wtf

Παει και η ΠαιδοΧειρουργικη, παμε για πτυχιο

Πρεπει

να βρουμε ενα χομπυ.

Και γρηγορα.

Πιο βλακας πεθαινεις

Δεν ειναι κινηματογραφικη η λογοτεχνικη προταση αλλα το θυμηθηκα και γελουσα μονος μου.

Χτες, και ενω βλεπαμε IT Crowd 3 ατομα μπροστα στο pc, αρχισε ενας καυγας απο αριστερα και δεξια μου (στη μεση καθομανε) για τα μπουκαλια του νερου. Ο ενας φωναζε οτι το μπουκαλι εχει σαπισει τοσες μερες πανω στο γραφειο, ο αλλος οτι ειναι το μπουκαλι του υπνου και δεν παθαινει τιποτα, καποιος με ρωτησε ποτε αγορασα τα νερα και εκανα τον μαλακα (κυριως επειδη δεν τα αγορασα εγω ενω ηταν η σειρα μου), σε καποια φαση ο ενας αρχισε να φωναζει οτι τον εχουμε ζαλισει και τον εχουμε ρωτησει ενα εκατομμυριο φορες ποσο καιρο ειναι τα νερα εκει και ο δευτερος απαντησε με ενα απεγνωσμενο "ΑΕΙ ΡΕ ΒΛΑΚΑ, ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΘΑ ΕΙΧΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ".
Ε, μετα καθομουνα και χαμογελουσα μονος μου γιατι θυμηθηκα την τελευταια φορα που το ειχα πει αυτο.

Ηταν ενας τυπος στο νησι που οσο καιρο τον θυμαμαι τον σιχαινομουν. Στο σχολειο τον κοιτουσα με εκεινο το βλεμμα που προσδιοριζεται καπου αναμεσα στο μισος και τη δυσκοιλιοτητα, στις παρεες τον παρομοιαζα συνεχεια με εντομα και τρωκτικα και ποσο χαλια θα γινονταν τα παπουτσια μας αν τον πατουσαμε καταλαθος, μια φορα ειχα παρει ενα αροξολ στο σχολειο και τον κυνηγουσα στην αυλη. Ελα, ξερεις πως ειναι, κατι τυποι που δε σου χουν κανει τιποτα αλλα απο τη στιγμη που τους βλεπεις σου βγαζουν τοση αντιπαθεια που νιωθεις οτι πρεπει να τους βαρεσεις μεχρι πονεσουν τα χερια σου; Ε, καμια σχεση, δεν ηταν ετσι, αυτος μου χε κανει διαφορα και δεν ενιωθα καμια τυψη να του κανω τις χειροτερες μαλακιες που μου κατεβαιναν στο κεφαλι.
Οταν λοιπον δωσαμε πανελλαδικες και περασα σε μια κολοσχολη στα Γιαννενα γενικα δεν ημουν στην καλυτερη ψυχολογικη κατασταση και εψαχνα καπου να εκτονωθω. Σε μια πολη με αναλογια γυναικων προς ανδρων 16:1 κανονικα επρεπε να βρω κατι να εκτονωθω πολυ ευκολα αλλα εκεινη την εποχη ημουν πιο ψυχακιας και το εκδηλωνα και πιο ανετα (και δεν το εχω μετανιωσει, εχω κανει πολλες βλακειες αλλα αυτη χρειαστηκε το μεγαλυτερο βαθμο αφοσιωσης που πετυχα ποτε) οποτε θυμηθηκα οτι ο φιλος μου ο Δημητρης εκανε φαρσες στα κινητα οσων δεν πηγαινε και ειπα να το λιωσω. Το θυμαμαι και γελαω ακομα.

