Μετα απο απουσια σχεδον εναμιση χρονου, και εχοντας αρκετο χρονο στη διαθεση μου ωστε να νιωθω βαρεμαρα για πρωτη φορα μετα απο καιρο, επιστρεφω στην αγαπημενη μου αυνανιστικη ενασχοληση (μετα τον actual αυνανισμο), εν μερει για να αποφυγω το τρομακτικο ενδεχομενο του να αρχισω να σκεφτομαι σοβαρα στην ελευθερη ωρα μου. Δεν τα ξεκινας στα 30 αυτα τα χομπι. Μεσολαβησαν πτυχιο, στρατιωτικο στα κομαντα, μεταναστευση στην Αμερικη, εξετασεις ειδικοτητας και δεν θυμαμαι τι αλλο, οποτε θα περασω απευθειας στα σημαντικα:
Τα δυο καλυτερα comics που διαβαζω αυτον τον καιρο ειναι με διαφορα το Saga του Brian Vaughan και το 10 Grand του J. Michael Straczynski. Το πρωτο ειναι κατι σαν συνδυασμος φαντασιας και sci-fi, καπου σε εναν πλανητη δυο λαοι σκοτωνονται για αιωνες, οι μεν ειναι κατι τραγια με στριφογυριστα κερατα και οι δε κατι πουστονεραϊδες που αμα τις εβλεπες στο δρομο θα τους πετουσες πετρα (εχω αναγει τη βιβλιοκριτικη σε ακριβη επιστημη), και στη μεση του πολεμου ενα ζευγαρι προσπαθει να δραπετευσει με το μωρο τους, κατι σαν Ρωμαιος και Ιουλιετα με πιου πιου. Εντωμεταξυ στα ξεκαρφωτα πεταγονται και ενας πριγκηπας που αντι για κεφαλι εχει μια αναλογικη τηλεοραση, ενας hitman με μια τεραστια γατα που μιλαει και μυριζει τα ψεμματα, ενας συγγραφεας αρλεκιν, μαγικα, δεντρα/διαστημοπλοια και ποιος ξερει τι σκατα ακομα θα ριξουν μεσα σ'αυτο το τουρλουμπουκι που αποτελει το δημοφιλεστερο καινουριο comic εδω στο Αμερικα. Και δικαιως γιατι συνδυαζει χιουμορ, παρα πολυ καλη ιστορια και απιστευτο σχεδιο, σ'ευχαριστω πολυ κατεστραμμενε στο comic shop που μου το προτεινες (και που ισως να εισαι ο μονος ανθρωπος που ξερω στην πολη). Κυκλοφορουν 2 graphic novels και ενα τευχακι ακομα.
Το δευτερο ειναι το 10 Grand που μου το προτειναν για να καλυψω το κενο που αφησε το κοψιμο του Hellblazer, αυτο σοβαρα ειναι πολυ ευαισθητο θεμα και ακομα αναστατωνομαι μονο που το σκεφτομαι, το πρωτο σοβαρο comic που διαβασα ποτε και ο λογος που εχω σκασει μια περιουσια στο χομπι κοπηκε επειδη οι πωλησεις του ειχαν πεσει μετα απο 29 χρονια κυκλοφοριας και η DC αποφασισε να κανει reboot τον τιτλο, μονο λιγο πιο Αμερικανο, politically correct, action hero και στο ιδιο συμπαν με τον Batman και τον Superman. Γαμησε μας, αυτο το βδελυγμα δεν το ακουμπαω ουτε με το κομμενο απο τον ωμο χερι της Ουρανιας Μιχαλολιακου. Το 10 Grand λοιπον μου ειπαν οτι μπορει να μειωσει λιγο το συνδρομο στερησης και το δοκιμασα, δεν μου θυμισε Hellblazer αλλα παρ'ολα αυτα το αγαπησα. Ειναι η ιστορια του Joe Fitzgerald, ενος μπραβου της μαφιας που γνωριζει την αγαπη της ζωης του και αποφασιζει να αποσυρθει, μονο που οι μαφιοζοι γενικα δεν τις εγκρινουν κατι τετοιες κινησεις καριερας οποτε σαν τελευταια του δουλεια τον