Ουγκ

Η σημερινη προταση δεν ειναι κινηματογραφικη η λογοτεχνικη, ειναι πολυ απλη και βασικη αρχη αν θες να επιβιωσεις μεχρι να αρχισει να σε κυνηγαει η εφορια.

Νατη:

Μην παιξεις ποτε μπασκετ.

Αυτο ηταν.

Και στην απιθανη περιπτωση που δε μπορεις να κρατηθεις και πρεπει να παιξεις σωνει και καλα, προσπαθησε να εχεις κανει ζεσταμα και να μην κρατας αναμμενο τσιγαρο.

Ωχ αμαν.

Wire in the Blood

Πριν απο κατι μηνες μου τη βαρεσε και κατεβαζα βρετανικες σειρες, δε μ'ενοιαζε τοσο η θεματολογια, το μονο μου κριτηριο ηταν να μην καταλαβαινω τι ακριβως ελεγαν αλλα να μοιαζει καπως απομακρα με αγγλικα και να ακουγεται γκαυλωτικο απο τις ηθοποιηνες (oi mate!). Και οπως συμβαινει συνηθως μια ξεμεινε και την τρακαρα στο ipod σε περιοδο βαρεμαρας και αγραναπαυσης, το Wire in the Blood, 5 seasons 6 διωρων επεισοδιων περιπου η καθε μια, για εναν profiler που βοηθαει την αστυνομια να βρισκει serial killers.

Οποτε τα Χριστουγεννα περασαν με γιορτινες εικονες τελετουργικων φονων, ξεκοιλιασματων, ευφανταστων μεθοδων για διακοσμησεις βασισμενες στα ανθρωπινα εντοσθια κτλ.

Και το γεγονος οτι δεν εχω βρει ακομα απο που γεμισε η μπλουζα μου αιματα χτες το βραδυ δε βοηθαει την κατασταση.

-.-

Πριν απο μερικους μηνες βρεθηκα σε ενα αμερικανικο αεροδρομιο, με πολλες ωρες κενο αναμεσα στις πτησεις λογω καθυστερησης, και μετα απο μια τελειως αποτυχημενη αποπειρα να φτασω στο κεντρο της πολης για πλακα, αποφασισα οτι η προϋπηρεσια μου στην εξερευνηση μεγαλουπολεων μαλλον δεν ειναι αρκετη για να τρεχω μονος μου στη μεγαλυτερη του κοσμου και οτι επισης θα προτιμουσα να μη βρεθω δολοφονημενος και κρεμασμενος σε κανα στενακι σαν προειδοποιηση στους απροσεχτους τουριστες και τους επιδοξους εξερευνητες. Οποτε μετα απο μια ωρα αναζητησης ξαναβρηκα το αεροδρομιο και γυρισα να διαβασω τιποτα μεχρι να φυγει η πτηση μου. Χωθηκα σε ενα stand με περιοδικα με αλλα 500 ατομα που φαινονταν να κατανοουν πολυ καλυτερα το περιεργο εθιμοτυπικο συναλλαγων σε εκεινο το αλλοκοτο μερος και προσεξα μια στοιβα πεταμενη αναμεσα στα τσοντιαρικα και τα σταυρολεξα, το Rolling Stone Magazine.



Το σοκ παραλιγο να με πεταξει στο πατωμα. Μερικα πραγματα τα βλεπεις τοσες φορες μεσα απο πολιτισμικες αναφορες και ασχετα με τη φυση τους θεματα που οταν ξαφνικα τα πετυχαινεις στο χρηστικο τους ρολο το ωστικο κυμα της συμπυκνωμενης μαλακιας σου απειλει να σε παρασυρει οπως το κυμα του Θερμαϊκου παρασερνει μπουκαλακια νερου, σακουλες (ποιος πουστης φερνει σακουλες συνεχεια στο λιμανι) και καποτες (ποιος αλλος πουστης πηδαει μεσα στη θαλασσα, τα παιδια του θα βγουν τερμα μεταλλαγμενα). Θα μου πεις τωρα τι περιμενες μωρε μαλακα, περιοδικο ειναι, δεν εχει σημασια οτι το δειχνει στο Almost Famous, οτι σου θυμιζει τους Rolling Stones και τον Bob Dylan, οτι εχει γινει συνωνυμο με το μουσικο ρευμα 2-3 δεκαετιων, ειναι περιοδικο και αυτα δεν αποκτουν αξια με το χρονο σαν τα βιβλια γιατι συνεχιζουν να βγαινουν καθε μηνα. Και θα συμφωνησω αμα μου το πεις αυτο. Αλλα οπως και να ναι μου ρθε καπως να το βλεπω πεταμενο αναμεσα στα Playboy και τα ρεμπους, και αγορασα ενα ισα ισα για να απελευθερωσω κατι απο την καταθλιψη του αεροδρομιακου αντιστοιχου του περιπτερου. Run Rolling Stone Magazine, run for your cult life!



