Σημερα

Τι ελεγα.
Α, ναι.
Σημερα παρατηρησα οτι διπλα στο ονομα μου εκει που κανω upload τα posts (πηγα να γραψω blogs και κρατηθηκα τελευταια στιγμη /;p) εχει μια μαλακιουλα που λεει followers και το πατησα. Απ'οτι φαινεται αυτο δειχνει ποιοι σε ακολουθουνε, δεν ξερω τι ακριβως εννοει ομως, μαλλον τους ειδοποιει οταν βαριεμαι το βραδυ και ανεβαζω μαλακιες.
Το πατησα και ο αριθμος των followers μου προκαλεσε ριγη συγκινησης.

ΕΝΑΣ!

Ειναι ενας περισσοτερος απο τους ψηφους που παιρνω τοσα χρονια στις φοιτητικες εκλογες, μπραβο σου αγαπητε αναγνωστη, εχεις απιστευτα γαματο γουστο και αυτο το blog στο αφιερωνω μαζι με ευχες για ευτυχισμενα γενεθλια, καλο ταξιδι και ευτυχισμενο το καινουριο ετος, και αυτες τις ευχες μπορεις να τις χρησιμοποιησεις οποτε θες, πραγματικα σε εναν κοσμο χωρις παιδεια, τεχνολογικη καταρτιση και γουστο στα μπαροκ ντιβανομπαουλα εισαι μια φωτεινη εξαιρεση, ενας φαρος που ακτινοβολει στο σκοταδι και τη μαζοποιηση της συγχρονης καπιταλιστικης κοινωνιας!
Αλλα ακτινοβολεις λιγοτερο απο μενα, μην το γαμησουμε κιολας, να θυμομαστε ποιος ακολουθει ποιον.

Και τωρα που ξερω πως μ'ακολουθεις στο λεω, θα κοιταω πισω μου στο δρομο.

Retro Lube

Δεν ειναι σεξουαλικο υπονοουμενο, μαγαζι που πας να αλλαξεις τα λαδια σου ειναι.
Παλι δεν ειναι σεξουαλικο υπονοουμενο, τα λαδια του αυτοκινητου εννοω.

Οταν μπηκαμε μεσα ομως, ξαφνικα ειδα μπροστα μου μια Αμερικη που δεν εχω ξαναδει τοσα χρονια που πηγαινοερχομαι εκτος μεσα απο παλιες ταινιες (στυλ Grease), και που παντα, απο τοτε που ηρθα, περιμενα να ανακαλυψω κρυμμενη στο πιο ηλιθιο σημειο (και επιτελους επιβεβαιωθηκα). Ενας χοντρος μαυρουλης με λουστρινια, μαυρο παντελονι, ασπρο πουκαμισο και μαυρο παπιον πηρε το αμαξι (What will it be saaa) και καθησαμε στην αιθουσα αναμονης που ηταν διακοσμημενη με πινακιδες και μαλακιουλες απο τα 50's, 60's, κατι τετοιο, δεν ειμαι σιγουρος για τη δεκαετια. Οι πολυθρονες ηταν σαν το πισω μερος κοκκινης Thunderbird, δυο αντλιες βενζινης ειχαν ενσωματωμενες τηλεορασεις και επαιζαν το I Love Lucy, τερμα δεξια ειχε κατι vending machines που εδιναν κοκα κολες με τις παλιες συσκευασιες (τα γυαλινα μπουκαλακια), διπλα ειχε μια μηχανη pop-corn, στον τοιχο την πιο ασχημη φωτογραφια των Beatles που τραβηχτηκε ποτε (δυο εμοιαζαν με τον Ψαλτη, ενας με τον Πατρικ Σουειζι και ενας με μαγισσα) και ακριβως απο πανω μου μια αρχαια διαφημιστικη πινακιδα που διαλαλουσε "Mountain Dew - It'll tickle yore innards!". Καποια στιγμη ανοιξε η πισω πορτα και μπηκε ο μαυρουλης και ανακοινωσε ειλικρινα στεναχωρημενος σε μια αλλη μαυρουλα γρια διπλα οτι βρηκαν ενα προβλημα στο ψυγειο της και αν θελει να της το φτιαξουν, εκεινη τον ευχαριστησε συγκινημενη, του ειπε "Yes saaaa" και εγω εμεινα να χαιρομαι που βρηκα την παλια Αμερικη, αυτο ειναι customer service ρε μαστορα, god bless! Ενα ξανθο κοριτσακι γυρω στα 4-5 χοροπηδουσε και τραγουδουσε "Bows of holly, bows of holly, fa la la la la, la la la la" και ενα ζευγαρακι 17χρονων περιμεναν το δικο τους αμαξι, κι εγω δεν ηξερα ποτε θα αρχισουν ολοι μαζι να χορευουν σκηνες απο το Dirty Dancing, οταν ξαφνικα η υποθεση αρχισε να βρωμαει. Ο χοντρος μαυρουλης ξαναβγηκε απο την ιδια πορτα, πλησιασε το ζευγαρακι με το ιδιο κακομοιρο βλεμμα που ειχε στη γρια και τους ανακοινωσε οτι ο ανεμιστηρας τους φαινεται να εχει προβλημα, και αν θα ηθελαν να τους τον αλλαξουν.

