The Following

Τελειωσαν τα 5 πρωτα επεισοδια του True Detective και θυμηθηκα οτι απο περσι θελω να δω το The Following, εν μερει επειδη φαινεται ενδιαφερουσα ιστορια για εναν serial killer, εν μερει γιατι πρωταγωνιστει ο Kevin Bacon που μ'αρεσει πολυ (και οχι επειδη τον λενε bacon). Δεν ειναι κακο με τιποτα αλλα περιμενα περισσοτερα.

Πρωην πρακτορας του FBI και νυν αποτυχημενος αλκοολας καλειται πισω στη δουλεια οταν ο serial killer που ειχε συλλαβει πριν 8 (;) χρονια δραπετευει αφου σκοτωνει μιση φυλακη νοματαιους. Η ιστορια δεν ειναι πρωτοτυπη ουτε ο τροπος που την αντιμετωπιζουν σεναριογραφος και σκηνοθετης. Βασιζεται στην κλασικη συνταγη Hannibal Lecter, ο δολοφονος ειναι ο πιο εξυπνος και γοητευτικος τυπος στις 5 ηπειρους, οι φονοι εχουν 35.000 βαθια νοηματα, η προσωπικη του σχεση με τον μπατσο αφηνει τον υπολοιπο κοσμο κομπαρσο στην ιστορια τους κτλ. Στη συγκεκριμενη υποθεση οι συμβολισμοι των φονων εχουν να κανουν με τον Edgar Allan Poe, που μ'αρεσε, αλλα ειναι επιφανειακοι και αναλωνονται σε τεραστια NEVERMORE βαμμενα με αιμα σε τοιχους, βγαλμενα ματια κτλ, που με ξενερωσε (ο Bacon κανει κατι σεναριακα απελπισμενες αποπειρες να δωσει βαθος στην ιστορια δικαιολογωντας τον φονο γυναικων ως αφοσιωση στον Poe που την εβρισκε με πεθαμενες κοπελιτσες αλλα το αποτελεσμα ειναι μια υπεραπλουστευση που προσπαθει ματαια να μετατρεψει εναν απο τους μεγαλυτερους ρομαντικους συγγραφεις της ιστοριας σε δικαιολογια για torture porn). Οι τρομακτικες στιγμες μοιαζουν φτηνες με τον τυπο να πεταγεται πισω απο πτωματα και να κρατιεται με το ζορι να μη φωναξει ΜΠΟΥ, οι διαλογοι θυμιζουν ολες τις αστυνομικες σειρες απο το 1960 μεχρι προχτες και να με συμπαθατε αλλα αυτο το macho style του μοναχικου καουμποϊ που τιποτα δεν του παει καλα αλλα στ'αρχιδια του γιατι αμα θελει θα τα γαμησει ολα μονος του, το βαρεθηκα οταν ημουν 14 χρονων.

Παρ'ολα αυτα το πρωτο επεισοδιο καταφερε να παραμεινει αρκουντως διασκεδαστικο και να μου κρατησει το ενδιαφερον. Υπαρχουν καποιες καλες ιδεες οπως οτι ο μεγαλυτερος κινδυνος δεν ειναι ο δολοφονος αλλα οι οπαδοι του μεσω ιντερνετ οσο ηταν"Το ξερω οτι οσα κανω εδω εχουν ξαναγινει, μπορω να σου πω ολες τις πουστιες που θα χρησιμοποιησω αλλα το μονο που μετραει ειναι οτι στο τελος η σειρα θα σ'αρεσει και θα συνεχισεις να τη βλεπεις". Αν στα επομενα επεισοδια διορθωσει εστω και λιγο τα στοιχεια που με ενοχλησαν στο πρωτο, για μενα τουλαχιστον θα το εχει πετυχει.

στην φυλακη (εξ'ου και ο τιτλος). Μερικοι διαλογοι ειναι καλοι, περισσοτερο μ'αρεσε στο τελος του επεισοδιου που ο κακος εξηγει στον καλο πως θα τον βοηθησει να γραψει ενα βιβλιο με βαση την καινουρια τους ιστορια και πως θα ειναι καλυτερο απο το παλιο και θα πουλησει περισσοτερο στον κοσμο. Οσο εξηγει τι εχει αλλαξει και πως θα προσεγγισει την ιστορια για να την κανει να πουλησει σου δινει την αισθηση οτι ο δημιουργος της σειρας σου κλεινει το ματι και σου λεει

