Υπαρχουν διαφορα πραγματα που φαντασιωνομαι καμια φορα οταν δε με πιανει ο υπνος, μερικα απο αυτα ειναι φυσιολογικα (να κοβω βολτες μεσα σε πολεις μετα το τελος του κοσμου, post-apocalyptic φαση) και μερικα υποθετω οτι τα φανταζονται και αλλοι ανθρωποι αλλα δεν το χω διασταυρωσει ακομα. Ενα απ'αυτα ειναι να μπορουσα καπως να γυρισω στο παρελθον, να ειμαι παλι, ξερω γω, γυρω στα 8 αλλα να εχω την ιδια νοϋμοσυνη (λεμε τωρα) και τις εμπειριες με τωρα. Και να τρομαζω τον κοσμο.
Στο σχολειο θα ημουν πολυ σπασαρχιδης, θα εγραφα τραγουδια που δεν ειχε σκεφτει αλλος ακομα, θα προλαβαινα να εκδωσω τα Discworld πριν τον Pratchett και θα ειχα με τους συγγενεις μου την παρακατω συζητηση:
-Καλα ρε, δεν εφαγες τις μπαμιες σου;
-Δε θελω.
-Τι δε θες ρε, η μανα σου σκοτωθηκε να τις μαγειρεψει!
-Χεστηκα, δε μ'αρεσουν οι μπαμιες, σα μυξα ειναι.
-Ρε υπαρχουν παιδακια στην Αφρικη που πεινανε και εσυ πετας τις μπαμιες σου;
-Στην Αφρικη υπαρχουν επισης παιδακια που δε βρισκουν να γαμησουν, να κοψουμε και τη μαλακια;
Και μετα θα ημουν τιμωρια για κανα τριμηνο.
2 comments:
1ον: "νοημοσύνη", αλλά δικό σου χωράφι είναι.
2ον: οι μπάμιες είναι γαμάτο φαγητό, αλλά είναι πολύ εύκολο να γίνουν σα μύξα στο μαγείρεμα, οπότε σε καταλαβαίνω. Eίναι μπελαλίδικες.
na mou ta les afta, ama arxisw na kanw kai orthografika to gamisame kai psofise
Post a Comment