Εχω ενα θεμα με τη λογοτεχνια τρομου. Οταν μπαινω σε βιβλιοπωλειο τρεχω παντα πρωτα στο horror section και η βιβλιοθηκη μου εχει συγκεντρωμενους σε λιγα τετραγωνικα τοσους serial killers, δαιμονες, αυτοβιογραφιες της Sarah Jessica Parker και ανατομιες των πιο φρικιαστικων γωνιων της ανθρωπινης ψυχοσυνθεσης που θα επρεπε να ειναι παρανομη. Η μανα μου μια φορα πηγε να ξεσκονισει και βλεποντας τα εξωφυλλα παρηγγειλε απο το ebay ενα πεντολιτρο αγιασμο, ευτυχως που την εκαναν outbid τελευταια στιγμη. Οι ταινιες τρομου δε μου λενε τιποτα, νιωθω οτι η εικονα αφαιρει κατι απο το existential angst που πρεπει να μεταδιδει μια καλη χεσμεντεν ιστορια (ποιητης ο πουστης) αλλα ενα καλο βιβλιο τρομου ειναι παντα τσοκ γκιουζελ. Δυο προτασεις παρακατω καμια απο τις οποιες δεν ειναι τρομερα τρομακτικη αλλα εντασσονται στην κατηγορια (η τουλαχιστον στο Dark Fantasy):
Το πρωτο ειναι το Locke and Key, μου το προτειναν σε ενα μικρο μαγαζι με comics, ο ιδιοκτητης μου ειπε οτι το γραφει ο γιος του Stephen King και εκει παραλιγο να με χασει γιατι αρχισα να σκεφτομαι ε το κολοβυσμα, του δωσανε σειρα γιατι ειναι γιος του πατερα του, κατω τα αφεντικα δεξια κι αριστερα, μαριετα γιανακου τις καταληψεις ακου κτλ. Τελικα πηρα το πρωτο TPB αφου το φιλοσοφησα και σκεφτηκα οτι ολοι γιοι του πατερα μας ημαστε και μιας και εχουμε τοσα κοινα ας του δωσω μια ευκαιρια (δεν ηταν και το καλυτερο δειγμα φιλοσοφιας μου). Αρχικα το σχεδιο δε με τραβηξε πολυ, διαβαζω απο ανθρωπους που ξερουν οτι ειναι καταπληκτικο αλλα μαλλον δεν ειναι το στυλ μου, μ'αρεσουν τα λιγο πιο μινιμαλ γιατι εχω και αποψη γαμω την Παναχαικη μου. Η ιστορια ομως, που ειναι το ζητουμενο, με κανει να θελω να στειλω συγχαρητηριο γραμμα στον κυριο King για τα γονιδια του. Μια οικογενεια αναγκαζεται να μετακομισει στην επαυλη του θειου μετα απο μια τραγωδια (προσπαθω να μην κανω spoilers και ειναι δυσκολο, υπομονη). Εκει τους περιμενουν διαφορα μεταφυσικα, πορτες, κλειδια που αλλαζουν τις πορτες, κλειδια που αλλαζουν τους ιδιους, πραγματα που θελουν το κακο τους και αλλα που δεν εχω διαβασει ακομα γιατι ειμαι στο 2ο TPB. Πολυ πολυ πολυ καλο και μου ειπαν οτι συνεχιζεται ετσι μεχρι το τελος (προσφατα τελειωσε) οποτε προτεινεται.