στελνουν να σκοτωσει εναν ψυχακια μαγο. Η δουλεια τελειωνει με τη γυναικα του νεκρη και αυτον ετοιμοθανατο, οποτε εκει που αρχιζει να βλεπει τουνελ και φωτα και αγγελακια με πνευστα, τον πλησιαζει κατι και του λεει οτι εκει που παει εκεινη αυτος δε μπορει να ακολουθησει, και εκει που παει αυτος δεν θελει να την παρει μαζι. Αλλα μπορουνε να κανουν μια συμφωνια, να μεινει στη Γη και να συνεχισει να ειναι μπραβος με διαφορετικο, και αρκετα πιο υπερφυσικο, αφεντικο. Το βραβειο του ειναι οτι καθε φορα που πεθαινει παλευοντας για λογαριασμο του καλου εχει 5 λεπτα με τη γυναικα του. Αρχικα δεν ηξερα τιποτα για την ιστορια και με τραβηξε το σχεδιο του Ben Templesmith, αργοτερα κολλησα με το σεναριο (καλα, 4 τευχη εχουν βγει, οχι και πολυ αργοτερα), τις τελευταιες μερες εγινε ενας πανικος και απολυθηκε ο Templesmith γιατι ειχε εξαφανιστει κατι μηνες και δεν απαντουσε σε mails, ελπιζω να συνεχιστει η δουλεια με την ιδια ποιοτητα και να μην εχει την τυχη του Fell που ειχαν κανει ο Templesmith με τον θεο Warren Ellis και ξαφνικα σταματησε χωρις προειδοποιηση.
Επισης θυμηθηκα την αγαπη μου για τις μικρες ιστοριες και ανακαλυψα οτι ολα τα Barnes and Noble εχουν ενα ραφι με συλλογες, πηρα μια με post apocalyptic, μια σχετικη με μυθολογια Cthulu, μια steam punk και μια, που προς το παρον αποδεικνυεται η καλυτερη, με μικρες ιστοριες sci-fi για η απο την Ιαπωνια.
Αυτα προς το παρον, αι'λ μπι μπακ, εχω να βγαλω τα σκυλια για χεσιμο.
Τα δυο καλυτερα comics που διαβαζω αυτον τον καιρο ειναι με διαφορα το Saga του Brian Vaughan και το 10 Grand του J. Michael Straczynski. Το πρωτο ειναι κατι σαν συνδυασμος φαντασιας και sci-fi, καπου σε εναν πλανητη δυο λαοι σκοτωνονται για αιωνες, οι μεν ειναι κατι τραγια με στριφογυριστα κερατα και οι δε κατι πουστονεραϊδες που αμα τις εβλεπες στο δρομο θα τους πετουσες πετρα (εχω αναγει τη βιβλιοκριτικη σε ακριβη επιστημη), και στη μεση του πολεμου ενα ζευγαρι προσπαθει να δραπετευσει με το μωρο τους, κατι σαν Ρωμαιος και Ιουλιετα με πιου πιου. Εντωμεταξυ στα ξεκαρφωτα πεταγονται και ενας πριγκηπας που αντι για κεφαλι εχει μια αναλογικη τηλεοραση, ενας hitman με μια τεραστια γατα που μιλαει και μυριζει τα ψεμματα, ενας συγγραφεας αρλεκιν, μαγικα, δεντρα/διαστημοπλοια και ποιος ξερει τι σκατα ακομα θα ριξουν μεσα σ'αυτο το τουρλουμπουκι που αποτελει το δημοφιλεστερο καινουριο comic εδω στο Αμερικα. Και δικαιως γιατι συνδυαζει χιουμορ, παρα πολυ καλη ιστορια και απιστευτο σχεδιο, σ'ευχαριστω πολυ κατεστραμμενε στο comic shop που μου το προτεινες (και που ισως να εισαι ο μονος ανθρωπος που ξερω στην πολη). Κυκλοφορουν 2 graphic novels και ενα τευχακι ακομα.
Αυτα προς το παρον, αι'λ μπι μπακ, εχω να βγαλω τα σκυλια για χεσιμο.
No comments:
Post a Comment