Αφοτου λοιπον το αγορασα και απλωθηκα σε 4 θεσεις αφηνοντας ορθιες δυο γριες και εναν κουτσο, παρατηρησα οτι υπηρχαν πραγματα που με ενοχλουσαν πολυ περισσοτερο απο το μερος που το χαν πεταξει στο stand και κυριως οτι το περιοδικο για καποιον ανεξηγητο λογο φαινοταν να εχει γραφτει σημερα. Μεχρι να το ανοιξω περιμενα να βρω μεσα τα νεα για την τελευταια συλληψη των Rolling Stones, τον καινουριο δισκο των The Kinks, καμια συνεντευξη του Neil Young η του Bowie, τετοια πραγματα, 60's, 70's, το πολυ 80's επειδη ενιωθα γενναιοδωρος. Το μονο που βρηκα ηταν reviews για μπαντες που δεν ειχα ουτε ακουστα αλλα μου θυμιζαν cast απο ταινια της Disney, ολοσελιδες διαφημισεις αμαξιων και καπου μεσα στο χαος το μονο που μου θυμισε μουσικο ρεπορταζ, κατι για τον Axl και τα μπλεξιματα του, δεν θυμαμαι τι ακριβως, αναμεσα στο jet lag και στο οτι δεν μ'ενοιαζε το χασα. Την υπολοιπη ωρα καθομουν απλα στις 4 καρεκλες μου (ενω οι γριες και ο κουτσος ειχαν ηδη πεθανει απο εξαντληση) και αναρωτιομουν ποσο διαφορετικα βλεπει ο καθενας το ιδιο πραγμα.



Κυριως μου θυμισε ενα κειμενο που ειχα διαβασει πανω κατω την ιδια εποχη για εναν τραγουδιστη των 80's που ποτε δε μ'ενθουσιαζε (αλλα ο αρθρογραφος μ'αρεσε και τοτε εψαχνα γενικα τι ειχε γραψει). Μεσα σε οσα ελεγε καπου πετουσε την αποψη του για το mainstream και το cool στο rock και σαν παραδειγμα εφερνε τους Led Zeppelin και ποσο συνηθισμενο ειναι να πιστευεις οτι ηταν πραγματικα μεγαλοι καλλιτεχνες. Δεν ξερω γιατι με ταραξε αυτο και ενιωσα την αναγκη να υπερασπιστω ενα συγκροτημα που ειχε διαλυθει πριν ακομα γεννηθω, ισως γιατι παντα ενιωθα οτι απο εκεινη την εποχη οι Zeppelin μ'αρεσαν περισσοτερο απ'ολους και αυτος ο μαλακας μου ελεγε οτι το ιδιο ενιωθε και ο υπολοιπος κοσμος, καπου μεσα μου η φωνουλα που επιμενει οτι ειμαι πιο ψαγμενος απο τον υπολοιπο κοσμο αφηνιασε. Αλλα η μαλακια ειναι οτι ειχε δικιο, ειναι συνηθισμενο να πιστευεις οτι οι Zeppelin ηταν μεγαλοι γιατι ηταν, μπορεις να ψαξεις για τραγουδια τους που δεν ξερει κανενας αλλος αν θες να το παιξεις μουρη η μπορεις να γυρνας παντου και να υποστηριζεις οτι το Stairway to Heaven ειναι σκουπιδι, δεν εχει σημασια, δε μπορεις να βγεις cool χρησιμοποιωντας οποιοδηποτε επιχειρημα που θα εχει μεσα τους Led Zeppelin. Ισως αυτο να προσδιοριζει τους μεγαλυτερους καλλιτεχνες στην ιστορια, η εστω αυτους που ειχαν μεγαλυτερη επιδραση στο κοινο, οτι εχοντας γινει τελειως αποδεκτοι απο τη συντριπτικη πλειοψηφια σταματησαν να αποτελουν επιχειρημα γαματοσυνης. Ο μονος τροπος να φανεις μαγκας χρησιμοποιωντας τους Beatles ειναι να πηδουσες τη γκομενα του Lennon η να ειχες αναγκασει καποτε τον McCartney na φαει κρεας.



