεγεθος του αλλα και επειδη αν καταφερει να σε αγγιξει συνεχιζεις να το σκεφτεσαι για καιρο μετα. Ο Ρολαντ της Γαλααδ, τελευταιος πιστολερο μιας εποχης που δεν υπαρχει πια, προχωραει προς το Μαυρο Πυργο, τον αξονα που ενωνει απειρους κοσμους, για να διορθωσει οτι πηγε στραβα σε εναν κοσμο που "προχωρησε παραπερα", ενα ετοιμοθανατο τοπιο που φαινεται να υπαρχει χιλιαδες χρονια μετα απο την πυρηνικη καταστροφη. Μαζι του ειναι διαφοροι που στρατολογει στο δρομο, καθε βιβλιο εχει μια κεντρικη ιδεα συνεχιζοντας να προχωραει προς το σταθερο φιναλε κτλ κτλ.
Και διαβαζοντας ξανα τα εφτα βιβλια της σειρας μου ερχονται ξανα οι ιδιες σκεψεις με την πρωτη φορα, αλλα τωρα προσπαθω να τις αντιμετωπισω διαφορετικα. Στην αρχη παλι μ’αρεσε, κατι η ατμοσφαιρα αγριας δυσης, κατι ο ηρωας που μου φερνει σε Eastwood, κατι η ιδεα ενος κοσμου που σβηνει και χαλαει η ισορροπια του ακομα και σε βασικα πραγματα οπως ο χρονος και οι αποστασεις, ολα αυτα μου εκαναν την ιδια εντυπωση. Και μετα αρχισα παλι να τσατιζομαι με τον King. Υπηρχαν απειρα σημεια που το βιβλιο μου φαινοταν απλως κακογραμμενο και ανεμπνευστο, η ιστορια ηταν εκει και με τραβουσε αλλα επρεπε να υπομενω απανωτες σελιδες ξεκαρφωτων αργκο σχολιων, προτασεων χωρις νοημα και επιτηδευμενων προσπαθειων για να περιγραψει κατι που στο τελος δεν καταλαβαινα. Αυτη τη φορα ομως, εχοντας διαβασει πολλα βιβλια απο μεταφραση και στο πρωτοτυπο, δε μου παει καρδια να κατηγορησω τον King αλλα οποιον το μετεφρασε στα Ελληνικα και εκανε οτι μπορουσε, αλλα δεν ηταν συγγραφεας.
Μετα, καπου στα μισα του δευτερου βιβλιου, αποφασισα οτι δεν αξιζε να φαω παλι τοσο χρονο για να θυμηθω το εργο μιας μετριοτητας, οτι υπηρχαν πολυ καλυτεροι συγγραφεις να με απασχολησουν και αλλες τετοιες πιπες, αλλα ολη αυτη η ακολουθια σκεψεων καταχωρηθηκε αμεσως σαν "φεστιβαλ βλακειας" στο κεφαλι μου και απορριφθηκε. Γιατι το χω επισκεφτει ξανα αυτο το φεστιβαλ βλακειας, επανειλλημενα. Εχω απορριψει τον King ξανα και ξανα (και αλλους συγγραφεις με τον ιδιο τροπο) επειδη αρεσαν σε πολυ κοσμο ενω καταλαβαινα οτι κατι δεν παει καλα και συνεχιζα να απολαμβανω μερικα βιβλια του, ουτε τοτε εβγαζε νοημα αλλα δε με’ νοιαζε. Θυμαμαι να σκεφτομαι πως ο King ειναι τετριμμενος, βαρετος, γερος, ασχημος, βρωμαει κτλ ενω ο Barker ειναι η επιτομη της γαματοσυνης, πιο νεος, cool, all-right, gay (αρα ακομα πιο cool), ωμος, τρομακτικος και οτι αλλο μου φαινοταν καλο τοτε, και να παλευω να διαβασω το Coldheart Canyon (που ειχα πληρωσει με 26 ευρω που δεν ειχα) ενω σιχαινομουν καθε σελιδα του και σκεφτομουν ποσο μ’αρεσε το It, το The Stand, το Salem’s Lot, το Christine και δυο τρια ακομα εργα του King που ειχα διαβασει μικρος, αλλα δεν ειχε σημασια, δεν ηταν cool. Και δεν εννοω οτι ο Barker ειναι χειροτερος, το Abarat και ο Υφαντοκοσμος ειναι απο τα καλυτερα βιβλια που εχω διαβασει και πολυ πιο πανω για μενα απο οποιοδηποτε του King αλλα ολη αυτη η βλακεια που αναλωνομασταν τοτε μου κανει κατι σε Metallica vs Iron Maiden.