Καθε (μα ΚΑΘΕ) βραδυ απο καπου στα μεσα του Οκτωβρη χτυπουσε στο κινητο υπενθυμιση και ακριβως την ιδια ωρα επαιρνα τον τυπο τηλεφωνο και τον ρωτουσα ακριβως το ιδιο πραγμα, περιμενα να βρισει και αν δεν εκλεινε το τηλεφωνο το εκλεινα εγω μολις σταματουσε να μιλαει. ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 8 ΜΗΝΕΣ. Οταν πηγαινα Αθηνα να δω τους φιλους μου τον επαιρνα απο σταθερα εκει. Οταν ανεβαινα Θεσσαλονικη να δω μια κοπελα που μ'αρεσε τοτε τον επαιρνα απο θεσσαλονικια σταθερα. Οταν πηγαινα Χιο τον επαιρνα με αποκρυψη. Οταν ημουν Γιαννενα ακουγε απο το background προβατα να βελαζουν και οταν πηγαινα Πατρα μεθυσμενους καρναβαλιστες, Καθε βραδυ παντως τον επαιρνα και τον ρωτουσα το ιδιο πραγμα, μεχρι που καποια στιγμη το καλοκαιρι (και ενω ειχα αρχισει να βαριεμαι γιατι ειχα πλεον ζωη) ο καημενος ο σιχαμας αρχισε να ουρλιαζει ενα βραδυ στο τηλεφωνο ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ και η απαντηση μου ηταν:
-Νταξει ρε φιλε, 8 μηνες σε ρωταω, μια φορα αμα μου ειχες απαντησει θα ειχα σταματησει!
Και ηταν πολυ απλη η ερωτηση ρε γαμω το.
-Αμα σου δωσω 5 ευρω και σε γαμησω ποσα ρεστα παιρνω;

(Μπορει να μην ειναι η καλυτερη ιδεα να το ανεβασω αυτο, παιζει να το δει, ακομα δεν ξερει ποιος ηταν που τον επαιρνε τηλεφωνο. Βεβαια ειναι τοσο βλακας που δεν παιζει να ξερει να κανει κλικ. Αλλα απο την αλλη εχω το link του blog στο facebook. ΜΗΝ ΠΑΤΗΣΕΙΣ PUBLISH ΒΛΑΚΑ!)

Blow

Καλα, το ξερω πως δεν ειναι καμια τρελη ανακαλυψη αλλα αυτη την ταινια ειδα σημερα, τι να κανουμε. Ο Depp στο ρολο του μεγαλυτερου κοκεμπορα των 70's, βλεπεται αλλα δεν ειναι να τραβας και τις κοτσιδες σου, ωραιο ηταν μαλλον. Εχω αρχισει να αμφιβαλλω παρα πολυ για το αν επρεπε να παρω μεγαλο σκληρο δισκο, βρισκω 45 καμενες ταινιες τη μερα και βλεπω και μετα δεν τις σβηνω κιολας, ειδικα η υπεργαματη αποφαση μου να κατεβασω ολα μαζι τα South Park πρεπει να μου εκαψε τον μισο εγκεφαλο (που δεν ειχε και πολλα περαιτερω περιθωρια). Αλλα ενταξει, βρηκα χωρο να κατεβασω τα IT Crowd, 30 Rock, ολα τα Mad Max σε HD που τα χα απωθημενο, ενα με βρικολακες και τον Νταφοε επισης σε HD και γυρω στα 80 παιχνιδια που θα βαρεθω πριν σταματησουν να κανουν loading. Τεσπα, τι λεγαμε



Sometimes you're flush and sometimes you're bust, and when you're up, it's never as good as it seems, and when you're down, you never think you'll be up again, but life goes on.

Καλα τα λες εσυ αλλα ακομα καλυτερα θα ταν να περνουσαμε κι εκεινη τη γαμημενη την Ιστολογια, αντε γαμησου βλακα Depp.

Π

Σημερα το πρωι μεσα σε απειρη βαρεμαρα και βαρεμαρα (ηταν πολυ η βαρεμαρα) θυμηθηκα οτι ηθελα να ξαναδω ολες τις ταινιες του Αρονοφσκι αλλα το Π το ειχα αφησει στην ακρη επειδη με τρομαζε. Το Requiem μ'αρεσε πολυ γιατι ειχε ωραια μουσικη, σεναριο, ατμοσφαιρα (και Τζενιφερ Κονελι), τον Παλαιστη τον αγαπουσα γιατι μου θυμιζε το φεστιβαλ κινηματογραφου και ηταν ρεαλιστικο με εναν αποκοσμο τροπο και το Fountain δεν θα ξεκινησω να το αναλυω γιατι θα παρει δεκα ωρες γραψιμο και ειναι 6.20 το πρωι (και παραλιγο καποτε σε πιο ηλιθια χρονια να ριξω κοπελα εξαιτιας του, κατι που ανεβαζει παντα μια ταινια στα ματια μας. Καλα, στα δικα μου).
Αλλα το Π, σοβαρα, με τρομαζε πολυ.