Και ξαφνικα ηταν σαν εκεινες τις εικονες που βλεπεις κατι μπερδεμενα μαστουριαρικα χρωματα και μετα απο 20 λεπτα που τις κοιτας και αληθωριζεις ξαφνικα φαινονται τρισδιαστατα δυο δελφινια να γαμιονται, και αναρωτιεσαι πως δεν τα χες δει τοση ωρα, η κανονικη Αμερικη φανηκε πισω απο το ψευτικο σκηνικο και ενιωσα τερμα βλακας που αφησα τον εαυτο μου να παρασυρθει απο την ψευδαισθηση. Απο μια πορτα στο βαθος φαινοταν ενα ψυχρο, ασπρο γραφειο με υπολογιστες και στοιβες χαρτια. Η μηχανη του pop-corn ειχε κουμπακια με επιλογες για τρια ειδη τυριων, δυο καραμελας και δεν ξερω και γω τι αλλα σκατα πετανε στα πατλακια τους αυτοι οι βαρβαροι, ενω το vending machine εγραφε στα πλαγια MADE IN TAIWAN. Ο τυπος παραδιπλα ακουγε ορθιος μουσικη απο το ipod (Metallica, ακουγοταν μεχρι την αλλη πλευρα του δωματιου) ενω χαζευε εναν πινακα του Las Vegas με φωτακια που αναβοσβηναν, το κοριτσακι ουρλιαζε "FA LA LA LA LA, LA LA LA LA" και τον πατησε με μισος, και οσο αυτος εψαχνε τι τον χτυπησε, ο μαυρουλης επεστρεψε με περιλυπο βλεμμα και με ενημερωσε οτι δυστυχως το φιλτρο του αερα στο κλιματιστικο μου ειναι βρωμικο αλλα με μια μικρη επιβαρυνση θα μπορουσε να μου το αλλαξει, ενω απο την πορτα του γκαραζ ακουγοταν gangsta rap (νομιζω, οι διαχωρισμοι του rap ειναι ενα θεμα που θα μ'αφηνει για παντα παντελως αδιαφορο). Υποψιαζομαι οτι αυτοι στη φωτογραφια ηταν τιποτα ξαδερφια του ιδιοκτητη που τα εντυσε ασχημα και εγραψε απο πανω "1964 Tour".

