Απο το Ghost Dog δε μου εμειναν οι (λιγες εδω που τα λεμε) σκηνες δρασης, η φιλοσοφια των Σαμουραι, η αφοσιωση του πρωταγωνιστη στο σκοπο και τον κωδικα, η μουσικη η τα περιστερια. Μου εμεινε οτι οταν συνειδητοποιεις πως εισαι ο τελευταιος του ειδους σου και κανεις δεν θα σε καταλαβει ολοκληρωτικα, επιλεγεις να κρατησεις κοντα σου αυτους που τουλαχιστον δεν καταλαβαινουν τα ανουσια πραγματα. Οπως τη γλωσσα σου.
(Και επισης μου εμειναν εκεινα τα πλανα του παλιου Τζαρμους που σου κοβουν την ανασα χωρις να ξερεις γιατι και δεν θελεις να τελειωσουν ποτε).
No comments:
Post a Comment