Οταν το ειχα πρωτοδει (κατι στη ζωη μου ειλικρινα ειχε παιχτει) μου ειχε φανει η πιο ρεαλιστικη και φρικαλεα αναπαρασταση του βασανιστηριου που ζει καποιος που σκεφτεται λιγο ανωμαλα τα φυσιολογικα πραγματα και το ειχα κοψει στη μεση. Τη δευτερη φορα καταφερα να το δω ολο αλλα παλι με τρομαξε γιατι το ασπρομαυρο μαζι με τη γρηγορη σκηνοθεσια και το ψυχακικο σεναριο δεν ηταν ακριβως η ελαφρια ταινια που εψαχνα τοτε. Μετα θυμαμαι το ειχα ξαναδει και το ειχα συνδεσει στο μυαλο μου με τις κοπελες και οτι πιο ευκολα βρισκεις ολα τα ψηφια του Π απο το να καταλαβεις οποιαδηποτε απο αυτες (με τον ιδιο τροπο που δε μπορεις να περιγραψεις σε εναν τυφλο το κοκκινο χρωμα, σε εναν κουφο τον ηχο της πορτας που τριζει και σε εναν δαπιτη οτι τρια και δυο κανει πεντε). Και σημερα, μετα απο κατι χρονια που απεφευγα επιμελως να το βρω στον σκληρο μου, το ξαναδα.

Και παλι με τρομαξε, για θριλερ επρεπε να πιανεται κανονικα, ο σχιζοφρενης δολοφονος με το πριονι ειχε πλακα και ωρες ωρες γινοταν συμπαθητικος και γλυκουλης (τι'ναι μωρε), ο τυπος που βλεπει τα φυλλα στο δεντρο και σκεφτεται αλγεβρικες δομες με φρικαρει σε πολυ αρχεγονο επιπεδο και αυτο δεν το εκτιμω καθολου.

Π, να πας να γαμηθεις.

(Επισης το blog βγαινει εκτος λειτουργιας λογω τεχνικων προβληματων, αργοτερα μπορει να το ξαναπιασω)

Ninja Tune

Γενικα τα ντιτζεϊλικια δε μ'αρεσουν αλλα χτες το βραδυ με πηγαν με το ζορι σε ενα παρτυ στο Block 33 που θα επαιζε ενας dj Cheeba, ημουν και ψιλοαρρωστος, απο την ωρα που φυγαμε σκεφτομουν ποτε θα γυρισω να κουκουλωθω και ποσο θα με βαρουσε το αλκοολ μετα απο δυο μερες χωρις φαϊ.

Το live γινοταν στην αιθουσα διπλα στο συναυλιακο χωρο του Block (που ταιριαζε και καλυτερα στο κλιμα, θυμιζει κατι απο υπογειο σταθμο στο Λονδινο), ο ηχος ηταν τοσο δυνατος που καποια στιγμη το ενα μου αυτι ξεκολλησε και το κυνηγουσα στο πατωμα και ο κοσμος λιγο περιεργος αλλα σε φυσιολογικα επιπεδα. Ο Cheeba (τσιμπα) μιξαρε videoclips και κομματια απο ταινιες με Prodigy και Fat Boy Slim και Clash και γενικα οτι του κατεβαινε στο κεφαλι, ωραια ηταν, σαν εικονα μου θυμιζε αυτο που εχω στο μυαλο μου για τα clubs στο Βερολινο και το Λονδινο, υπογεια μερη με φωτα και μουσικη και απειρο κοσμο να χτυπιεται. Και μετα απο δυο μπυρες και ενα jack θυμαμαι μονο στιγμιοτυπα.

