Thirst

Οταν βλεπεις μια κορεατικη ταινια (και δεν εννοω κορεατικη οσον αφορα την εθνικοτητα αλλα την παλαβομαρα) νιωθεις κατι που δε στο προκαλουν πολλες σχολες κινηματογραφου στον κοσμο, οτι ετσι το σκεφτηκαν και ετσι το εδωσαν στην οθονη. Αν το πολιτισμικο χασμα ειναι μεγαλο και δυσκολευεσαι να καταλαβεις τι θελουν να πουν αυτο ειναι δικο σου προβλημα, ο κορεατης κινηματογραφιστης ο σωστος ο προστυχος δε θα κατσει να ασχοληθει με την οπτικη σου γωνια. Αυτη ειναι η ταινια στο μυαλο του και δεν αλλαζει, δεν ειναι τοσο σα να δημιουργει την ιστορια οσο σα να τη μεταφερει απο καπου που υπηρχε, οσο καλυτερα μπορουσε, στο φιλμ. Και αυτο γινεται και στο Thirst.

Βρικολακες, ιερεις, περιεργες οικογενειακες σχεσεις, δολοπλοκιες και μηχανορραφιες, απιστευτη φωτογραφια και χαοτικη σκηνοθεσια, ολα δενουν σε κατι που δε σου ειναι γνωριμο αλλα του το συγχωρεις για τις δυο ωρες που σου προσφερει κατι που φαινεται σαν την πηγη που αντεγραφαν ολα αυτα που μεχρι σημερα θεωρουσες original. Μαγκας ο κορεατης.