Σημερα το βραδυ η μανα μου ειχε τη φαεινη ιδεα να παμε να φαμε μπριζολες (ειναι το συνδρομο του να χεις μεινει ολη σου τη ζωη στην Ελλαδα που την κανει να πιστευει οτι το πιο ακριβο φαγητο ειναι και το καλυτερο). Δεν ειχα φαει κρεας απο την προηγουμενη βδομαδα, που ξεσαλωσα σε ενα brazilian steakhouse στο Denver και ελαβα 4 εξωδικα απο την Greenpeace πως αν ξαναπατησω εκει θα με θαψουν, οποτε συμφωνησα. Και μολις φτασαμε στο μαγαζι και ειδα την επιγραφη "TEXAS STEAKHOUSE" θυμηθηκα αυτο που ειχε απωθησει το μυαλο μου πριν ενα χρονο, αλλα ηταν πια αργα.
Στο εσωτερικο τα φωτα ηταν χαμηλα (για να μην καταλαβαινεις τι γινεται υποθετω), τα τραπεζια κατι βαρια, σταθερα, ξυλινα πραγματα που εμοιαζαν σα να ειχαν ενσωματωμενες αλυσιδες καπου απο κατω, οι σερβιτορες φορουσαν καουμποικα πουκαμισα και καπελα και διπλα σε καθε ατομο αφηναν 4 μπουκαλια σως. 4 μπουκαλια. Για εναν ανθρωπο που τρωει μονο στεγνο φαι αυτο απο μονο του ειναι πολιτισμικο σοκ. Η ευγενεστατη γκαρσονα μας ρωτησε "so what y'all folks havin' "και πριν προλαβω να ελεγξω τον εαυτο μου με ακουσα να λεω "the rump steak, medium rare, with a side of the cinammon sweet potato and some extra broccoli". Και οσο εκεινη ελεγε κατι επιδοκιμαστικα "all right y'all, i'll bring everything together" κτλ, συνειδητοποιουσα οτι αυτο το λαθος το χω ξανακανει.
Η σερβιτορα αποσυρθηκε στα εγκατα της κολασης που εδω γυρω λενε κουζινα και μας αφησε σε μια σιωπη πιο τρομακτικη απο τα πρωτα 5 λεπτα του Ringu (ηταν και καλα κουλτουρικη τσαχπινια οτι εβαλα τον ιαπωνικο τιτλο, ατσ). Καπου κατω απο το πατωμα αρχισε να παιζει μουσικη απο εκκλησιαστικο οργανο, στην αρχη χαμηλα, μετα πιο δυνατα. Τα φωτα τρεμοπαιξαν και εξω απο το παραθυρο ειδα οτι ειχε ξεκινησει να βρεχει και τα δεντρα κουνιονταν απο τρομακτικους ανεμους. Γυρισα να δω προς την κουζινα και ξαφνικα ακουστηκε ενας κεραυνος ενω ταυτοχρονα η μουσικη εφτανε στην κορυφωση της και ακουγοταν πια παντου μεσα απο τους τοιχους, και τοτε η πορτα saloon της κουζινας ανοιξε και η σερβιτορα βγηκε χαμογελαστη κουβαλωντας ενα δισκο περιπου 18 φορες μεγαλυτερο απο εκεινη, και το χαμογελο της δεν θυμιζε πια φιλοξενια, λιβαδια και Southern Comfort, αλλα τον Chucky, την κουκλα του Σατανα.