The Horror

Εχω ενα θεμα με τη λογοτεχνια τρομου. Οταν μπαινω σε βιβλιοπωλειο τρεχω παντα πρωτα στο horror section και η βιβλιοθηκη μου εχει συγκεντρωμενους σε λιγα τετραγωνικα τοσους serial killers, δαιμονες, αυτοβιογραφιες της Sarah Jessica Parker και ανατομιες των πιο φρικιαστικων γωνιων της ανθρωπινης ψυχοσυνθεσης που θα επρεπε να ειναι παρανομη. Η μανα μου μια φορα πηγε να ξεσκονισει και βλεποντας τα εξωφυλλα παρηγγειλε απο το ebay ενα πεντολιτρο αγιασμο, ευτυχως που την εκαναν outbid τελευταια στιγμη. Οι ταινιες τρομου δε μου λενε τιποτα, νιωθω οτι η εικονα αφαιρει κατι απο το existential angst που πρεπει να μεταδιδει μια καλη χεσμεντεν ιστορια (ποιητης ο πουστης) αλλα ενα καλο βιβλιο τρομου ειναι παντα τσοκ γκιουζελ. Δυο προτασεις παρακατω καμια απο τις οποιες δεν ειναι τρομερα τρομακτικη αλλα εντασσονται στην κατηγορια (η τουλαχιστον στο Dark Fantasy):

Το πρωτο ειναι το Locke and Key, μου το προτειναν σε ενα μικρο μαγαζι με comics, ο ιδιοκτητης μου ειπε οτι το γραφει ο γιος του Stephen King και εκει παραλιγο να με χασει γιατι αρχισα να σκεφτομαι ε το κολοβυσμα, του δωσανε σειρα γιατι ειναι γιος του πατερα του, κατω τα αφεντικα δεξια κι αριστερα, μαριετα γιανακου τις καταληψεις ακου κτλ. Τελικα πηρα το πρωτο TPB αφου το φιλοσοφησα και σκεφτηκα οτι ολοι γιοι του πατερα μας ημαστε και μιας και εχουμε τοσα κοινα ας του δωσω μια ευκαιρια (δεν ηταν και το καλυτερο δειγμα φιλοσοφιας μου). Αρχικα το σχεδιο δε με τραβηξε πολυ, διαβαζω απο ανθρωπους που ξερουν οτι ειναι καταπληκτικο αλλα μαλλον δεν ειναι το στυλ μου, μ'αρεσουν τα λιγο πιο μινιμαλ γιατι εχω και αποψη γαμω την Παναχαικη μου. Η ιστορια ομως, που ειναι το ζητουμενο, με κανει να θελω να στειλω συγχαρητηριο γραμμα στον κυριο King για τα γονιδια του. Μια οικογενεια αναγκαζεται να μετακομισει στην επαυλη του θειου μετα απο μια τραγωδια (προσπαθω να μην κανω spoilers και ειναι δυσκολο, υπομονη).  Εκει τους περιμενουν διαφορα μεταφυσικα, πορτες, κλειδια που αλλαζουν τις πορτες, κλειδια που αλλαζουν τους ιδιους, πραγματα που θελουν το κακο τους και αλλα που δεν εχω διαβασει ακομα γιατι ειμαι στο 2ο TPB. Πολυ πολυ πολυ καλο και μου ειπαν οτι συνεχιζεται ετσι μεχρι το τελος (προσφατα τελειωσε) οποτε προτεινεται.

