Jitterbug Perfume

Τελειωσαν τα βιβλια και δεν υπαρχει μαρουλι για καινουρια, οποτε ψαχνουμε τα παλια.

Το Αρωμα του Ονειρου το ειχα διαβασει πριν πολλα χρονια γιατι με ειχε ζαλισει η Μαρια οτι ειναι τελειο και θυμαμαι οτι μ'αρεσε πολυ αλλα ημουν λιγο στοκος για να το εκτιμησω 100%. Μετα απο αυτο ειχα ψαξει και τα υπολοιπα βιβλια του Robbins, το Villa Incognito μου ειχε αρεσει, ο Τρυποκαρυδος το ιδιο, το Ακομα και οι Καουμποισες Μελαγχολουν ειχε σκατα μεταφραση, γενικα ολα του ομως διαβαζονταν ευχαριστα και μου αφηναν ωραιες εικονες. Και τωρα που επιασα το Αρωμα του Ονειρου δευτερη φορα εχω φαει τη φρικη της ζωης μου.

Στην αφηγηση υπαρχουν διαφορετικες ιστοριες, απο τη Βοημια του 8ου μΧ αιωνα μεχρι τη σημερινη Νεα Ορλεανη (η μαλλον πριν αυτη γινει Ατλαντιδα). Ο Αλομπαρ, βασιλιας ενος κρατιδιου καπου στον 8ο αιωνα, δραπετευει απο την πολη του, οπου το εθιμο λεει πως μολις ο βασιλιας δειξει σημαδια γηρανσης πρεπει να θανατωθει, μολις βρισκει την πρωτη του ασπρη τριχα, συνανταει τον θεο Πανα οταν αυτος παρακμαζει και κινδυνευει να εξαφανιστει λογω του χριστιανικου προσυλιτισμου, ταξιδευει στην Ινδια οπου συνανταει και παντρευεται την Κουντρα (και οπως στα περισσοτερα βιβλια του συγγραφεα το περιγραφικοτατο πηδημα παει συννεφο). Αργοτερα το ζευγαρι βρισκει το μυστικο της αθανασιας και η διηγηση τους ακολουθει μεχρι τον 18ο αιωνα και τις αποφασεις που θα πρεπει να παρουν για την υπαρξιακη τους τυχη.
Εντωμεταξυ στη σημερινη Νεα Ορλεανη η Πρισιλα, σερβιτορα σε μεξικανικο εστιατοριο, προσπαθει να αντιγραψει το αρωμα που βρηκε σε ενα μπουκαλακι 300 ετων και πιστευει οτι εχει μαγικες δυναμεις, αλλα για να το κανει αυτο ειναι αναγκασμενη να βρει την ουσια-βαση του αρωματος ενω προσπαθει να αποφυγει λεσβιες συναδελφους, πρωην εραστες και εναν τυπο που επιμενει να της στελνει πατζαρια στο σπιτι.

Το βιβλιο ειναι ενα απο τα 2-3 καλυτερα που εχω διαβασει, μπορει επειδη με τις μυρωδιες εχω ασχημο κολλημα, και με το Αρωμα του Πατρικ Ζισκιντ το ιδιο ταρακουλο ειχα παθει. Μετα την πρωτη του αναγνωση μου ειχε αφησει μια ακατανοητη συμπαθεια για τα πατζαρια και θυμαμαι οτι προς το τελος ειχε την καλυτερη εικονα του Παραδεισου και της Κολασης που εχω τρακαρει πουθενα, αλλα θα κρατηθω και δεν θα το πω για να μην το καταστρεψω. Επισης αν γινεται να το βρειτε στα αγγλικα λεει πολυ περισσοτερο, δεν ειναι κακη η μεταφραση αλλα μερικες φορες αξιζει να ζεις ολοκληρη την εμπειρια με το αυθεντικο λογοτεχνικο της υφος.



(Επισης διερρευσε το πρωτο επεισοδιο της 6ης season του Lost και κατεβαινει τρεχοντας, την ψυχη μας βγαλανε οι μαλακες)