Μετα απ'αυτο για να νιωσω καλυτερα γυρισα στην Αμερικη που ξερω και υπομενω, εκανα ενα ντου στα Target και αγορασα 4 μπλουζακια, κατι πανακριβα ακουστικα στο ενα εικοστο της τιμης τους και 48.986.003 ειδη γλυκων που καταβροχθισα στο αμαξι μεχρι να φτασω στο σπιτι, οπου αποχαυνωθηκα στον καναπε βλεποντας Comedy Central και στα διαλειματα για διαφημισεις ενα dvd του Izzard, αυτη την εκδοχη της χωρας τουλαχιστον μπορω να την αντιμετωπισω.

Mixtape

Δε μου ρχονται αρκετα απο αυτα που ακουω αυτες τις μερες για να βγει cd, αλλα για να μην αρχισω να πεταω και μαλακιες μεσα θα το αφησω μισο και το συμπληρωνω μετα:


1.Local Natives - Wide Eyes
2.Caribou - Odessa
3.Bon Iver - Blood Bank
4.Arcade Fire - We Used to Wait
5.Empire of the Sun - Walking on a Dream
6.Mumford and Sons - The Cave
7.Spoon - The Way We Get By
8.The XX - Teardrops (Womack and Womack Cover)
9.Animal Collective - Fireworks

Και νιωθω παλι σα να βρισκω μουσικες που οι υπολοιποι ηξεραν εδω και χρονια.

Music (?)

Το συγκεκριμενο blog δεν θα ειναι περιγραφικο, αναλυτικο η οτιδηποτε αλλο, ειναι τα τραγουδια που τυχαινε να ακουω περισσοτερο στο ραδιο καθε φορα που ερχομουν στην Αμερικη τα τελευταια χρονια.

Προ-προπερσι:
http://www.youtube.com/watch?v=Y1aLi7p3Zdg&feature=fvst

Προπερσι:
http://www.youtube.com/watch?v=bKDdT_nyP54

Περσι:
http://www.youtube.com/watch?v=qrO4YZeyl0I
(που ηταν τεραστια βελτιωση αν και εχει μεγαλυτερη συναισθηματικη απο καλλιτεχνικη αξια)

Φετο:
http://www.youtube.com/watch?v=CwE-SLnLkqY

Με αυτους τους ρυθμους παιζει και να ακουσουμε καλο τραγουδι στο αμαξι σε καμια 40ρια καλοκαιρια.

Επισης 15 Αυγουστου ερχεται το roast του David Haselhoff και μπορειτε να δειτε ποσο μετραει η ευαισθησια σε αυτη την εκδηλωση απειρου καλλους απο το παρακατω βιντεακι:

http://www.youtube.com/watch?v=k3_aK6TqIK4
και
http://www.youtube.com/watch?v=ULtTn8LeBWU

The Texan Way

Σημερα το βραδυ η μανα μου ειχε τη φαεινη ιδεα να παμε να φαμε μπριζολες (ειναι το συνδρομο του να χεις μεινει ολη σου τη ζωη στην Ελλαδα που την κανει να πιστευει οτι το πιο ακριβο φαγητο ειναι και το καλυτερο). Δεν ειχα φαει κρεας απο την προηγουμενη βδομαδα, που ξεσαλωσα σε ενα brazilian steakhouse στο Denver και ελαβα 4 εξωδικα απο την Greenpeace πως αν ξαναπατησω εκει θα με θαψουν, οποτε συμφωνησα. Και μολις φτασαμε στο μαγαζι και ειδα την επιγραφη "TEXAS STEAKHOUSE" θυμηθηκα αυτο που ειχε απωθησει το μυαλο μου πριν ενα χρονο, αλλα ηταν πια αργα.