Θυμαμαι να προσπαθω να στριψω τσιγαρο και να χαλαω 25 φιλτρακια, να βαραω ενα φιλο μου για να μην την πεσει σε αυτη που του μιλουσε, να κυνηγαω στον τοιχο ενα projection του Bowie και να φωναζω ΜΠΑΟΥΙΙΙΙΙΙ, να χορευω μπροστα στο ηχειο στο Voodoo People και να νιωθω τα μαλλια μου να κουνιουνται απο τα μπασα. Θυμαμαι να πηγαινω στην τουαλετα και ενας αμερικανος να την πεφτει ασχημα σε μια χοντρουλα κοπελιτσα μπροστα και να μου βγαινει ξαφνικα ο μεθυσμενος ιπποτης (αλλα μπερδεψα τα ατομα και τις γλωσσες και αρχισα να φωναζω στο αυτι αυτουνου IS HE BOTHERING YOUUUUUUUUUU?), να κατουραω στην τουαλετα και να εχει τοσο κρυο που να σηκωνεται ατμος (το ξερω πως ειναι αηδιαστικο αλλα εκεινη την ωρα μου φανηκε αστειο), ξαφνικα να βρισκομαι σε gay party στο residents (με την πιο χαλια μουσικη ολων των εποχων) και ακομα πιο ξαφνικα να βαριεμαι και να γυρναω σπιτι. Χαλια το residents.

Τεσπα, καλος ητανε ο Cheeba.

~O.o~

Αυτα τα παρανοϊκα τα videoclips πολυ μ'αρεσουν, και το τραγουδι την παλευει αλλα μαλλον πολυ κλαψομουνικο ειναι για να το ακους χωρις να βλεπεις το clip.



Στο uncut του βαζει τη γατα στο φουρνο, πραγματικα ειμαι περιεργος τι σκατα της εκανε και του ειχε τοσο αχτι.

Επισης, το Φεστιβαλ Ντοκιμαντερ ανακοινωσε οτι θα εχει αφιερωμα στον Κριστοφ Κισλοφσκι και τον Γιορις Ιβενς. Τον δευτερο δεν τον ξερω αλλα ο Κισλοφσκι δε με χαλασε, εχω την καρτα ακομα απο το Φεστιβαλ Κινηματογραφου, τσαμπα θα ναι.

Lost

Δε γραφω spoilers, το ξερω πως οι περισσοτεροι δεν το χουν δει ακομα.
Και μετα απο μια ωρα που μου πηρε να δω το recap επεισοδιο και μιαμιση ωρα το πρωτο (διπλο) της 6ης season δεν εχω και πολυ ορεξη να το σχολιασω.
Ελα μωρε, σιγα, μονο 6 χρονια περιμεναμε να δουμε τι σκατα γινεται, δεν πειραζει που ξαφνικα εγινε κορεατικο b-movie.

Νομιζω οτι ως το τελος της σειρας το μονο καλο που θα μου χει μεινει απο το Lost θα ειναι η παρακατω φωτογραφια:



Νταξ, κατι ειναι κι αυτο.

What?

Αν εβγαινε σε κατοικιδιο θα επαιρνα 2-3 και θα τα βαζα να χοροπηδανε και να φωναζουνε πανω στη συρταριερα.



Ασχετο, επειδη το Lost δεν το χω δει ακομα αλλα εχω ακουσει ασχημες αντιδρασεις, προειδοποιω. Αν ειναι εστω και μισο τοις εκατο λιγοτερο απο αυτο που περιμενω το πρωτο μου παιδι θα το βγαλω J J Abrams και θα το δωσω για υιοθεσια. Και μολις γινει 8 χρονων θα το βρω και θα του πω οτι ειναι υιοθετημενο.
That's how we roll (η οχι).

Ενα βιβλιο και μια ταινια (combo)

Το μαθημα της Παρασκευης εχει βγει, ο συγκατοικος λειπει στα χιονια και βαριεμαι στο σπιτι, πολυς ελευθερος χρονος και βαρεμαρα.

απο βιβλιο

The Hitchhiker's Guide to Galaxy, το συζητουσαμε χτες και ξεκινησα να το ξαναδιαβαζω (απο το τριτο μερος του γιατι τα πρωτα δυο νομιζω κοντευω να τα μαθω απ'εξω).

Δε μπορω να περιγραψω το πιο αστειο και εξυπνο πραγμα που εχω διαβασει, στο μυαλο μου το ειχα παντα σαν τη σειρα βιβλιων που δινει απαντηση σε ολα τα θεματα (-γιατι εσκασε το λαστιχο; -42). Το ειχα διαβασει καπου γυρω στην πρωτη Γυμνασιου και απο τον ενθουσιασμο αντεγραφα κομματια και τα κολλουσα στον τοιχο (εκεινο στο τεταρτο βιβλιο με το τραγουδι των Dire Straits ειναι απο τα πιο ομορφα κομματια που εχουν γραφτει τα τελευταια 4.500 χρονια), ειναι απο τα λιγα πραγματα που σου μενουν και οταν μεγαλωνεις και αλλαξεις συνεχιζουν να σ'αρεσουν καθε φορα.