Το δευτερο ειναι μια μικρη ιστορια που βρηκα σε μια ανθολογια. Οι ανθολογιες μικρων ιστοριων ειναι επισης λογοτεχνικη αδυναμια μου για πολλους λογους (bear with me). Οι μικρες ιστοριες ειναι καλοβολες, συνεργασιμες. Μπορεις να διαβασεις μια περιμενοντας το αεροπλανο η πριν να κοιμηθεις το βραδυ. Αν εχεις χρονο και σ'αρεσει καποια μπορεις να την τραβηξεις με το πασο σου και να κρατησει οσο θελεις. Δεν χρειαζεται να επενδυσεις σε μια μικρη ιστορια, αν σ'αρεσει τελεια, αν δε σ'αρεσει προχωρας στην επομενη. Και αν βρεις μια καλη ανθολογια τοτε συνηθως αντι για μια καλη εμπειρια εχεις τουλαχιστον δεκα διαφορετικες. Προσφατα τελος παντων πηρα μια τετοια, νομιζω λεγοταν "Best of Dark Fantasy and Horror" η κατι τετοιο, συνηθως παιρνω 2-3 με τις καλυτερες του χρονου απο fantasy, horror, sci fi κτλ απο συγκεκριμενους εκδοτικους οικους αλλα περιστασιακα πειραματιζομαι. Εκει μεσα βρηκα το Maltese Unicorn της Caitlin R. Kiernan. Σημειωση, τις λιγες φορες που γυναικες γραφουν σκοτεινη φαντασια η τρομο τα αποτελεσματα ειναι εντυπωσιακα. Οι αντρες εχουμε προσβαση στις περισσοτερες πτυχες του φοβου και τον εκφραζουμε με μεγαλυτερη αφοσιωση (η εστω ενταση) αλλα οταν γυναικες συγγραφεις εξερευνουν το σκοταδι αυτο που βγαινει ειναι το λογοτεχνικο αντιστοιχο ενος ξυραφιου που γρατζουναει τον πινακα. Η ιστορια ειναι τοποθετημενη στα 40s, με την αντιστοιχη noir ατμοσφαιρα, και αφορα μια ιδιοκτητρια βιβλιοπωλειου που περιστασιακα κανει δουλειες για μια μανταμ (μανταμ μπουρδελου, οχι απο τις αλλες). Η μανταμ επισης τυχαινει να ειναι δαιμονας. Εκεινη τη βαζει να βρει ενα δονητη (βασικα οχι δονητη, πως σκατα το λενε αμα δε δονειται, ομοιωμα φαλλου ακουγεται σαν υποσημειωση στο βιβλιο της ιστοριας) κατασκευασμενο απο το κερατο ενος μονοκερου και γινονται διαφορα ακομα που αμα συνεχισω θα πω ολη την ιστορια, καμια 20ρια σελιδες ειναι. Δεν αποτελει και κανενα θαυμα συγγραφικου ταλεντου αλλα μ'αρεσε η ατμοσφαιρα του, το πως εδενε τον ερωτισμο με τη φαντασια και γενικα ειχε κατι που με τραβηξε. Δεν ειμαι 100% αντικειμενικος παντως, το διαβασα αποκλεισμενος απο χιονοθυελλα και ημουν σε διαθεση να μ'αρεσει οτι και να επιανα.
By the way, βρηκα ενα προγραμμα ειδικοτητας στην Αλασκα, ετσι και με παρουν εκει τουλαχιστον θα μ'αρεσει οτι και να διαβαζω. Σκυλακι, ελα να σου πω κατι!
Το πρωτο ειναι το Locke and Key, μου το προτειναν σε ενα μικρο μαγαζι με comics, ο ιδιοκτητης μου ειπε οτι το γραφει ο γιος του Stephen King και εκει παραλιγο να με χασει γιατι αρχισα να σκεφτομαι ε το κολοβυσμα, του δωσανε σειρα γιατι ειναι γιος του πατερα του, κατω τα αφεντικα δεξια κι αριστερα, μαριετα γιανακου τις καταληψεις ακου κτλ. Τελικα πηρα το πρωτο TPB αφου το φιλοσοφησα και σκεφτηκα οτι ολοι γιοι του πατερα μας ημαστε και μιας και εχουμε τοσα κοινα ας του δωσω μια ευκαιρια (δεν ηταν και το καλυτερο δειγμα φιλοσοφιας μου). Αρχικα το σχεδιο δε με τραβηξε πολυ, διαβαζω απο ανθρωπους που ξερουν οτι ειναι καταπληκτικο αλλα μαλλον δεν ειναι το στυλ μου, μ'αρεσουν τα λιγο πιο μινιμαλ γιατι εχω και αποψη γαμω την Παναχαικη μου. Η ιστορια ομως, που ειναι το ζητουμενο, με κανει να θελω να στειλω συγχαρητηριο γραμμα στον κυριο King για τα γονιδια του. Μια οικογενεια αναγκαζεται να μετακομισει στην επαυλη του θειου μετα απο μια τραγωδια (προσπαθω να μην κανω spoilers και ειναι δυσκολο, υπομονη). Εκει τους περιμενουν διαφορα μεταφυσικα, πορτες, κλειδια που αλλαζουν τις πορτες, κλειδια που αλλαζουν τους ιδιους, πραγματα που θελουν το κακο τους και αλλα που δεν εχω διαβασει ακομα γιατι ειμαι στο 2ο TPB. Πολυ πολυ πολυ καλο και μου ειπαν οτι συνεχιζεται ετσι μεχρι το τελος (προσφατα τελειωσε) οποτε προτεινεται.