Στο εσωτερικο τα φωτα ηταν χαμηλα (για να μην καταλαβαινεις τι γινεται υποθετω), τα τραπεζια κατι βαρια, σταθερα, ξυλινα πραγματα που εμοιαζαν σα να ειχαν ενσωματωμενες αλυσιδες καπου απο κατω, οι σερβιτορες φορουσαν καουμποικα πουκαμισα και καπελα και διπλα σε καθε ατομο αφηναν 4 μπουκαλια σως. 4 μπουκαλια. Για εναν ανθρωπο που τρωει μονο στεγνο φαι αυτο απο μονο του ειναι πολιτισμικο σοκ. Η ευγενεστατη γκαρσονα μας ρωτησε "so what y'all folks havin' "και πριν προλαβω να ελεγξω τον εαυτο μου με ακουσα να λεω "the rump steak, medium rare, with a side of the cinammon sweet potato and some extra broccoli". Και οσο εκεινη ελεγε κατι επιδοκιμαστικα "all right y'all, i'll bring everything together" κτλ, συνειδητοποιουσα οτι αυτο το λαθος το χω ξανακανει.

Η σερβιτορα αποσυρθηκε στα εγκατα της κολασης που εδω γυρω λενε κουζινα και μας αφησε σε μια σιωπη πιο τρομακτικη απο τα πρωτα 5 λεπτα του Ringu (ηταν και καλα κουλτουρικη τσαχπινια οτι εβαλα τον ιαπωνικο τιτλο, ατσ). Καπου κατω απο το πατωμα αρχισε να παιζει μουσικη απο εκκλησιαστικο οργανο, στην αρχη χαμηλα, μετα πιο δυνατα. Τα φωτα τρεμοπαιξαν και εξω απο το παραθυρο ειδα οτι ειχε ξεκινησει να βρεχει και τα δεντρα κουνιονταν απο τρομακτικους ανεμους. Γυρισα να δω προς την κουζινα και ξαφνικα ακουστηκε ενας κεραυνος ενω ταυτοχρονα η μουσικη εφτανε στην κορυφωση της και ακουγοταν πια παντου μεσα απο τους τοιχους, και τοτε η πορτα saloon της κουζινας ανοιξε και η σερβιτορα βγηκε χαμογελαστη κουβαλωντας ενα δισκο περιπου 18 φορες μεγαλυτερο απο εκεινη, και το χαμογελο της δεν θυμιζε πια φιλοξενια, λιβαδια και Southern Comfort, αλλα τον Chucky, την κουκλα του Σατανα.