Και επισης εχει συναισθηματικη αξια, το εχω χαρισει τουλαχιστον 10 φορες, εχω προσπαθησει να κανω ανθρωπους να το διαβασουν με το ζορι (σε σημειο ψυχαναγκασμου) εναν φιλο μου τον ειχα εκβιασει να βρει το βινυλιο της ραδιοφωνικης σειρας στην Αγγλια και να μου το φερει (8 λιρες απο το Sheffield και νομιζω δεν του τις εδωσα, σ'ωραιος Βαγγελη) και οταν πεθανε ο Douglas Adams ειχα περασει βδομαδες γραφοντας σε ολα τα θρανια του σχολειου So Long, and Thanks for All the Fish κανοντας τους καθηγητες να αναρωτιουνται ποιος απο τους 14χρονους μαθητες τους θα μεγαλωσει και θα γινει ψαρολαγνος.

Εκεινοι εφταιγαν που δεν ηξεραν τι σημαινει.



και απο ταινια

Pirates of the Caribbean, το ενα ειχε πλακα αλλα δεν με ειχε ενθουσιασει, το δυο το ειχα δει μεθυσμενος σε divx και δεν το θυμομουν και το τρια στο σινεμα με 39 πυρετο (αυτο το θυμομουν αλλα οχι πολυ σωστα). Σημερα τα ξαναδα και τα τρια μαζι σε bluray και μου φανηκαν πολυ καλυτερα απο οτι ειναι μαλλον.

Σε πολλα σημεια εχουν ωραιες σκηνες δρασεις, ο Johnny Depp κανει τον κλοουν τελεια, υπαρχουν στιγμες που μενεις με ανοιχτο το στομα (ο Keith Richards σαν Captain Teague ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχω δει ποτε σε ταινια) και γενικα το κλιμα ειναι τελειως διαφορετικο και πανυγηριτζιδικο. Απο την αλλη στο 90% της τριλογιας η Keira Knightley μοιαζει με κακομαθημενο αγορακι, σε απειρα σημεια γινεται εντελως εκνευριστικο να βλεπεις βρωμιαρηδες ναυτικους να φωναζουν ολοι μαζι το ιδιο αυτονοητο πραγμα (η κραυγη "στα πανια" η "στα οπλα" ακουγεται τοσες φορες και απο τοσους διαφορετικους χαρακτηρες στην ιδια σκηνη που κρατιεσαι με το ζορι να μη φωναξεις "στ'αρχιδια μας"), καπου καπου το σεναριο κανει κοιλιες, γενικα παντως βλεπεται πολυ ανετα.

Και βασικα το πιο γοητευτικο κομματι της ταινιας δεν ειναι ουτε οι σκηνες δρασεις ουτε ο χαβαλες, ειναι το ιδιο που εκανε τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιων επισης πολυ γαματη τριλογια. Περιγραφει ενα εξωπραγματικο πραγμα λιγο πριν την παρακμη του, εναν κοσμο με ελευθερους εγκληματιες που ζουν με βαση εναν κωδικα, κρυμμενους θυσαυρους σε σεντουκια, ζομπι μαϊμουδες, τζαμαϊκανα βουντου, αδεια κομματια στον χαρτη, θεες της θαλασσας παγιδευμενες σε ανθρωπινα σωματα, καταρες και ρουμι. Ειναι το ακριβως αντιθετο απο αυτο που ειδα οταν πηγα στην Καραϊβικη πριν 2 χρονια, χοντρους αμερικανους τουριστες δηλαδη περιφραγμενους σε φυλασσομενες παραλιες σαν τα ζωα στη στανη, αναμνηστικα κολιεδακια, καζινα και περιηγησεις εξω απο τα εξοχικα των Χολιγουντ σελεμπριτις.

Η οπως το λεει στο τριτο μερος της ταινιας:

Barbossa: The world used to be a bigger place.
Jack Sparrow: World's still the same. There's just less in it.