Το δευτερο ειναι μια μικρη ιστορια που βρηκα σε μια ανθολογια. Οι ανθολογιες μικρων ιστοριων ειναι επισης λογοτεχνικη αδυναμια μου για πολλους λογους (bear with me). Οι μικρες ιστοριες ειναι καλοβολες, συνεργασιμες. Μπορεις να διαβασεις μια περιμενοντας το αεροπλανο η πριν να κοιμηθεις το βραδυ. Αν εχεις χρονο και σ'αρεσει καποια μπορεις να την τραβηξεις με το πασο σου και να κρατησει οσο θελεις. Δεν χρειαζεται να επενδυσεις σε μια μικρη ιστορια, αν σ'αρεσει τελεια, αν δε σ'αρεσει προχωρας στην επομενη. Και αν βρεις μια καλη ανθολογια τοτε συνηθως αντι για μια καλη εμπειρια εχεις τουλαχιστον δεκα διαφορετικες. Προσφατα τελος παντων πηρα μια τετοια, νομιζω λεγοταν "Best of Dark Fantasy and Horror" η κατι τετοιο, συνηθως παιρνω 2-3 με τις καλυτερες του χρονου απο fantasy, horror, sci fi κτλ απο συγκεκριμενους εκδοτικους οικους αλλα περιστασιακα πειραματιζομαι. Εκει μεσα βρηκα το Maltese Unicorn της Caitlin R. Kiernan. Σημειωση, τις λιγες φορες που γυναικες γραφουν σκοτεινη φαντασια η τρομο τα αποτελεσματα ειναι εντυπωσιακα. Οι αντρες εχουμε προσβαση στις περισσοτερες πτυχες του φοβου και τον εκφραζουμε με μεγαλυτερη αφοσιωση (η εστω ενταση) αλλα οταν γυναικες συγγραφεις εξερευνουν το σκοταδι αυτο που βγαινει ειναι το λογοτεχνικο αντιστοιχο ενος ξυραφιου που γρατζουναει τον πινακα. Η ιστορια ειναι τοποθετημενη στα 40s, με την αντιστοιχη noir ατμοσφαιρα, και αφορα μια ιδιοκτητρια βιβλιοπωλειου που περιστασιακα κανει δουλειες για μια μανταμ (μανταμ μπουρδελου, οχι απο τις αλλες). Η μανταμ επισης τυχαινει να ειναι δαιμονας. Εκεινη τη βαζει να βρει ενα δονητη (βασικα οχι δονητη, πως σκατα το λενε αμα δε δονειται, ομοιωμα φαλλου ακουγεται σαν υποσημειωση στο βιβλιο της ιστοριας) κατασκευασμενο απο το κερατο ενος μονοκερου και γινονται διαφορα ακομα που αμα συνεχισω θα πω ολη την ιστορια, καμια 20ρια σελιδες ειναι. Δεν αποτελει και κανενα θαυμα συγγραφικου ταλεντου αλλα μ'αρεσε η ατμοσφαιρα του, το πως εδενε τον ερωτισμο με τη φαντασια και γενικα ειχε κατι που με τραβηξε. Δεν ειμαι 100% αντικειμενικος παντως, το διαβασα αποκλεισμενος απο χιονοθυελλα και ημουν σε διαθεση να μ'αρεσει οτι και να επιανα.
By the way, βρηκα ενα προγραμμα ειδικοτητας στην Αλασκα, ετσι και με παρουν εκει τουλαχιστον θα μ'αρεσει οτι και να διαβαζω. Σκυλακι, ελα να σου πω κατι!
No comments:
Post a Comment