Τεσσερις πιατελες και ενας κουβας κοκα-κολα προσγειωθηκαν γυρω μου και νιωθοντας πιο κλειστοφοβικα απο οταν ειμαι στο χαλασμενο μου ασανσερ ξεκινησα να τα περιεργαζομαι. Η μπριζολα (κατ'ευφημισμο, μιλαμε για ενα κομματι κρεας γυρω στα 4 τετραγωνικα μετρα) που καλυπτε το πιατο και εξειχε σε ολα τα ακρα του ηταν κατακοκκινη με αιμα, και οταν προσπαθησα να την κοψω για να δω τι θα βγει απο μεσα εκεινη αποκριθηκε με ενα ξεψυχισμενο "ΜΜΜΜΟΥΥ!". Αφησα το πρωτο πιατο στην ακρη και, προσεχτικα ωστε να μη γυρισω κατα λαθος προς το παραθυρο και δω το ατυχο ζωο καπου εξω να ξεψυχαει, προσπαθησα να βρω τη σερβιτορα. Αναμεσα μας ορθωνοταν ενα τειχος απο κατι που εμοιαζε σαν τηγανιτες πατατες στο χρωμα και την υφη, αλλα οχι στο μεγεθος. Ηταν αυτο που ακουνε οι μπαμπαδες των τηγανιτων πατατων στο δασος και γυρνανε τρεχοντας στο σπιτι με ξαφνικες ιδεες να παρατησουν το κυνηγι και να γινουν χρηματιστες, κατασκευαστες οδοντογλυφιδων η αναλυτες ζωδιων που αφορουν τα μεσα Μαρτιου. Ηταν FREEDOM FRIES και παντου γυρω τους εσταζε κατι σαν τυρι, κατι σαν αποβλητα του Κοζλοντουι, κατι τελος παντων που δεν θα μπαινε στο στομα μου ουτε αν συμπληρωνε 17 τριπλοτυπα και τα υπεγραφε και ο μπαμπας του. Εκει, αναμεσα στις FREEDOM FRIES (μονο με κεφαλαια περιγραφονται) εντοπισα μια τρυπιτσα που μου εδινε ενα μικρο οπτικο πεδιο προς τη γκαρσονα και τη ρωτησα αν αυτο ειναι medium rare και γιατι ενα χωραφι πατατες προσπαθει να με σκοτωσει χρησιμοποιωντας εμφανως οτι ηταν αυτο που ψαχνουν τοσο καιρο στο Ιρακ. Το μονο που ειδα στο βλεμμα της ηταν απορια:
"This is how we cook here y'all, we like our portions manly and we never ruin our meat. Enjoooy!"
Αφοτου εφυγε, και η απελπισια μου φαινοταν μονο να αυξανεται, αγνοησα τη μπριζολα που ειχε αρχισει να μασαει μια απο τις πατατες και αφοσιωθηκα στη γλυκοπατατα. Οπως περιμενα και αυτη ηταν βγαλμενη απο ταινια οπου μικροι ανθρωποι μπλεκουν σε περιπετειες σε ενα μερος οπου ολα ειναι τεραστια και ξαφνικα μια θεορατη πατουσα εμφανιζεται και τους κανει χαλκομανια, και καθε λιγο γυρνουσα και την κοιτουσα μη βγαλει ξαφνικα στομα και μου εξηγησει οτι δεν ειναι ορεκτικο αλλα χαρακτηρας απο το Toy Story και κατα λαθος βρεθηκε εδω. Η μπριζολα ρευτηκε, εγλειψε λιγα ακομα απο τα χημικα των FREEDOM FRIES, ανασηκωθηκε οσο μπορουσε και μου τραγουδησε σε μια περιεργη διαλεκτο Ναβαχο το "Na na na na, don't phunk with my heart", και αφοτου εξερευνησε το περιβαλλον με τις κεραιες της, φορεσε το παλτο, πηρε την ομπρελα της και εφυγε. Και με μεγαλο φοβο για το τι θα αντικρυσω γυρισα επιτελους στο τελευταιο μου πιατο και συναντησα τη μεγαλυτερη εκπληξη της βραδιας.

Ενα μικρο πιατακι με ενα μαδημενο μπροκολο μεσα.
Επρεπε να το περιμενω οτι αυτο πιανεται για "extra broccoli" εδω.