Οποτε αν νιωθεις την αναγκη να διαχωριστεις απο τη μαζα χρησιμοποιωντας τα μουσικα η κινηματογραφικα σου γουστα, δυσκολα τα πραγματα. Δεν ειναι κακο, ολοι το κανουμε, οι περισσοτεροι μαλιστα ετσι ξεκινησαμε να ασχολουμαστε με τη μουσικη, τον κινηματογραφο, το σεξ, τα βιβλια, το guitar hero και το bungee jumping, για να κανουμε κατι που δεν κανουν οι αλλοι η που δεν το εχουν ψαξει τοσο πολυ (εκτος απο το bungee που το κανουν ολοι πια). Ερχεται ομως καποια στιγμη, θες δε θες, που για να συνεχισεις να εισαι γαματος επειδη διαβαζεις το ταδε βιβλιο η βλεπεις τον ταδε σκηνοθετη πρεπει να φτασεις στο σημειο να ασχολεισαι με πραγματα που δε σ'αρεσουν. Ζοριζεσαι και προσπαθεις να σ'αρεσουν αλλα δε γινεται να ακολουθεις το alternative ρευμα καθε εποχης γιατι δεν θα ησουν ανθρωπος, θα ησουν LSD, μπορεις να λες οτι τα γουσταρεις ολα αυτα που ειναι οντως γαματα και εκφραζουν μερικους ανθρωπους αλλα στην τελικη ειναι σα να λες οτι δε θες να γαμησεις την Megan Fox γιατι ειναι ψευτικη, δεν υπαρχουν τετοιες γυναικες, το σωμα της εχει λαθος αναλογιες και δε γινεται να ισορροπει και εισαι ιδεολογικα αντιθετος με το να πηδας αιθερια πλασματα που εμφανιζονται σε διαφορες δυτικες και ανατολικες θρησκειες. Ειναι διασκεδαστικο αλλα κανεις δεν σε πιστευει.



Και στην τελικη αν η γαματοσυνη σου εξαρταται απο τα εργα αλλων ανθρωπων που σκοπο εχουν μονο να σε βαλουν να σκεφτεις η να σε κανουν να νιωσεις ομορφα τοτε πρεπει να αρχισεις να αμφιβαλλεις σοβαρα οτι οντως εισαι τοσο τελειος οσο νομιζεις.

Franklyn

Αυτο ηταν, δε μπορεις να εμπιστευτεις ουτε τα trailers πια.

Θυμαμαι πριν κανα δυο χρονια οταν ειχα δει το trailer του Franklyn και ημουν σιγουρος οτι θα ειναι η καλυτερη ταινια που εγινε ποτε. 4 ιστοριες που ξεδιπλωνονται μαζι, καποιος που ακυρωνεται ο γαμος του και προσπαθει να το αντιμετωπισει ψαχνωντας την αγαπημενη του απο οταν ηταν 7 χρονων, καποιος αλλος που εξαφανιζεται ξαφνικα ο γιος του, μια καλλιτεχνης που κινηματογραφει τις αποπειρες αυτοκτονιας της και ενα εναλλακτικο Λονδινο με απειρες θρησκειες οπου ενας αυτοκλητος τιμωρος κυνηγαει τον ψευτικο Μεσσια που πριν χρονια ειχε σκοτωσει ενα 12χρονο κοριτσακι. Στα δυο λεπτα που κρατουσε το κλιπακι φαινονταν οτι η ταινια θα εχει πολυ καλο σεναριο, απιστευτη ατμοσφαιρα και μια σκοτεινη οπτικη που ειχα να δω απο το Dark City. Μεινετε μακρια της με καθε κοστος.



