Jitterbug Perfume

Τελειωσαν τα βιβλια και δεν υπαρχει μαρουλι για καινουρια, οποτε ψαχνουμε τα παλια.

Το Αρωμα του Ονειρου το ειχα διαβασει πριν πολλα χρονια γιατι με ειχε ζαλισει η Μαρια οτι ειναι τελειο και θυμαμαι οτι μ'αρεσε πολυ αλλα ημουν λιγο στοκος για να το εκτιμησω 100%. Μετα απο αυτο ειχα ψαξει και τα υπολοιπα βιβλια του Robbins, το Villa Incognito μου ειχε αρεσει, ο Τρυποκαρυδος το ιδιο, το Ακομα και οι Καουμποισες Μελαγχολουν ειχε σκατα μεταφραση, γενικα ολα του ομως διαβαζονταν ευχαριστα και μου αφηναν ωραιες εικονες. Και τωρα που επιασα το Αρωμα του Ονειρου δευτερη φορα εχω φαει τη φρικη της ζωης μου.

Στην αφηγηση υπαρχουν διαφορετικες ιστοριες, απο τη Βοημια του 8ου μΧ αιωνα μεχρι τη σημερινη Νεα Ορλεανη (η μαλλον πριν αυτη γινει Ατλαντιδα). Ο Αλομπαρ, βασιλιας ενος κρατιδιου καπου στον 8ο αιωνα, δραπετευει απο την πολη του, οπου το εθιμο λεει πως μολις ο βασιλιας δειξει σημαδια γηρανσης πρεπει να θανατωθει, μολις βρισκει την πρωτη του ασπρη τριχα, συνανταει τον θεο Πανα οταν αυτος παρακμαζει και κινδυνευει να εξαφανιστει λογω του χριστιανικου προσυλιτισμου, ταξιδευει στην Ινδια οπου συνανταει και παντρευεται την Κουντρα (και οπως στα περισσοτερα βιβλια του συγγραφεα το περιγραφικοτατο πηδημα παει συννεφο). Αργοτερα το ζευγαρι βρισκει το μυστικο της αθανασιας και η διηγηση τους ακολουθει μεχρι τον 18ο αιωνα και τις αποφασεις που θα πρεπει να παρουν για την υπαρξιακη τους τυχη.
Εντωμεταξυ στη σημερινη Νεα Ορλεανη η Πρισιλα, σερβιτορα σε μεξικανικο εστιατοριο, προσπαθει να αντιγραψει το αρωμα που βρηκε σε ενα μπουκαλακι 300 ετων και πιστευει οτι εχει μαγικες δυναμεις, αλλα για να το κανει αυτο ειναι αναγκασμενη να βρει την ουσια-βαση του αρωματος ενω προσπαθει να αποφυγει λεσβιες συναδελφους, πρωην εραστες και εναν τυπο που επιμενει να της στελνει πατζαρια στο σπιτι.

Το βιβλιο ειναι ενα απο τα 2-3 καλυτερα που εχω διαβασει, μπορει επειδη με τις μυρωδιες εχω ασχημο κολλημα, και με το Αρωμα του Πατρικ Ζισκιντ το ιδιο ταρακουλο ειχα παθει. Μετα την πρωτη του αναγνωση μου ειχε αφησει μια ακατανοητη συμπαθεια για τα πατζαρια και θυμαμαι οτι προς το τελος ειχε την καλυτερη εικονα του Παραδεισου και της Κολασης που εχω τρακαρει πουθενα, αλλα θα κρατηθω και δεν θα το πω για να μην το καταστρεψω. Επισης αν γινεται να το βρειτε στα αγγλικα λεει πολυ περισσοτερο, δεν ειναι κακη η μεταφραση αλλα μερικες φορες αξιζει να ζεις ολοκληρη την εμπειρια με το αυθεντικο λογοτεχνικο της υφος.



(Επισης διερρευσε το πρωτο επεισοδιο της 6ης season του Lost και κατεβαινει τρεχοντας, την ψυχη μας βγαλανε οι μαλακες)

Ζητειται βιβλιο

Αλλα οχι οποιο κι οποιο βιβλιο, μη μου φερει κανενας το "How to become a millionaire in a week". Λεφτα εχουμε, βιβλιο θελουμε.