Lost

Τις τελευταιες μερες ειμαι πεπεισμενος πως το καλυτερο μερος που θα μπορουσε να φερει η NASA τους μελλοντικους της αστροναυτες για να νιωσουν την απομονωση του διαστηματος ειναι ο αμερικανικος νοτος. Ακομα και σε μια ιστορια επιστημονικης φαντασιας που διαβαζα προχτες, η πολη στην οποια εξελισσοταν και ηταν διαλεγμενη για να βγαζει ενα συναισθημα αποστασης απο τον πολιτισμο, μετα απο λιγη ερευνα αποδειχτηκε να απεχει περιπου 10 λεπτα με τ'αμαξι απο δω που γραφω (και να ειναι διπλασια σε πληθυσμο απο τη δικια μου). Εχω ζησει τα 18 πρωτα χρονια της ζωης μου σε ενα νησι που το μισο χειμωνα δεν ειχε προσβαση στον πολιτισμο και παλι μονο στα αμερικανικα χωρια εχω νιωσει οτι εχω ναυαγησει σε ενα μερος που απεχει ετη φωτος απο οτιδηποτε.
Στην αρχη μου εκανε εντυπωση οτι ολα ηταν τοσο μακρια. Το σπιτι μου χωριζεται
α)απο το σπιτι αριστερα με ενα δασος
β)απο το σπιτι δεξια με αλλο δασος
γ)απο το σπιτι πισω με το δασος που ενωνει τα αλλα δυο δαση (wtf)
δ)απο το σπιτι μπροστα με μια λιμνη
και χωρις να θελω να υποστηριξω οτι εχω ζησει μεγαλο διαστημα εδω, μετα απο 4 χρονια και κατι, μου φαινεται τουλαχιστον περιεργο που τα μονα νοημοντα οντα που εχω γνωρισει στη γειτονια ειναι σκιουροι και μια φορα ενα περαστικο ρακουν (το γαμημενο μας σνομπαρε και εφυγε αμεσως).
Και ακομα και οταν συνηθισεις τις αποστασεις και τα αδεια τοπια υπαρχει η αποσταση απο τον πολιτισμο. Στο μοναδικο κινηματογραφο της πολης ερχονται μονο blockbusters. Τα βιβλιοπωλεια ειναι υποκαταστηματα αλυσιδων και φερνουν συγκεκριμενα, politically correct πραγματα. Μονο στο φαι βρισκεις ποικιλια, και απο ενα σημειο και μετα το φαι γινεται το χομπι σου. Φχαριστω, δε θα παρω, φακ γιου. Και η αφορμη του παραπανω ξεσπασματος δεν ειναι οτι με νοιαζει τι κανουν εδω, χεστηκα, σε 15 μερες θα τα μαζεψω και θα γυρισω σπιτι, η αφορμη ειναι οτι χτες μου τελειωσαν τα τσιγαρα.

Στη Θεσσαλονικη οταν μου τελειωνουν τα τσιγαρα υπαρχουν διαφορες επιλογες απο τις οποιες η δυσκολοτερη ειναι να σηκωθω και να παω μεχρι τον Αιγυπτιο (3 λεπτα περπατημα) να αγορασω, και η ευκολοτερη να κανω τρακα η να χωσω καποιον να παει. Εδω οταν μου τελειωνουν τα τσιγαρα υπαρχει μονο ΜΙΑ επιλογη: να παρω το αμαξι και να οδηγησω 15 λεπτα μεχρι το πλησιεστερο βενζιναδικο που ειναι ανοιχτο 24/7. Μονο που αν εισαι και λιγο βλακας και ξεχασεις το GPS στο σπιτι ο δρομος μπορει να σε βγαλει σε περιεργα μερη. Στην αρχη πηγαινα καλα. Μετα πηρα μια λαθος στροφη. Μετα εκανα εναν κυκλο για να ξαναβγω στο σωστο δρομο και χαθηκα τελειως. Και ξαφνικα βρεθηκα σε ενα μικρο δρομακι στη μεση του πουθενα, αριστερα και δεξια χωραφια ως εκει που φτανει το ματι, καπου τεεεεεερμα κατου ενας αχυρωνας και ουτε ενα γαμοφως. Βγηκα απο τ'αμαξι, αναψα ενα απο τα τσιγαρα που εξαιτιας τους απ'οτι φαινοταν ταξιδεψα σε αλλο πλανητη, το πηρα αποφαση οτι δεν υπηρχε καμια περιπτωση να προσανατολιστω σε ενα μερος χωρις θαλασσα που παντου εβλεπες το ιδιο πραγμα, ειδα τ'αστερια αποτυχανοντας παταγωδως να εντοπισω τον Πολικο Αστερα (συγγνωμη Ελενη, ειχες δικιο) και ετσι κι αλλιως δεν ηξερα το σημειο του οριζοντα που επρεπε να ακολουθησω, μπηκα ξανα στο αμαξι και ακολουθησα το δρομο μεχρι που μ'εβγαλε σε μια διπλανη πολη, βρηκα αλλο ενα βενζιναδικο και ζητησα οδηγιες. Και ακομα ενα πακετο τσιγαρα για να μην εχω και αποψε τα ιδια.