Το cast αν και αξιοπρεπεστατο αναλωνεται σε ποζαραδικους και τελειως δηθεν μονολογους του στυλ τι ειναι ο καβουρας, τι ειναι το ζουμι του, ο Sam Riley την παλευει καπως αλλα δε γλυτωνει τη μετριοτητα του ρολου του, ο σκηνοθετης κανει πραγματικα αξιεπαινες προσπαθειες να σε αναγκασει να κλεισεις την ταινια, η ιστορια χανεται σε μονοτονες και απολυτως αδιαφορες στροφες, ανηφορες και κατηφορες και η Eva Green γινεται πραγματικα εκνευριστικη στο ρολο της goth-emo βασανισμενης ψυχης που κανεις δεν την καταλαβαινει και καθε 10 λεπτα αποφασιζει οτι η ζωη της δεν αξιζει και αντε, ας κατεβασουμε 150 χαπια να ειμαστε τουλαχιστον μποεμ.



Πραγματικα αν δεν ηταν το trailer και η Eva Green θα απορουσα πως πηρε διανομη αυτη η μαλακιαρα στις αιθουσες.



Η Eva Green.



Ωραια, τωρα ξεχασα τι ελεγα με την Eva Green.



Γαματη ταινια ητανε!

Ενδαθε κοιται

Σημερα δεν προτεινουμε τιποτα, η μερα δεν σηκωνει ταινιες, βιβλια, μουσικες και τσοντες.
Σημερα πενθουμε.

Αλησμονητη Ανατομια ΙΙ, μπορει να εφυγες νωρις (οχι και πολυ) αλλα δεν θα σε ξεχασουμε ποτε. Το κενο που αφηνεις ειναι μεγαλο και οσο και αν προσπαθησω να το γεμισω με χιλιες φορες πιο ενδιαφεροντα πραγματα παντα, μα παντα θα μενει καποια στιγμη που θα μπορουσα να διαβαζω ονοματα αγγειων και νευρων και να τα ξεχναω σε 5 λεπτα αντι να κανω οτιδηποτε επικοδομοιτικο. Αντιο λοιπον γλυκια οπτασια, αξιομνημονευτη, αξιομακαριστη, αντιο, θα σε δω στο πλοιο.

Με ειλικρινη θλιψη και βαθια οδυνη...

Defendor

Το trailer της καινουριας ημι-ανεξαρτητης ταινιας του Γουντι Χαρελσον κυκλοφορησε πριν λιγο καιρο, αφοτου προβληθηκε σε ενα TIFF 2009, δεν ξερω τι ειναι αυτο, κατι σε φεστιβαλ μου κανει, αλλα απεφυγα επιμελως να το δω απο τσατιλα για το Zombieland που ηταν απο τις μεγαλυτερες απογοητευσεις των τελευταιων χρονων.

Μετα απο κανα μηνα λοιπον το βρηκα, μ'αρεσε και οριστε, νατο, μια καινουρια προσεγγιση στους ηπερηρωες των comics, ενας αντρας εναντια σε ολη τη διαφθορα της πολης του με μονο του οπλο την ψευδαισθηση οτι ειναι ο υπερασπιστης των αθωων και οχι ενας απλος υπαλληλος. Η ταινια προσανατολιζεται στο οτι για να αλλαξεις τον κοσμο δε χρειαζεται να πετας, να ριχνεις ιστους η να σηκωνεις αμαξια, φτανει να ενδιαφερεσαι. Ιδου:

Sandman

Γενικα εμεις οι δηθεν τυποι πρωτα βαζουμε τα βιβλια και μετα τα comics, ειναι πιο σοφιστικε, πιο δυσκολα, δεν εχουν εικονες και κανεις δεν θα σε κατηγορησει οτι διαβαζεις "μικιμαους". Μερικα πραγματα ομως τα διαβαζεις και μετα δε μπορεις να τα σχολιασεις. Η μονη περιγραφη που μπορω να κανω για το Sandman του Neil Gaiman (που θυμηθηκα πριν μερικες μερες και ξαναδιαβασα για 100η φορα) ειναι οτι ειναι μια ιστορια για τις ιστοριες, και ειναι η καλυτερη ιστορια που εχω διαβασει.