Τεσσερις πιατελες και ενας κουβας κοκα-κολα προσγειωθηκαν γυρω μου και νιωθοντας πιο κλειστοφοβικα απο οταν ειμαι στο χαλασμενο μου ασανσερ ξεκινησα να τα περιεργαζομαι. Η μπριζολα (κατ'ευφημισμο, μιλαμε για ενα κομματι κρεας γυρω στα 4 τετραγωνικα μετρα) που καλυπτε το πιατο και εξειχε σε ολα τα ακρα του ηταν κατακοκκινη με αιμα, και οταν προσπαθησα να την κοψω για να δω τι θα βγει απο μεσα εκεινη αποκριθηκε με ενα ξεψυχισμενο "ΜΜΜΜΟΥΥ!". Αφησα το πρωτο πιατο στην ακρη και, προσεχτικα ωστε να μη γυρισω κατα λαθος προς το παραθυρο και δω το ατυχο ζωο καπου εξω να ξεψυχαει, προσπαθησα να βρω τη σερβιτορα. Αναμεσα μας ορθωνοταν ενα τειχος απο κατι που εμοιαζε σαν τηγανιτες πατατες στο χρωμα και την υφη, αλλα οχι στο μεγεθος. Ηταν αυτο που ακουνε οι μπαμπαδες των τηγανιτων πατατων στο δασος και γυρνανε τρεχοντας στο σπιτι με ξαφνικες ιδεες να παρατησουν το κυνηγι και να γινουν χρηματιστες, κατασκευαστες οδοντογλυφιδων η αναλυτες ζωδιων που αφορουν τα μεσα Μαρτιου. Ηταν FREEDOM FRIES και παντου γυρω τους εσταζε κατι σαν τυρι, κατι σαν αποβλητα του Κοζλοντουι, κατι τελος παντων που δεν θα μπαινε στο στομα μου ουτε αν συμπληρωνε 17 τριπλοτυπα και τα υπεγραφε και ο μπαμπας του. Εκει, αναμεσα στις FREEDOM FRIES (μονο με κεφαλαια περιγραφονται) εντοπισα μια τρυπιτσα που μου εδινε ενα μικρο οπτικο πεδιο προς τη γκαρσονα και τη ρωτησα αν αυτο ειναι medium rare και γιατι ενα χωραφι πατατες προσπαθει να με σκοτωσει χρησιμοποιωντας εμφανως οτι ηταν αυτο που ψαχνουν τοσο καιρο στο Ιρακ. Το μονο που ειδα στο βλεμμα της ηταν απορια:
"This is how we cook here y'all, we like our portions manly and we never ruin our meat. Enjoooy!"
Αφοτου εφυγε, και η απελπισια μου φαινοταν μονο να αυξανεται, αγνοησα τη μπριζολα που ειχε αρχισει να μασαει μια απο τις πατατες και αφοσιωθηκα στη γλυκοπατατα. Οπως περιμενα και αυτη ηταν βγαλμενη απο ταινια οπου μικροι ανθρωποι μπλεκουν σε περιπετειες σε ενα μερος οπου ολα ειναι τεραστια και ξαφνικα μια θεορατη πατουσα εμφανιζεται και τους κανει χαλκομανια, και καθε λιγο γυρνουσα και την κοιτουσα μη βγαλει ξαφνικα στομα και μου εξηγησει οτι δεν ειναι ορεκτικο αλλα χαρακτηρας απο το Toy Story και κατα λαθος βρεθηκε εδω. Η μπριζολα ρευτηκε, εγλειψε λιγα ακομα απο τα χημικα των FREEDOM FRIES, ανασηκωθηκε οσο μπορουσε και μου τραγουδησε σε μια περιεργη διαλεκτο Ναβαχο το "Na na na na, don't phunk with my heart", και αφοτου εξερευνησε το περιβαλλον με τις κεραιες της, φορεσε το παλτο, πηρε την ομπρελα της και εφυγε. Και με μεγαλο φοβο για το τι θα αντικρυσω γυρισα επιτελους στο τελευταιο μου πιατο και συναντησα τη μεγαλυτερη εκπληξη της βραδιας.
Ενα μικρο πιατακι με ενα μαδημενο μπροκολο μεσα.
Επρεπε να το περιμενω οτι αυτο πιανεται για "extra broccoli" εδω.
No comments:
Post a Comment