Ειναι ενα που στον τιτλο εχει κατι για ενα δεντρο, μικρες ιστοριες τελειως ασχετες μεταξυ τους (μια για κατι μογγολους, μια για εναν κινεζο μοναχο, μια για εναν τυπο στο σημερινο Τοκιο, δε θυμαμαι πολλα) που συνδεονται στο τελευταιο κεφαλαιο. Γινεται καπως sci fi κετς (δεν εχει σημασια, οι ιστοριες ειναι απιστευτα γαματες) και ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ, το ειχα διαβασει σε ενα ταξιδι και το ξεχασα στο τρενο (εχω γεμισει τις υπεραστικες συγκοινωνιες βιβλια γαμω το κερατο μου).

Ο ευρεις αμοιφθησασας. Σας.

House ρε μουνια!

Ξεκινησε παλι το House, νομιζω εχουν βγει 2 επεισοδια, δεν τα εχω δει ακομα αλλα ελπιζω η χαρη Του να με συγχωρεσει, συγγνωμη τρισμεγιστε Gregory, κατεβαινουν!

http://www.youtube.com/watch?v=cYrpRnVHIV4&feature=related

Νταξ, ο House να τραγουδαει το You Can't Always Get What You Want, εχει 20.203 views, αμα φτασει τα 500.000 μεχρι αυριο εγω θα φταιω.

Σινεμαδες

Αυτη τη βδομαδα:
The Road
Βιγκο Μορτενσεν, Σαρλιζ Θερον, μετα την πυρηνικη καταστροφη, σε εναν κοσμο που η πεινα και οι αρρωστιες εχουν μετατρεψει τους επιζωντες σε ζωα, ενας πατερας με το γιο και τις αναμνησεις της γυναικας του προσπαθει να φτασει στη θαλασσα. Αν φτανει εστω και στο 10% το βραβευμενο με Πουλιτζερ βιβλιο του Κορμακ Μακαρθυ θα τραβηξω τα βυζια μου (ο ιδιος ειχε γραψει και το No Country for Old Men).

Την αλλη βδομαδα:
The Wolfman
Μπενισιο Ντελτορο, Αντονυ Χοπκινς, δεν ξερω ακριβως την ιστορια αλλα κατι για λυκανθρωπους στη βικτωριανη εποχη ειναι, καλο φαινεται για σινεμα·

Θα εγραφα κι αλλα και θα ανεβαζα trailers αλλα το pc ειναι χαλασμενο ακομα και κουραστηκα να γραφω στο iphone.

House of Leaves

Ακουσα οτι ισως να βγει ταινια και το θυμηθηκα.

Το House of Leaves ειναι το πρωτο βιβλιο του Mark Z. Danielewski και ενα απο τα πιο περιεργα βιβλια που εχω διαβασει ποτε (ωραια περιεργα). Μου το ειχε προτεινει μια φιλη στην Αμερικη λεγοντας πως ενας φιλος της που το διαβασε τρομαξε τοσο που σκεφτοταν να το θαψει στον κηπο του, καπου που δεν θα το εβρισκε ο σκυλος, και για να το νιωσω καλυτερα ξεκινησα να το διαβαζω βραδια, στην προβλητα της λιμνης κοντα στο σπιτι μου. Απο τη μια το δασος, απο την αλλη η λιμνη και στη μεση της ερημιας εγω και ο Danielewski. Δεν ηταν πολυ καλη ιδεα, ακομα το σκεφτομαι και ανατριχιαζω.

Κανονικα θα ξεκινουσα λεγοντας "η ιστορια αφορα" αλλα δεν ειναι τετοιο βιβλιο, δεν υπαρχει ιστορια. Μια γενικη ιδεα ειναι οτι ενας παππους βρηκε μια ταινια και ξεκινησε να γραφει ενα βιβλιο γι'αυτην, μετα το θανατο του τις σημειωσεις του τις βρηκε ενας τυπος που συνεχισε να τις εμπλουτιζει. Η ταινια ηταν κατι σαν ερασιτεχνικο ντοκιμαντερ μιας οικογενειας που μετακομιζει σε ενα σπιτι και ξαφνικα συνειδητοποιει οτι οι διαστασεις του αλλαζουν καθε μερα. Στην αρχη το εσωτερικο γινεται μεγαλυτερο απο το εξωτερικο και ξαφνικα αρχιζουν να εμφανιζονται διαδρομοι, δωματια, πορτες, σκαλες που οσο προσπαθουν να τα εξερευνησουν τοσο πιο αχανη και ερημα φαινεται πως ειναι. Το βιβλιο ειναι η ταυτοχρονη αφηγηση απο τις τρεις πηγες, η περιγραφη της ταινιας, τα σχολια του γερου και το παραληρημα του τελευταιου κατοχου του βιβλιου, καθως και οι 3 αφηγητες χανονται σιγα σιγα στην παρανοια.