Το δευτερο ειναι μια μικρη ιστορια που βρηκα σε μια ανθολογια. Οι ανθολογιες μικρων ιστοριων ειναι επισης λογοτεχνικη αδυναμια μου για πολλους λογους (bear with me). Οι μικρες ιστοριες ειναι καλοβολες, συνεργασιμες. Μπορεις να διαβασεις μια περιμενοντας το αεροπλανο η πριν να κοιμηθεις το βραδυ. Αν εχεις χρονο και σ'αρεσει καποια μπορεις να την τραβηξεις με το πασο σου και να κρατησει οσο θελεις. Δεν χρειαζεται να επενδυσεις σε μια μικρη ιστορια, αν σ'αρεσει τελεια, αν δε σ'αρεσει προχωρας στην επομενη. Και αν βρεις μια καλη ανθολογια τοτε συνηθως αντι για μια καλη εμπειρια εχεις τουλαχιστον δεκα διαφορετικες. Προσφατα τελος παντων πηρα μια τετοια, νομιζω λεγοταν "Best of Dark Fantasy and Horror" η κατι τετοιο, συνηθως παιρνω 2-3 με τις καλυτερες του χρονου απο fantasy, horror, sci fi κτλ απο συγκεκριμενους εκδοτικους οικους αλλα περιστασιακα πειραματιζομαι. Εκει μεσα βρηκα το Maltese Unicorn της Caitlin R. Kiernan. Σημειωση, τις λιγες φορες που γυναικες γραφουν σκοτεινη φαντασια η τρομο τα αποτελεσματα ειναι εντυπωσιακα. Οι αντρες εχουμε προσβαση στις περισσοτερες πτυχες του φοβου και τον εκφραζουμε με μεγαλυτερη αφοσιωση (η εστω ενταση) αλλα οταν γυναικες συγγραφεις εξερευνουν το σκοταδι αυτο που βγαινει ειναι το λογοτεχνικο αντιστοιχο ενος ξυραφιου που γρατζουναει τον πινακα. Η ιστορια ειναι τοποθετημενη στα 40s, με την αντιστοιχη noir ατμοσφαιρα, και αφορα μια ιδιοκτητρια βιβλιοπωλειου που περιστασιακα κανει δουλειες για μια μανταμ (μανταμ μπουρδελου, οχι απο τις αλλες). Η μανταμ επισης τυχαινει να ειναι δαιμονας. Εκεινη τη βαζει να βρει ενα δονητη (βασικα οχι δονητη, πως σκατα το λενε αμα δε δονειται, ομοιωμα φαλλου ακουγεται σαν υποσημειωση στο βιβλιο της ιστοριας) κατασκευασμενο απο το κερατο ενος μονοκερου και γινονται διαφορα ακομα που αμα συνεχισω θα πω ολη την ιστορια, καμια 20ρια σελιδες ειναι. Δεν αποτελει και κανενα θαυμα συγγραφικου ταλεντου αλλα μ'αρεσε η ατμοσφαιρα του, το πως εδενε τον ερωτισμο με τη φαντασια και γενικα ειχε κατι που με τραβηξε. Δεν ειμαι 100% αντικειμενικος παντως, το διαβασα αποκλεισμενος απο χιονοθυελλα και ημουν σε διαθεση να μ'αρεσει οτι και να επιανα.

By the way, βρηκα ενα προγραμμα ειδικοτητας στην Αλασκα, ετσι και με παρουν εκει τουλαχιστον θα μ'αρεσει οτι και να διαβαζω. Σκυλακι, ελα να σου πω κατι!

True Detective

Ξεκιναω να γραφω αυτο το κειμενο μερικα λεπτα αφοτου ειδα το 5ο επεισοδιο του True Detective και οντας ακομα επηρεασμενος απο την ατμοσφαιρα του (στο μυαλο μου σκεφτομαι με αργοσυρτη, νοτια αμερικανικη προφορα αναμεσα σε τζουρες Marlboro). Ειχα παρα πολυ καιρο να ενθουσιαστω τοσο με τηλεοπτικη σειρα (η με οτιδηποτε) και εχω ευχαριστηθει τρομερα καθε λεπτο των 5 επεισοδιων του True Detective. Παρ'ολα αυτα πρεπει να ομολογησω οτι χαιρομαι που μενουν 3 μονο επεισοδια και που ακομα και -αν συνεχιστει- του χρονου θα εχει διαφορετικο casting και ιστορια. Για λιγο φοβομουν οτι με ολο το hype της σειρας το HBO θα καβαλουσε το McConaughey train μεχρι οσο τους πηγαινε, αλλα για ακομη μια φορα δειχνουν οτι ξερουν να αντιμετωπιζουν τις σειρες τους με, εστω σε καποιο βαθμο, σεβασμο.
Και δε μπορω να πω οτι μονο το HBO φερνει τον κινηματογραφο στην τηλεοραση και τον κανει πιο προσιτο στο ευρυ κοινο (οσο προσιτο μπορει να ειναι με τις τιμες του, στην Αμερικη που δε μπορεις να κατεβασεις τα επεισοδια πρεπει η να τα δεις με χαλια ποιοτητα σε streaming site η να πληρωνεις για cable και HBO). Το AMC βγαζει το Walking Dead που μπορει να μην ειναι οτι ηταν αλλα ακομα κρατιεται ανετα. Μεχρι περσι εβγαζαν το Breaking Bad, ελαφρυ το χωμα που το σκεπαζει. Το Showtime εβγαζε το Dexter, που πριν γινει σαπουνοπερα για ξυλοκοπους ηταν αξιοπρεπεστατο. Ουτε μπορω να πω οτι αυτα τα δειγματα εξαιρετικης τηλεορασης ειναι προσφατο φαινομενο. Παντα υπηρχαν τετοια αριστουργηματα στην αμερικανικη τηλεοραση: Sopranos, Oz, The Wire, Lost (και αυτες ειναι σειρες που εκαναν κοσμο να χασει τον υπνο του, υπηρχαν δεκαδες ακομα που ειχαν τις πολυ καλες και τις μετριες στιγμες τους και δε μπαινουν στη λιστα). Ισως η προσφατη διαφορα να ειναι οτι το casting της τηλεορασης δεν ειναι ξεχωριστο και δεν τροφοδοτει τον κινηματογραφο περιστασιακα, ισα ισα συμβαινει το αντιθετο. Ο McConaughey που μεχρι προσφατα ηταν το αγαπημενο boy toy του Cosmo και ο Harrelson που απο το White Men Can't Jump και το Natural Born Killers μεχρι τα Hunger Games παντα σε κατι επαιζε, μαζι σε μια σκεπτομενη σειρα, αυτο οντως θα ακουγοταν περιεργο πριν χρονια. Αλλα ειμαστε τυχεροι που συνεβη. Απο εδω και περα ακολουθουν μεγαλα spoilers για τα 5 επεισοδια του True Detective.