Και ακομα και τωρα που καθομαι στο pc και το γραφω αυτο δε νιωθω τελειως ασφαλης. Εχω ανοιξει το παραθυρο (υπαρχει μια θεμελιωδης διαφορα αναμεσα στα εδω και τα εκει παραθυρα, εκει ανοιγουν αριστερα και δεξια, εδω σηκωνεις ενα βαρυ ξυλινο πραγμα, και αν νομιζεις πως ειναι το ιδιο μαλλον δεν εχεις φαει στα δαχτυλα παραθυρο) για να φευγει ο καπνος και διαβαζω ενα βιβλιο που κανονικα δεν θα επρεπε να με τρομαζει, αλλα σε αυτο το περιβαλλον νομιζω θα φοβομουν ακομα και τον Ποπαι. Εξω το σκοταδι ειναι πιο πηχτο απο συμπηκνωμενη μανταριναδα, δεν υπαρχει πολη σε ακτινα 20 λεπτων με τ'αμαξι και μετα τις 12 ολοι στα διπλανα (που λεει ο λογος) σπιτια κοιμουνται η τους εχει σκοτωσει ο σχιζοφρενης δολοφονος με το πριονι που ζει στον πατο της λιμνης. Το μονο που βλεπω απο το παραθυρο μου ειναι εναν κορμο δεντρου, τον καπνο που βγαινει και μετα ενα πραγμα 100 φορες πιο σκοτεινο απο αυτο που βλεπεις οταν κλεινεις τα ματια σου, πισω απο τα βλεφαρα σου.

Νομιζω οτι αν δε μου ελειπε τοσο το σπιτι μου θα καθομουν εδω για ενα χρονο και θα διαβαζα βιβλια.