Η δομη του βιβλιου παλι ειναι ακομα πιο παλαβιαρικη. Εκει που διαβαζεις κανονικα, ξαφνικα λειπει μια σελιδα. Μετα μια αλλη ειναι καμμενη. Παραγραφοι χανονται κατω απο λεκεδες απο μελανι η αιμα. Μερικα κομματια ειναι τα ειδωλα του κανονικου κειμενου σε καθρεφτη. Υπαρχουν ολοκληρα κεφαλαια μουτζουρωμενα γιατι ο αφηγητης τους μετανιωσε τη συγγραφη τους. Κατι σαν παζλ ενα πραμα, αν τα παζλ μπορουσαν να σε κανουν να χεστεις πανω σου απο το φοβο και να τρεχεις στην αμερικανικη υπαιθρο για να γυρισεις σπιτι (δε μπορουν).

Μετα απο το House of Leaves ο Danielewski εγραψε αλλο ενα βιβλιο, το Only Revolutions, για ενα ζευγαρι εφηβων που το σκανε απο τα σπιτια τους και ταξιδευουν οδικως στην Αμερικη, το μισο βιβλιο το εχει γραψει το αγορι και μετα πας στο οπισθοφυλλο, το γυρνας αναποδα και διαβαζεις την ιδια ιστορια απο την πλευρα του κοριτσιου (η με την αντιθετη σειρα αλλα για να βγαλω νοημα εγω το πηρα ετσι, επρεπε να εχω μια ιδεα για την ιστορια πριν διαβασω πως εβλεπε το ιδιο πραγμα η κοπελα και μπερδευτω, η αντρικη οπτικη γωνια εχει μια γοητευτικη απλοτητα που βρισκεις μονο σε καταλογους σουπερ-μαρκετ). Δεν το εχω τελειωσει ακομα αλλα δε με τραβηξε τοσο, σαν δυο τεραστια ποιηματα ειναι, ωρες ωρες μου θυμιζει την απελπισια που ενιωθα οταν διαβαζα James Joyce και δεν καταλαβαινα τιποτα εκτος απο τον αριθμο της σελιδας.

Παω να το βρω να το μετροφυλλισω, υπνος ετσι κι αλλιως δεν προβλεπεται.



(Επισης αγαπητε ανυπαρκτε αναγνωστη, οταν με το καλο κανεις παιδια μην τα αφηνεις να πηγαινουν και να τρυπιουνται οπου να ναι. Ποναει.)

Dr Doom

Το πιστευω ακραδαντα πως ο τυπος που σχεδιασε το facebook δεν ειναι ανθρωπος αλλα χαρακτηρας απο comic. Ειλικρινα. Δεν ειναι ο αναμενομενος γυαλακιας μουροχαυλος που ειχε μια πολυ καλη ιδεα μια μερα στο δωματιο του, εφτιαξε ενα πρωτοτυπο site απο το τιποτα και εβγαλε κατι δις ντολαρς, αυτη ειναι η εικονα που πλασαρει στο κοινο για να μην προδωσει τη μυστικη του ταυτοτητα. Στην πραγματικοτητα ο δημιουργος του facebook ειναι μια σατανικη ιδιοφυια που παντα προσπαθουσε να καταστρεψει τον κοσμο σχεδιαζοντας πυρηνικα οπλα και προσπαθωντας να ανατρεψει κυβερνησεις, αλλα το καταφερε μεσω του web designing.