Αφοτου το ξεπερασα κι αυτο αρχισε να με ενοχλει η ιδια η ιστορια. Στο Lord of the Rings η πλοκη ηταν στρωτη και πειστικη (οσο πειστικη μπορει να ειναι μια ιστορια για elves, μαγους και δεντρα που κοβουνε βολτες), ολοι αυτοι πηγαιναν καπου αλλα ο τροπος που ξεπερνουσαν τις δυσκολιες φαινονταν σωστος γιατι ηταν αρχιδαραδες και υπολειπονταν μονο σε αριθμους, και οταν αρχισει να μετραει η λογιστικη στη λογοτεχνια τα βιβλια θα βγαινουν σε σπιραλ. Στο Μαυρο Πυργο ομως δεν παει ακριβως ετσι. Ο King θελοντας να δημιουργησει μια αισθηση αβεβαιοτητας και να κρατησει το ενδιαφερον του αναγνωστη μας θυμιζει οοοολη την ωρα ποσο αμπαλοι και ασχετοι με το αντικειμενο ειναι οι ηρωες του. Ειναι χαμενοι σε εναν ξενο κοσμο, σωματικα ανεπαρκεις να αντιμετωπισουν τις προκλησεις, εξουθενωμενοι, κατι σαν αστεγοι κακομοιρηδες που κανουν αγγαρεια, ενω απεναντι τους υπαρχουν τεραστια τερατα, μαγοι, εγκληματικες ιδιοφυιες, απειρα τοπια δηλητηριασμενα με ραδιενεργεια και οτι αλλο κακο μπορει να βρει οποιον δυσμοιρο εχει κατουρησει μαυρη χελωνα, αλλα αυτοι εκει, συνεχιζουν ακαθεκτοι. Δεν ειναι οτι δεν ειναι πειστικο η ρεαλιστικο, αυτο δε με νοιαζει, ειναι οτι μοιαζει να μην το πιστευει ουτε ο ιδιος. Καθε περιπετεια ή αναμετρηση ξεκιναει με τον συγγραφεα να σου περιγραφει ολους τους τροπους που θα μπορουσε να παει στραβα και να πεθανουν οι ηρωες, να σε πειθει οτι αυτη δεν ειναι πιθανοτητα αλλα βεβαιοτητα, να σε κοροιδευει πως αν ελπιζεις σε καλο φιναλε εισαι απλως ηλιθιος και ξαφνικα να γινεται κατι απιστευτο και να σωζονται ολοι, να συνεχιζουν μουτρωμενοι σα να τους φταιει ολος ο κοσμος και να περιμενεις να ξαναγινει το ιδιο πραγμα σε 15 σελιδες. Συνεχεια ομως. Ειναι σα να εχεις μια μεγαλη γραμμη με ολα τα γεγονοτα στα βιβλια, απο το καθενα να ξεκινανε γυρω στις 150 γραμμες με εναλλακτικα φιναλε και η πλοκη να ακολουθει τη μια, μονη συνεχη γραμμη που περναει απο ολα εκεινα που θα οδηγησουν σε καλο αποτελεσμα. Απο ενα σημειο και μετα μου φανηκε προσβλητικο να ζηταει 20 ευρω για ενα βιβλιο που χρησιμοποιει ξανα και ξανα το ιδιο τεχνασμα.
Αλλα ακομα και αυτο δε με χαλασε αυτη τη φορα, μεχρι που μου φανηκε και πειστικο. Μου θυμισε το Sandman και τον κηπο του Destiny, του μεγαλου αδερφου του Dream, που ολοι προχωραμε και μπροστα μας απλωνονται απειροι δρομοι και λαβυρινθοι, αλλα αν γυρισεις και κοιταξεις προς τα πισω βλεπεις μονο μια ευθεια πορεια. Και τωρα σκεφτομαι πως αν δεν ξενερωσω ουτε στο σημειο που ο King βαζει τον εαυτο του στο βιβλιο (ναι, γινεται παρακατω) μαλλον θα εχω μαλακωσει παρα πολυ και θα πρεπει να αρχισω να χαστουκιζω τον εαυτο μου.
(Αν δε διαβαζεις βιβλια τρομου, η γενικα βιβλια το παραπανω πρεπει να σου φανηκε παρα πολυ βαρετο και ελπιζω να σταματησες να το διαβαζεις πριν φτασεις στο τελος και αποφασισεις να σχολιασεις οτιδηποτε αναγκαζοντας με να σε βρισω, ευχαριστω)