Stories

Αυτη τη στιγμη καθομαι στην τελευταια, μεσαια θεση σε μια πτηση της southwest απο Denver για St. Lewis και προσπαθω να καταλαβω γιατι ειναι μαυρα τα δαχτυλα μου, και μετα απο ωρα σκεψης για το αν εφτιαξα καμια αλυσιδα ποδηλατου, αλλαξα τα λαδια στο μηχανακι η καθαρισα το γκαζιμπο (κανενα απο τα τρια δεν συνιστα συνηθισμενη ενασχοληση μου στο αεροπλανο η οπουδηποτε αλλου) συμπερανα πως το μαυρισμα ηταν απο τις σελιδες των δυο βιβλιων που τελειωσα απο αεροπλανο σε αεροπλανο αυτες τις μερες. Ειδικα εκεινο που εχω στα ποδια μου τωρα ειναι φτηνιαρικη εκδοση και λερωνει παντου, αλλα το ειδος της φτηνιαρικης εκδοσης που βρισκεις μονο στην Αμερικη και μ'αρεσει πολυ, εχει σκληρο εξωφυλλο, κατι τεραστιες και χοντρες σελιδες σαν εφημεριδοχαρτο και μελανι που το φυσας και αλλαζει σχηματα. Το επομενο πραγμα που μου 'ρχεται στο μυαλο ειναι πως εκτος απο τη βαλιτσα με τα ρουχα που εδωσα για check-in εχω αλλη μια ακριβως απο πανω μου γεματη βιβλια, τα οποια πρεπει επειγοντως να κρυψω πριν φτασω στο σπιτι (το δωματιο μου στο Goldsboro ειναι αδειο επειδη δεν ζω εκει οποτε σιγα σιγα γεμιζει με τα βιβλια που αγοραζω σε καθε ταξιδι, απο ενα σημειο και μετα απλα δε χωρουσε τιποτα αλλο και η μανα μου διαμαρτυρεται συνεχεια οτι φοβαται να μπει να το καθαρισει με τοσους διαολους στα εξωφυλλα να την κοιτανε).
Τελος παντων, το θεμα ειναι αλλο: Στο Boulder βρηκα ενα βιβλιοπωλειο που ηταν σιγουρα το ωραιοτερο που εχω δει στη ζωη μου, και εχω δει πολλα. Το ισογειο ειχε κατι τεραστιες βιβλιοθηκες που δεν αφηναν ουτε μισο εκατοστο τοιχου, γεματες μεταχειρισμενα βιβλια, στον πανω οροφο ειχε ενα δωματιο με μια μικρη ταμπελιτσα "MAIN HALL" και μεσα μια μεγαλη τραπεζαρια με απειρα βιβλια τρομου στοιβαγμενα γυρω της, τα επιστημονικης φαντασιας ηταν τερμα πανω, διπλα σε ενα παραθυρο για να βλεπουν τ'αστερια, ενας διαδρομος στα αριστερα ειχε μετατραπει σε yoga room με μαστουριαρικα αρωματα και βουδες για το new age section και δεν υπηρχε πουθενα παγκος με best-sellers, το καταλαβαινω πως ειναι αβολο και αντιεμπορικο αλλα οταν μπηκα και ενιωσα οτι απευθυνεται σε ανθρωπους που πανε και ξερουν τι ψαχνουν, το ερωτευτηκα με ολη τη δυναμη του ελιτισμου και του σνομπισμου μου. Α, και διπλα στη γυαλα με τα ζαχαρωτα στο ισογειο επαιρνες μια στροφη αριστερα αναμεσα σε κατι στοιβες που ηταν επιτηδες βαλμενα πολυ κοντα, στριμωχνοσουν για λιγο και εβγαινες ξαφνικα σε ενα σαλονακι με μικρους καναπεδες και παιχνιδια, και στους τοιχους κλασσικα παιδικα βιβλια. Holy fuck δηλαδη.
Εκει αφησα ολες μου τις οικονομιες και αναμεσα στα πολλα που πηρα (βρηκα και το Virgin Suicides μεταχειρισμενο για 3 δολλαρια σε αψογη κατασταση) ηταν και ενα, καινουριο μαλλον γιατι δεν το χω ξανακουσει, λεγεται Stories και ειναι μια ανθολογια ιστοριων τρομου και φαντασιας που εχουν επιμεληθει ο Neil Gaiman και ο Al Sarrantonio (αυτος δεν ξερω ποιος ειναι). Γενικα ηταν καλο στα σημεια που περιμενα (τιποτα δε μ'εκανε να βαρεθω) και κακο στα σημεια που φοβομουν (μερικες φορες ο Gaiman γινεται λιγο υπερβολικος με τις εμμονες του και ενα σα ν'ακους emo 14-χρονο κοριτσακι να κλαιγεται αλλα ευτυχως δε γινεται συχνα) αλλα οταν εφτασα στο τελος, πετυχα μια ιστορια που αξιζε ολα τα 35$ που μου κοστισε το ρημαδι. Ειναι η μεγαλυτερη στο βιβλιο (γυρω στις 50 σελιδες) και με μεγαλη διαφορα η καλυτερη, το The Maiden Flight of McCauley's Bellerophon της Elizabeth Hand ειναι η ιστορια τριων παλιων συναδελφων σε ενα μουσειο που βρισκονται μετα απο χρονια οταν μαθαινουν οτι το παλιο τους αφεντικο και κοπελα του ενος τους οταν ηταν νεοι πεθαινει απο καρκινο μονη σε μια μικρη πολη μακρια τους. Οι τρεις τους θυμουνται οτι πριν απο χρονια η ιδια ηταν υπευθυνη για την καταστροφη ενος σπανιου φιλμ μου εδειχνε την πτηση 17 δευτερολεπτων μιας περιεργης μηχανης δυο χρονια πριν πεταξουν οι αδερφοι Wright και για να την κανουν να νιωσει καλυτερα φτιαχνουν τη μηχανη απο την αρχη και προσπαθουν να ξαναγυρισουν το φιλμ σα να μην καταστραφηκε ποτε.
Αυτα.