Και το μυστικο της επιτυχιας του ηταν οτι μελετησε το κοινο του. Το myspace πχ ειχε καταλαβει οτι απευθυνοταν σε ιδιορρυθμους, εσωστρεφεις τυπους που ασχολουνται με υπολογιστες και στοχευε σε αυτα που πιστευε οτι τους ενδιαφερουν, μουσικες, ταινιες, γνωριμιες, τετοια πραγματα, τους υπερεκτιμησε ομως υποθετοντας οτι τα χομπι τους ειναι αυτο που ψαχνουν οταν ανοιγουν το pc τους. Εψαχνε να δει τι θελουν και τους το προσεφερε. Η ιδια κοντοφθαλμη και απολυτως ρηχη νοοτροπια δηλαδη που οδηγησε το κογιοτ σε απανωτες αποτυχιες να πιασει το μπιπ μπιπ (οχι τον Κουτσιανικουλη). Το facebook απο την αλλη το προχωρησε παραπερα, σκαλισε τα μυαλα των θυματων του και βρηκε τους σπορους της αυτοκαταστροφης τους, σκοπος του δεν ειναι μονο να φερει τον κοσμο στο χειλος της αποκαλυψης αλλα να το κανει ετσι ωστε να μη μπορει να το κατηγορησει κανενας. Δεν εφταιγε αυτο, ηταν η φυση του εκλειποντος ανθρωπινου ειδους που το οδηγησε στην εξαφανιση. Αυτο του εδειξε μονο πως να το κανει.

Παραδειγμα, τα status updates. Καθε μερα καιροφυλακτει ο κινδυνος να ανοιξεις το firefox, να πατησεις τη συντομευση "fb" πανω αριστερα και λαμβανοντας αποτομα την πληροφορια οτι ενας παλιος σου συμμαθητης που δεν εχεις δει τα τελευταια 12 χρονια δεν εχει ορεξη σημερα γιατι βρεχει και η βροχη τον θλιβει, να γινει το μυαλο σου πουρες. Μπορει να δεις οτι η συμφοιτητρια σου που δε σου μιλαει στο διαδρομο αλλα σε εκανε friend invite εγινε μελος στο group "Kai egw exw periodo mia fora to mhna" και να εκραγει το κεφαλι σου. Μπορει να αρχισεις να παιζεις εκεινα τα παιχνιδια που πρεπει να κανεις οσα περισσοτερα κλικ μπορεις με το ποντικι και να παθεις τενοντιτιδα (καλα, αυτο δεν ειναι τοσο δραματικο).

Η μπορει να ξυπνησεις μια μερα και να συνειδητοποιησεις οτι αυτος ο ηλιθιος τροπος επικοινωνιας σου προσφερει τοσες δυνατοτητες, που αναγκαζει τον αδυναμο χαρακτηρα σου να τον χρησιμοποιει σχεδον μονοπωλιακα και να χανει καθε μερα λιγο απο αυτο που τον εκανε αυτο που ηταν. Εκει που βρισκοσουν με ανθρωπους και τους εκανες να χαμογελανε δεχεσαι like στα σχολια σου. Οι φιλοι σου δε φερνουν πια μουσικη στο σπιτι να ακουσετε μαζι αλλα σου στελνουν βιντεακια απο το youtube σε HD ποιοτητα. Δεν παιρνεις τον κολλητο σου να πατε δηθεν για καφε για να του δειξεις εκεινη που γουσταρεις αλλα βρισκεις το profile της, διαλεγεις τις φωτογραφιες που δεν φαινεται σαν κακος απο ελληνικη ταινια των 70's και του τις στελνεις στο msn. Αντι να πας να πιασεις αυτη που σκεφτεσαι τα βραδια και να τη φιλησεις (η να τη βρισεις) ψαχνεις στιχους που θα πουν αινιγματικα αυτο που νιωθεις και τους ανεβαζεις, νιωθοντας οτι αυτο σε κανει μυστηριωδη και γοητευτικο, ενω μεσα σου ξερεις οτι αυτο ειναι τοσο θλιβερο οσο και τελειως ασκοπο. Πας ενα βραδυ σ'ενα μπαρ και ανεβαζεις 400 φωτογραφιες που ταγκαρεις τον εαυτο σου, και εφοσον ολοι ξερουν πια οτι βγαινεις η εξοδος χανει τον αυτοσκοπο της, οποτε δεν ξαναβγαινεις ποτε. Τρως ωρες φτιαχνοντας την ιδανικη προσωπικοτητα στα info σου, διαλεγεις χομπι, αγαπημενα βιβλια και ταινιες, εφευρισκεις τον εαυτο σου απο την αρχη αγνοωντας το γεγονος οτι κανεις δεν ενδιαφερεται για το πως βλεπεις την αφεντομουτσουναρα σου και στο τελος νιωθεις και ικανοποιημενος.