Στην συγκεκριμενη σειρα αυτο που με εντυπωσιαζει ειναι το απιστευτο βαθος της και το ποσο πολυδιαστατα εξελιχθηκε σε ενα τοσο μικρο δειγμα. Αρχικα με τραβηξε η κεντρικη ιστορια των τελετουργικων φονων γιατι ειμαι ανωμαλος και τη βρισκω με κατι τετοια, αλλα οσο προχωραει φαινεται οτι υπαρχουν πολλες ιστοριες ακομα στοιβαγμενες η μια πανω στην αλλη. Ειναι η ιστορια μιας οικογενειας που προσπαθει να επιβιωσει απο τις ατελειες των μελων της. Ειναι η εξελιξη της αμηχανης φιλιας, η εστω συνεργασιας, δυο ακραια αντιθετων ανθρωπων (αρχικα οι ρολοι ειχαν διανεμηθει αντιστροφα αλλα ο McConaughey επεμεινε οτι εχει παιξει το ρολο του Harrelson πολλες φορες και ηθελε να δοκιμασει κατι καινουριο, και πολυ καλα εκανε). Ειναι -κυριως- το υπαρξιακο δραμα ενος ανθρωπου που τα εχασε ολα, βγηκε στην αλλη πλευρα αλλαγμενος προς το χειροτερο και προσπαθει να χρησιμοποιησει την κολαση του με παραγωγικο τροπο. Και το πιο εντυπωσιακο, ειναι ενας συνεχης διαλογος με τον θεατη. O Κιτρινος Βασιλιας αναφερεται στη συλλογη ιστοριων τρομου "The King in Yellow" που γραφτηκαν το 1895 απο τον Robert W. Chambers και πιστευεται οτι επηρεασαν τον Lovecraft στο εργο του (η σειρα μπορει να μην εχει σχεση με τη μυθολογια Cthulu αλλα αυτο το αποκρυφιστικο/παγανιστικο που προσπαθει να κολλησει στην απογνωση του αμερικανικου νοτου εχει κατι ιδιοφυες πανω του). Ο ορος "Carcosa" ειναι συνδεδεμενος επισης με τον Lovecraft. Και οι μονολογοι του Rust ειναι ποτε μισανθρωπιστικα παραληρηματα, ποτε νιχιλιστικες παρατηρησεις και που και που αινιγματικες δηλωσεις που δεν ξερεις αν απευθυνονται στον Marty η σ'εσενα. Στο τελευταιο επεισοδιο περναει αρκετη ωρα εξηγωντας μια φαινομενικα ασχετη θεωρια για τον τροπο που θα εβλεπε το συμπαν μας καποιος εξω απο αυτο, σαν ενα σημειο που γυρναμε γυρω απο αυτο, γεννιομαστε, πεθαινουμε και κανουμε τα ιδια λαθη ξανα και ξανα. Και σκεψου τωρα πως το σχολιαζει ο ιδιος ο δημιουργος της σειρας εξηγωντας γιατι αυτο ειναι το αγαπημενο του επεισοδιο:
"Αναρωτησου ως τι μιλαει ο Rusty. Ως ενας Ιωβ, ενας βασανισμενος ηρωας που απευθυνεται στον αδιαφορο Θεο του; Η ως ενας χαρακτηρας σειρας που απευθυνεται στον θεατη, καποιον εξω απο το συμπαν του που βλεπει τη ζωη του σαν ενα ενιαιο συνολο; Ετσι κι αλλιως βλεπουμε και τα 8 επεισοδια της ζωης του, ξανα και ξανα, με τον ιδιο τροπο".

PS
Τελευταια εχω μηδεν προσωπικη ζωη αλλα διαβαζω πολυ, βλεπω πολλες ταινιες κτλ οποτε μιας και βαριεμαι ανυποφορα θα προσπαθησω να ξεκινησω να γραφω παλι για αυτα που με ενδιαφερουν, βιβλια, σειρες, κομιξ, ταινιες, τετοια πραγματα.