Καπου εκει μεσα υπαρχει μια για μια οικογενεια.



Μια αλλη για μυθους και πολιτισμους που χαθηκαν.



Μια για ενα παραμυθι που το ακους μονο μια φορα στη ζωη σου και το ξαναλες σε καποιον αλλον μετα απο χρονια.



Μερικες για το θανατο.



Μια για μια γατα που απο τοτε που οι ανθρωποι επνιξαν τα μωρα της γυρναει παντου και προσπαθει να πεισει τις υπολοιπες, πως αν χιλιες μαζι ονειρευτουν το ιδιο ονειρο για ενα βραδυ θα ξυπνησουν σε εναν κοσμο που θα ειναι παλι δικος τους.



Μια για την απογνωση και τα ονειρα.



Μια για την πιο ομορφη πολη στον κοσμο που κλειστηκε σε ενα μπουκαλι για να μην καταστραφει απο τον χρονο.



Μια για το πεπρωμενο


Και αλλες εκατο και βαλε.

Καταθλιπτικια

Απο Ροδες εχω ακουσει, το πολυ, 10 κομματια χωρις κανενα τρελο ενθουσιασμο, 2-3 μ'αρεσουν πολυ και τα υπολοιπα δε με πειραζει αν παιζουν στο background, στο live πηγα πιο πολυ απο περιεργεια και βαρεμαρα (και κυριως επειδη 12 ευρω για live γνωστου συγκροτηματος ειναι καλυτερο απο το να παω να πιω δυο Chimay και να γυρισω σπιτι). Το περιμενα ψιλοβαρετο με οτι να'ναι κοσμο, συντομο, οριακα ευχαριστο, το αντιστοιχο του να τρως μακαρονια αλλα σε συναυλια. Δεν ηταν ακριβως ετσι.
Ο ηχος ηταν πολυ πιο ηλεκτρικος απ'οτι ακουγοταν στα cd τους, οσοι απο το group ειχαν δυναμη να κουνησουν τα ποδια τους εκαναν τρελο show, ο κοσμος τη μια εβριζε τον τραγουδιστη που ηταν πιο λιωμα απο το πουμαρο και την αλλη χορευαν ολοι μαζι, πηδουσαν απο τη σκηνη και στριγγλουσαν σαν οστρογοτθοι που επελαυναν εναντιον κατι φλωρων γαλλων με αγελαδες και τουλιπες. Οχι, λαθος, οι Ολλανδοι ειναι αυτοι. Τελος παντων.
Δε νομιζω να μου μεινει τοσο το live οσο η σκεψη των δυνατοτητων τους για ενα πραγματικα απιστευτο show, αν ο τραγουδιστης δεν ειχε παρει ολα τα ντρογκια της κεντρικης Μακεδονιας, ο κοσμος δεν ηταν τσατισμενος που μονο αυτοι θυμονταν τους στιχους των τραγουδιων και το υπολοιπο συγκροτημα δεν εκανε ηρωικες προσπαθειες να μην τον καλυψει με πισσα και πουπουλα και τον πεταξει στη Μοναστηριου να τον πατησουν οι νταλικες. Πλακα ειχε παντως, και απο οταν ξενερωσε και μετα που μπορουσε να αρθρωσει προτασεις (και κυριως οταν σταματησε να κατηγορει τον καημενο τον ηχοληπτη οτι αυτος φταιει για ολα τα κακα που βρηκαν την Ελλαδα απο τη μεταπολιτευση και μετα) ο τυπος ηταν ο καλυτερος ελληνας performer που εχω δει εδω και πααρα πολυ καιρο.

Απολογισμος:
Δυο πονεμενα πλευρα.
Ενας μελανιασμενος κωλος.
Ενα κεφαλι καζανι απο τους μπαφους των γυρω.
Η στερνη γνωση οτι δεν εχει νοημα να κανεις τη διπλανη σου τελειως αγνωστη σε συναυλια να πεθανει στο γελιο αν δεν εχεις σχεδιο τι θα κανεις μετα.
Μια πεινα τοσο αβυσσαλεα που απειλει να καταβροχθισει ολες τις σιταποθηκες της Βορειας Ελλαδας (αλλα γι'αυτο παιζει να φταιγανε οι μπαφοι των διπλανων).