Δες το site και θα συμφωνησεις (και αν δεν συμφωνησεις χεστηκα). Στο κεντρο το profile σου, ο εικονικος εαυτος σου, και γυρω του ολος ο κοσμος. Φιλοι, γνωστοι, συγκροτηματα, ηθοποιοι, κυβερνησεις, ολοι περιστρεφονται γυρω σου και με ενα accept μπορεις να τους παραχωρησεις το προνομιο της αποδοχης σου, ο κοσμος γινεται υποσυνειδητα οπως τον φανταστηκες, εσυ εισαι στη μεση και οι υπολοιποι κοβουν βολτες κοντα σου για οσο τους το επιτρεπεις. Και ξαφνικα ενα πρωι ξυπνας και καταλαβαινεις οτι απο εκει που γνωριζες ανθρωπους και τους αλλαζες λιγο η πολυ τη ζωη, και σε πηγαιναν η σε αντιπαθουσαν, σε αγνοουσαν η σε χρειαζονταν, τωρα εισαι facebook friend.

Σαν βρισια ακουγεται.

(Πρεπει να σταματησω να πινω μονος μου τα βραδια, με ριχνει ψυχολογικα)

Beautiful

Το πρωτο τραγουδι του που μ'αρεσε μετα το Stan. Το official video το ανεβαζει 10 φορες ακομα αλλα δεν το βρισκω πουθενα.

Lately I've been hard to reach
i've been too long on my own


Ακυρο, το βρηκα



Ξανα ακυρο, δε μ'αρεσει το video, πολλες σημαιες (εχει φαει 50 edit το post)

B-Movies

Καταλαβαινω οτι πολλοι θα με πουν μαλακα αν διαβασουν το παρακατω αλλα ευτυχως δεν θα το διαβασουν πολλοι και εχω συνηθισει να με λενε λιγοι μαλακα, οποτε χεστηκα.

Δεν μ'αρεσε το live του Παυλου Παυλιδη. Οριστε, το πα. Και δεν ειμαι και ιδιαιτερα ιδιοτροπος οταν πηγαινω σε συναυλιες, γενικα και να μη μ'αρεσει κατι ζοριζομαι λιγο και περναω καλα. Αλλα στον Παυλιδη δεν. Μπορει να φταιει οτι δεν ηξερα τα τραγουδια του, μπορει να μου την εδωσε στα νευρα οτι απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα στη σκηνη μου θυμιζε απροσδιοριστα κατι ασχετο με την περισταση, μπορει επειδη μεσα στο στριμωξιδι μια 50ρα θεια-πρεζα νομιζε οτι δεν πηγα για τη μουσικη αλλα για lap dance, νομιζω ηταν η πρωτη φορα που εφυγα πριν τελειωσει το live και δε ντρεπομαι ιδιαιτερα γι'αυτο. Τα οργανα επαιζαν πολυ καλα, η ηχοληψια ηταν σχεδον αψογη, ο τυπος το παλευε αλλα δεν αντεχω παρα πολυ ωρα στιχους για χαμενους ερωτες, μπλαζε βλεματα, κυματα, αεριδες, δεντρα και σκιουρακια. Τα σκιουρακια στο χωριο μου τα διναμε στις κατσικες του παππου να τα φανε οταν τελειωναν τα καρπουζοτσοφλα και μετα το γαλα τους ηταν σαν πρωτεινουχο συμπληρωμα διατροφης.

