True Detective

Ξεκιναω να γραφω αυτο το κειμενο μερικα λεπτα αφοτου ειδα το 5ο επεισοδιο του True Detective και οντας ακομα επηρεασμενος απο την ατμοσφαιρα του (στο μυαλο μου σκεφτομαι με αργοσυρτη, νοτια αμερικανικη προφορα αναμεσα σε τζουρες Marlboro). Ειχα παρα πολυ καιρο να ενθουσιαστω τοσο με τηλεοπτικη σειρα (η με οτιδηποτε) και εχω ευχαριστηθει τρομερα καθε λεπτο των 5 επεισοδιων του True Detective. Παρ'ολα αυτα πρεπει να ομολογησω οτι χαιρομαι που μενουν 3 μονο επεισοδια και που ακομα και -αν συνεχιστει- του χρονου θα εχει διαφορετικο casting και ιστορια. Για λιγο φοβομουν οτι με ολο το hype της σειρας το HBO θα καβαλουσε το McConaughey train μεχρι οσο τους πηγαινε, αλλα για ακομη μια φορα δειχνουν οτι ξερουν να αντιμετωπιζουν τις σειρες τους με, εστω σε καποιο βαθμο, σεβασμο.
Και δε μπορω να πω οτι μονο το HBO φερνει τον κινηματογραφο στην τηλεοραση και τον κανει πιο προσιτο στο ευρυ κοινο (οσο προσιτο μπορει να ειναι με τις τιμες του, στην Αμερικη που δε μπορεις να κατεβασεις τα επεισοδια πρεπει η να τα δεις με χαλια ποιοτητα σε streaming site η να πληρωνεις για cable και HBO). Το AMC βγαζει το Walking Dead που μπορει να μην ειναι οτι ηταν αλλα ακομα κρατιεται ανετα. Μεχρι περσι εβγαζαν το Breaking Bad, ελαφρυ το χωμα που το σκεπαζει. Το Showtime εβγαζε το Dexter, που πριν γινει σαπουνοπερα για ξυλοκοπους ηταν αξιοπρεπεστατο. Ουτε μπορω να πω οτι αυτα τα δειγματα εξαιρετικης τηλεορασης ειναι προσφατο φαινομενο. Παντα υπηρχαν τετοια αριστουργηματα στην αμερικανικη τηλεοραση: Sopranos, Oz, The Wire, Lost (και αυτες ειναι σειρες που εκαναν κοσμο να χασει τον υπνο του, υπηρχαν δεκαδες ακομα που ειχαν τις πολυ καλες και τις μετριες στιγμες τους και δε μπαινουν στη λιστα). Ισως η προσφατη διαφορα να ειναι οτι το casting της τηλεορασης δεν ειναι ξεχωριστο και δεν τροφοδοτει τον κινηματογραφο περιστασιακα, ισα ισα συμβαινει το αντιθετο. Ο McConaughey που μεχρι προσφατα ηταν το αγαπημενο boy toy του Cosmo και ο Harrelson που απο το White Men Can't Jump και το Natural Born Killers μεχρι τα Hunger Games παντα σε κατι επαιζε, μαζι σε μια σκεπτομενη σειρα, αυτο οντως θα ακουγοταν περιεργο πριν χρονια. Αλλα ειμαστε τυχεροι που συνεβη. Απο εδω και περα ακολουθουν μεγαλα spoilers για τα 5 επεισοδια του True Detective.

Στην συγκεκριμενη σειρα αυτο που με εντυπωσιαζει ειναι το απιστευτο βαθος της και το ποσο πολυδιαστατα εξελιχθηκε σε ενα τοσο μικρο δειγμα. Αρχικα με τραβηξε η κεντρικη ιστορια των τελετουργικων φονων γιατι ειμαι ανωμαλος και τη βρισκω με κατι τετοια, αλλα οσο προχωραει φαινεται οτι υπαρχουν πολλες ιστοριες ακομα στοιβαγμενες η μια πανω στην αλλη. Ειναι η ιστορια μιας οικογενειας που προσπαθει να επιβιωσει απο τις ατελειες των μελων της. Ειναι η εξελιξη της αμηχανης φιλιας, η εστω συνεργασιας, δυο ακραια αντιθετων ανθρωπων (αρχικα οι ρολοι ειχαν διανεμηθει αντιστροφα αλλα ο McConaughey επεμεινε οτι εχει παιξει το ρολο του Harrelson πολλες φορες και ηθελε να δοκιμασει κατι καινουριο, και πολυ καλα εκανε). Ειναι -κυριως- το υπαρξιακο δραμα ενος ανθρωπου που τα εχασε ολα, βγηκε στην αλλη πλευρα αλλαγμενος προς το χειροτερο και προσπαθει να χρησιμοποιησει την κολαση του με παραγωγικο τροπο. Και το πιο εντυπωσιακο, ειναι ενας συνεχης διαλογος με τον θεατη. O Κιτρινος Βασιλιας αναφερεται στη συλλογη ιστοριων τρομου "The King in Yellow" που γραφτηκαν το 1895 απο τον Robert W. Chambers και πιστευεται οτι επηρεασαν τον Lovecraft στο εργο του (η σειρα μπορει να μην εχει σχεση με τη μυθολογια Cthulu αλλα αυτο το αποκρυφιστικο/παγανιστικο που προσπαθει να κολλησει στην απογνωση του αμερικανικου νοτου εχει κατι ιδιοφυες πανω του). Ο ορος "Carcosa" ειναι συνδεδεμενος επισης με τον Lovecraft. Και οι μονολογοι του Rust ειναι ποτε μισανθρωπιστικα παραληρηματα, ποτε νιχιλιστικες παρατηρησεις και που και που αινιγματικες δηλωσεις που δεν ξερεις αν απευθυνονται στον Marty η σ'εσενα. Στο τελευταιο επεισοδιο περναει αρκετη ωρα εξηγωντας μια φαινομενικα ασχετη θεωρια για τον τροπο που θα εβλεπε το συμπαν μας καποιος εξω απο αυτο, σαν ενα σημειο που γυρναμε γυρω απο αυτο, γεννιομαστε, πεθαινουμε και κανουμε τα ιδια λαθη ξανα και ξανα. Και σκεψου τωρα πως το σχολιαζει ο ιδιος ο δημιουργος της σειρας εξηγωντας γιατι αυτο ειναι το αγαπημενο του επεισοδιο:
"Αναρωτησου ως τι μιλαει ο Rusty. Ως ενας Ιωβ, ενας βασανισμενος ηρωας που απευθυνεται στον αδιαφορο Θεο του; Η ως ενας χαρακτηρας σειρας που απευθυνεται στον θεατη, καποιον εξω απο το συμπαν του που βλεπει τη ζωη του σαν ενα ενιαιο συνολο; Ετσι κι αλλιως βλεπουμε και τα 8 επεισοδια της ζωης του, ξανα και ξανα, με τον ιδιο τροπο".

PS
Τελευταια εχω μηδεν προσωπικη ζωη αλλα διαβαζω πολυ, βλεπω πολλες ταινιες κτλ οποτε μιας και βαριεμαι ανυποφορα θα προσπαθησω να ξεκινησω να γραφω παλι για αυτα που με ενδιαφερουν, βιβλια, σειρες, κομιξ, ταινιες, τετοια πραγματα.