Kafka on the Shore

Πριν απο αρκετα χρονια βρεθηκα ενα βραδυ σε μια πολη που δε σχεδιαζα να βρεθω για να κανω κατι που επρεπε να γινει, στην πλατη ειχα μια τσαντα με δυο μπλουζακια, ενα παντελονι, δυο βιβλια και δυο σωβρακα, στην τσεπη ουτε 30 ευρω, ο μονος ανθρωπος που ηξερα σε ακτινα 200 χιλιομετρων δεν ηθελε να με βλεπει στα ματια της εκεινη τη χρονικη περιοδο και το κινητο ετσι κι αλλιως δεν ειχε ουτε καρτα ουτε μπαταρια. Επειδη ειχε παει ηδη 3 το πρωι οταν εφτασα εκει, τα λεφτα δεν εφταναν για ξενοδοχειο, τα βιβλια τα ειχα διαβασει στον πηγαιμο και επρεπε να περιμενω να ξημερωσει για να κανω αυτο που επρεπε να κανω, υπολογισα ποσα λεφτα θα μου χρειαζονταν για να φτασω Αθηνα την επομενη μερα (και να βρω εκει καποιον να με ταϊσει και να μου πληρωσει το εισητηριο για να γυρισω σπιτι) και με τα υπολοιπα απο ενα περιπτερο απεναντι απο το σταθμο των ΚΤΕΛ πηρα τσιγαρα και το πιο χοντρο βιβλιο που ειχε με την ελπιδα αν ειναι μαλακια να χρησιμεψει τουλαχιστον σαν μαξιλαρι. Ναι, στο βιβλιο το παω τοση ωρα.
Το υπολοιπο βραδυ το περασα σε ενα αβολο παγκακι στο σταθμο, απεναντι απο εναν αστεγο που κοιμοταν, διαβαζοντας το Hard-Boiled Wonderland and the End of the World του Haruki Murakami, ενα τελειως παρανοϊκο πραγμα που μεχρι σημερα δεν εχω καταλαβει τι ηθελε να πει αλλα πλεον εχω δεθει συναισθηματικα μαζι του σε σημειο που να μη με νοιαζει, κατι για κρανια μονοκερων θυμαμαι και εναν που τον εψαχναν γιατι ειχε κλειδωσει στο μυαλο του το μυστικο που θα κατεστρεφε στον κοσμο, αλλα δεν εμπιστευομαι τις αναμνησεις μου γιατι τοτε πρεπει να ειχα κλεισει 4 μερες που ταξιδευα νηστικος, βρωμικος και στα ορια της σωματικης καταρρευσης.
Αυτος ο τυπος λοιπον ο Murakami εβγαλε το 2005 κι αλλο βιβλιο (και ενδιαμεσα υποθετω ολο και κατι αλλο θα χει γραψει), το Kafka on the Shore. Ξεκιναει με εναν 15χρονο που την κοπαναει απο το Τοκιο, συνεχιζει με εναν γερο που ξερει να μιλαει στις γατες αλλα οχι στους ανθρωπους, μετα πεταγεται ο Johnnie Walker (ναι, ο γνωστος) που αποκεφαλιζει γατες για να τους κλεψει τις ψυχες και αλλα τετοια ψυχακικα. Το περιμενα πως θα με μπερδευε αλλα το μαλακισμενο το κολοβιβλιο μου γαμησε την κοσμοθεωρια, μεχρι να το ανοιξω με ειχα για σχετικα διαβασμενο, οταν το κλεισα μου ειχε κολλησει μια ενοχλητικη σκεψη οτι εχω χασει επεισοδια στο θεμα βιβλιο και για να καλυψω τα κενα μου πρεπει να περασω γυρω στα τεσσεραμιση χιλιαδες χρονια προσπαθωντας να καταλαβω τι εννοει ο γιαπωνεζος.
Και για ολους αυτους τους λογους το προτεινω ανεπιφυλακτα. Επειδη με μπερδεψε και μου πηδηξε την ψυχολογια, επειδη θυμιζε κατι απο ταινια του Λιντς, σα να ξυπνας απο ονειρο, και επειδη ο μεγαλος του αδερφος μου ειχε κρατησει παρεα ενα βραδυ σε ενα παγκακι, σε ενα μερος που δεν ξαναπηγα απο τοτε.