Και το χειροτερο ηταν πως ημουν 100% σιγουρος οτι τον ειχα ξαναδει τον Παυλαρα τον τριμεγιστο (δεν ειναι δικια μου αποψη αυτη, ο διπλανος το φωναζε). Κατι το υφος, κατι τα σχολια απειρου συναισθηματικου βαθους του τυπου "οταν σας βλεπω -παυση- νιωθω σα να ονειρευομαι -παυση- αλλα πρεπει να ονειρευομαι πολλα χρονια τωρα -παυση- εξω χιονιζει -παυση- αλλαγη θεματος -παυση- χαρτινος ουρανος -οβερ εντ αουτ-" (και μας δουλευε κιολας ο μαλακας, δε χιονιζε εκεινη την ωρα, πιο μετα αρχισε), κατι οι πιθηκισιες κραυγες στη μεση των τραγουδιων που θυμιζαν λιγο επικλησεις στον Μεγαλο Κθουλου, γενικα μια μνημη παλευε ωρα να βρει το δρομο της μεχρι που ξαφνικα αρχισε να κουναει τα χερια του με μια χορευτικη δεινοτητα που θα ζηλευε και ενας μεθυσμενος Κυριακος Μητσοτακης και ελυσα το μυστηριο.




Ο Παυλος Παυλιδης ειναι ο Ντερεκ Ζουλαντερ.

Μονο μην του πει κανενας οτι η μουσικη ειναι μεσα στα κεφαλια μας γιατι τη γαμησαμε.

Whaaat?

-Προσεχε, διπλα στον καδο εχει ενα πεταμενο ελατο, μην το πατησεις.
-Μαλακα γιατι τωρα τελευταια εχει γεμισει η πολη πεταμενα ελατα;
-Ε ξερεις πως ειναι τωρα, τα παιρνουν μικρα, στην αρχη ειναι γλυκουλικα και εχουν πλακα, μετα που μεγαλωνουν και θελουν φροντιδα τα πετανε στο δρομο.
-Ε;
-Ειχα ακουσει για εναν τυπο που ειχε παρει κατι μικρα ελατα αλλα μετα τα βαρεθηκε και τα πεταξε στη λεκανη.
-Στην τουαλετα;
-Και λενε οτι αυτα μεγαλωσαν στον υπονομο και την ωρα που κατουρας μπορει να πεταχτουν και να σου φανε την πουτσα.
-Εγω ειχα ακουσει για ενα ελατο που χαθηκε στη ζουγκλα μικρο και το μεγαλωσαν οι λυκοι.
-Ελα ρε!
-Και μεγαλωσε και νομιζε πως ηταν λυκος και ξεχασε πως ηταν ελατο και μπορουσε να μιλαει στα ζωα.
-Ταισες το ελατο πριν φυγουμε απο το σπιτι;

Το θεμα δεν ειναι να εισαι ηλιθιος αλλα να επιμενεις στη βλακεια σου.

Passion Play

Η πρωτη σκηνοθετικη αποπειρα του Mitch Glazer, αν και θυμιζει αοριστα το Angel-A του Luc Besson μου δημιουργει σοβαρες τασεις να φαω τα δαχτυλα των ποδιων μου απο ανυπομονησια.

Ενας τρομπετιστας που ολα του πανε στραβα (Mickey Rourke) βρισκει και σωζει εναν αγγελο (Megan Fox) που κραταει φυλακισμενο ενας ψυχοπαθης γκανγκστερ (Bill Murray). Το casting ειναι απο αλλο πλανητη, μερικες φωτογραφιες απο τα γυρισματα που διερρευσαν δειχνουν οτι αν τα καταφερει ο σκηνοθετας το αποτελεσμα θα ειναι λιγο απο Burton, λιγο περισσοτερο απο Gilliam και πιο πολυ απο Ray Bradbury, οι διαφορες για το budget ξεπεραστηκαν και το σεναριο φαινεται τελειως ανωμαλιαρικο.
Μας αρεσει το σεναριο να ειναι ανωμαλιαρικο.



(Εκτος απο αυτες τις φωτογραφιες βρηκα και μια με τη Megan Fox να ετοιμαζεται για γυρισμα και να φοραει μονο ενα μπουρνουζι αλλα εκεινη την κραταω για τον εαυτο μου. Μην ανυσηχεις Megan μωρο μου, οχι μονο δε θα σε δει κανενας αλλος νεγκλιζε αλλα θα φτιαξω ξεχωριστο φακελο στο πισι για να μη σε κοζερνουν ουτε οι διπλανες εικονες!)