-

Κατι εψαχνα στο κουτι με τις φωτογραφιες σημερα και βρηκα πατηκωμενο κατω κατω ενα χαρτι μουτζουρωμενο παντου με κατι περιεργες σημειωσεις, μισα ελληνικα-μισα αγγλικα που δε βγαζαν κανενα νοημα, μου πηρε ωρα να θυμηθω τι ηταν και να το αποκωδικοποιησω. Πριν 4-5 χρονια σε ενα ταξιδι με πλοιο που κανονικα θα κρατουσε 22 ωρες μ'επιασε απαγορευτικο δυο λιμανια πριν τον προορισμο και μετα απο μιαμιση μερα στο σαλονι εφτανα επικινδυνα κοντα στα προθυρα της αυτοκτονιας. Το σκηνικο θυμιζε κατι απο τον Αρχοντα των Μυγων, οι επιβατες ειχαν παλινδρομησει σε ζωωδεις, απολιτιστες μορφες πιθηκων και ειχαν αρχισει να οργανωνονται σε φυλες, η πιο alpha male γρια ειχε εδραιωσει την κυριαρχια της καταλαμβανοντας τον ελεγχο του τηλεκοντρολ και αν αμφισβητουσαμε την εξουσια της μας βασανιζε με επαναληψεις της Λαμψης (πω, πολυ παλια ηταν, ακομα Λαμψη εδειχνε). Ολα μου τα λεφτα τα ειχα φαει στο λιμανι και δεν ειχε μεινει ψιλο ουτε για καφε, δεν ειχα κανεναν για παρεα, το βιβλιο το ειχα ξεχασει καπου και το ειχα χασει, το ipod δεν ειχε μπαταρια και τις 23 απο τις 24 ωρες της μερας τις περνουσα ψαχνοντας κατι τσαμπα να κανω στο πλοιο πριν αρχισουν οι ψυχακιδες στο σαλονι να αναβουν φωτιες και να χορευουν γυρω τους γυμνοι για να κατευνασουν τα πνευματα της θαλασσας. Δεν ηταν πολυ καλα γενικα.

Καποια στιγμη βρηκα στην τσαντα μου ενα αδειο φυλλο απο σημειωματαριο και μετα απο συμφωνιες με στελεχη της φιλης (που περιελαμβαναν μηχανορραφιες για να κλεψουμε το κοντρολ απο το ραμολι, ανταλλαγες πρωτων υλων και σεξουαλικες παραχωρησεις) βρηκα και ενα στιλο, αλλα επειδη δεν ηξερα τι να κανω για να ξεβαρεθω μου ηρθε η φαεινη ιδεα να γραφω ιστοριες με ηλιθιο σεναριο που να εχουν ομως ακριβως 134 λεξεις, ουτε μια παραπανω, ουτε μια παρακατω (ο αριθμος κατι σημαινε αλλα δε θυμαμαι τι). Στην αρχη πλακα ειχε, μετα απο ενα σημειο δεν ειχα λεξεις να σβησω για να βγουν οσες επρεπε, πιο μετα δεν εβγαζα ακρη απο τις μουτζουρες, σε καποια φαση επρεπε να σβησω μια λεξη ακομα αλλα δε γινοταν με τιποτα, οταν φτασαμε παντως ειχα εναν πονοκεφαλο τοσο με το συμπαθειο.

Εχει 5-6 πανω στο χαρτακι αλλα στην πρωτη βγαζω καλυτερα τα γραμματα, πιπα ειναι αλλα την καταφερα ακριβως 134 λεξεις μου εφτιαξε λιγο τη διαθεση το κολοχαρτο:

It begins like this.
Nothing but dirt and silent darkness, then distant voices interrupt my slumber. Ignorant, they speak of the monolith and its significance, supported the castle they say, only a cornerstone. They measure and calculate and vanish until more of them return.
But what if you presume misguidedly?
What if the stone supported nothing?
Wonder, what if that monstrous, hideous building, all towers and dungeons, served no other purpose than blocking something underneath?
And I listen now fully awakened, and await as you come and go and come again. You may lift my trapdoor or not, but know this, whether it is you or your children standing above when I rise and howl it means nothing. For there once was my darkness and again shall it be.
And like this it has began.

Απο κατω εχω τα μετρηματα των λεξεων, 168->154->138->137->136->135->134, ωραια χρονια ρε φιλε, απλα.