Πολυ κακο για το τιποτα

Δε μπορω να πω οτι με χαλασε το διωρο που κρατησε αλλα δε μου αφησε και τιποτα το τελευταιο του Gilliam. Εφετζιλικια, συναισθηματικα κλισε και μερικες πολυ ομορφες στιγμες που χανονται οσο περναει η ωρα και δεν εχουν τιποτα ουσιαστικο να πουν. Η ταινια τελειωσε και ακομα δεν ειχα καταλαβει τι ηθελε να πει ο ποιητης, πλακα ειχε οσο κρατησε αλλα ως εκει. (Γενικα οσο προχωραει η τεχνολογια μου φαινεται οτι ο Gilliam απο καλλιτεχνης μεταμορφωνεται σε παιδακι που παιζει με ξενα παιχνιδια, δεν ειναι απαραιτητα κακο αυτο αλλα ουτε Brazil ειναι).
Και ελεος με τον Λετζερ πια, ειπαμε καλος, χρυσος, κριμα που πεθανε τοσο νεος και αφησε και μωρο παιδι πισω αλλα δεν ειναι ο κολοσσος της 7ης τεχνης που προσπαθουν να τον κανουν. Ειναι χιπ, ειναι τρεντ, ειναι κι αλλες μονοσυλλαβες λεξεις με παρομοιο νοημα, εκανε το Brokeback Mountain και το Batman, ως εκει, γαμηστε μας, θεος σχωρεστονα, μακαρι να προλαβαινε να κανει κι αλλα να τον εκτιμησουμε οσο αξιζε.
Υπομονη μεχρι να βγει ο Δον Κιχωτης του Gilliam, μπορει και να ναι καλυτερος.

Thirst

Οταν βλεπεις μια κορεατικη ταινια (και δεν εννοω κορεατικη οσον αφορα την εθνικοτητα αλλα την παλαβομαρα) νιωθεις κατι που δε στο προκαλουν πολλες σχολες κινηματογραφου στον κοσμο, οτι ετσι το σκεφτηκαν και ετσι το εδωσαν στην οθονη. Αν το πολιτισμικο χασμα ειναι μεγαλο και δυσκολευεσαι να καταλαβεις τι θελουν να πουν αυτο ειναι δικο σου προβλημα, ο κορεατης κινηματογραφιστης ο σωστος ο προστυχος δε θα κατσει να ασχοληθει με την οπτικη σου γωνια. Αυτη ειναι η ταινια στο μυαλο του και δεν αλλαζει, δεν ειναι τοσο σα να δημιουργει την ιστορια οσο σα να τη μεταφερει απο καπου που υπηρχε, οσο καλυτερα μπορουσε, στο φιλμ. Και αυτο γινεται και στο Thirst.

Βρικολακες, ιερεις, περιεργες οικογενειακες σχεσεις, δολοπλοκιες και μηχανορραφιες, απιστευτη φωτογραφια και χαοτικη σκηνοθεσια, ολα δενουν σε κατι που δε σου ειναι γνωριμο αλλα του το συγχωρεις για τις δυο ωρες που σου προσφερει κατι που φαινεται σαν την πηγη που αντεγραφαν ολα αυτα που μεχρι σημερα θεωρουσες original. Μαγκας ο κορεατης.

The Way of the Samurai

Απο το Ghost Dog δε μου εμειναν οι (λιγες εδω που τα λεμε) σκηνες δρασης, η φιλοσοφια των Σαμουραι, η αφοσιωση του πρωταγωνιστη στο σκοπο και τον κωδικα, η μουσικη η τα περιστερια. Μου εμεινε οτι οταν συνειδητοποιεις πως εισαι ο τελευταιος του ειδους σου και κανεις δεν θα σε καταλαβει ολοκληρωτικα, επιλεγεις να κρατησεις κοντα σου αυτους που τουλαχιστον δεν καταλαβαινουν τα ανουσια πραγματα. Οπως τη γλωσσα σου.
(Και επισης μου εμειναν εκεινα τα πλανα του παλιου Τζαρμους που σου κοβουν την ανασα χωρις να ξερεις γιατι και δεν θελεις να τελειωσουν ποτε).