Καταλαβαινω οτι πολλοι θα με πουν μαλακα αν διαβασουν το παρακατω αλλα ευτυχως δεν θα το διαβασουν πολλοι και εχω συνηθισει να με λενε λιγοι μαλακα, οποτε χεστηκα.
Δεν μ'αρεσε το live του Παυλου Παυλιδη. Οριστε, το πα. Και δεν ειμαι και ιδιαιτερα ιδιοτροπος οταν πηγαινω σε συναυλιες, γενικα και να μη μ'αρεσει κατι ζοριζομαι λιγο και περναω καλα. Αλλα στον Παυλιδη δεν. Μπορει να φταιει οτι δεν ηξερα τα τραγουδια του, μπορει να μου την εδωσε στα νευρα οτι απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα στη σκηνη μου θυμιζε απροσδιοριστα κατι ασχετο με την περισταση, μπορει επειδη μεσα στο στριμωξιδι μια 50ρα θεια-πρεζα νομιζε οτι δεν πηγα για τη μουσικη αλλα για lap dance, νομιζω ηταν η πρωτη φορα που εφυγα πριν τελειωσει το live και δε ντρεπομαι ιδιαιτερα γι'αυτο. Τα οργανα επαιζαν πολυ καλα, η ηχοληψια ηταν σχεδον αψογη, ο τυπος το παλευε αλλα δεν αντεχω παρα πολυ ωρα στιχους για χαμενους ερωτες, μπλαζε βλεματα, κυματα, αεριδες, δεντρα και σκιουρακια. Τα σκιουρακια στο χωριο μου τα διναμε στις κατσικες του παππου να τα φανε οταν τελειωναν τα καρπουζοτσοφλα και μετα το γαλα τους ηταν σαν πρωτεινουχο συμπληρωμα διατροφης.
Και το χειροτερο ηταν πως ημουν 100% σιγουρος οτι τον ειχα ξαναδει τον Παυλαρα τον τριμεγιστο (δεν ειναι δικια μου αποψη αυτη, ο διπλανος το φωναζε). Κατι το υφος, κατι τα σχολια απειρου συναισθηματικου βαθους του τυπου "οταν σας βλεπω -παυση- νιωθω σα να ονειρευομαι -παυση- αλλα πρεπει να ονειρευομαι πολλα χρονια τωρα -παυση- εξω χιονιζει -παυση- αλλαγη θεματος -παυση- χαρτινος ουρανος -οβερ εντ αουτ-" (και μας δουλευε κιολας ο μαλακας, δε χιονιζε εκεινη την ωρα, πιο μετα αρχισε), κατι οι πιθηκισιες κραυγες στη μεση των τραγουδιων που θυμιζαν λιγο επικλησεις στον Μεγαλο Κθουλου, γενικα μια μνημη παλευε ωρα να βρει το δρομο της μεχρι που ξαφνικα αρχισε να κουναει τα χερια του με μια χορευτικη δεινοτητα που θα ζηλευε και ενας μεθυσμενος Κυριακος Μητσοτακης και ελυσα το μυστηριο.
Ο Παυλος Παυλιδης ειναι ο Ντερεκ Ζουλαντερ.
Μονο μην του πει κανενας οτι η μουσικη ειναι μεσα στα κεφαλια μας γιατι τη γαμησαμε.
Δεν μ'αρεσε το live του Παυλου Παυλιδη. Οριστε, το πα. Και δεν ειμαι και ιδιαιτερα ιδιοτροπος οταν πηγαινω σε συναυλιες, γενικα και να μη μ'αρεσει κατι ζοριζομαι λιγο και περναω καλα. Αλλα στον Παυλιδη δεν. Μπορει να φταιει οτι δεν ηξερα τα τραγουδια του, μπορει να μου την εδωσε στα νευρα οτι απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα στη σκηνη μου θυμιζε απροσδιοριστα κατι ασχετο με την περισταση, μπορει επειδη μεσα στο στριμωξιδι μια 50ρα θεια-πρεζα νομιζε οτι δεν πηγα για τη μουσικη αλλα για lap dance, νομιζω ηταν η πρωτη φορα που εφυγα πριν τελειωσει το live και δε ντρεπομαι ιδιαιτερα γι'αυτο. Τα οργανα επαιζαν πολυ καλα, η ηχοληψια ηταν σχεδον αψογη, ο τυπος το παλευε αλλα δεν αντεχω παρα πολυ ωρα στιχους για χαμενους ερωτες, μπλαζε βλεματα, κυματα, αεριδες, δεντρα και σκιουρακια. Τα σκιουρακια στο χωριο μου τα διναμε στις κατσικες του παππου να τα φανε οταν τελειωναν τα καρπουζοτσοφλα και μετα το γαλα τους ηταν σαν πρωτεινουχο συμπληρωμα διατροφης.
Και το χειροτερο ηταν πως ημουν 100% σιγουρος οτι τον ειχα ξαναδει τον Παυλαρα τον τριμεγιστο (δεν ειναι δικια μου αποψη αυτη, ο διπλανος το φωναζε). Κατι το υφος, κατι τα σχολια απειρου συναισθηματικου βαθους του τυπου "οταν σας βλεπω -παυση- νιωθω σα να ονειρευομαι -παυση- αλλα πρεπει να ονειρευομαι πολλα χρονια τωρα -παυση- εξω χιονιζει -παυση- αλλαγη θεματος -παυση- χαρτινος ουρανος -οβερ εντ αουτ-" (και μας δουλευε κιολας ο μαλακας, δε χιονιζε εκεινη την ωρα, πιο μετα αρχισε), κατι οι πιθηκισιες κραυγες στη μεση των τραγουδιων που θυμιζαν λιγο επικλησεις στον Μεγαλο Κθουλου, γενικα μια μνημη παλευε ωρα να βρει το δρομο της μεχρι που ξαφνικα αρχισε να κουναει τα χερια του με μια χορευτικη δεινοτητα που θα ζηλευε και ενας μεθυσμενος Κυριακος Μητσοτακης και ελυσα το μυστηριο.
Ο Παυλος Παυλιδης ειναι ο Ντερεκ Ζουλαντερ.
Μονο μην του πει κανενας οτι η μουσικη ειναι μεσα στα κεφαλια μας γιατι τη γαμησαμε.
1 comment:
lefteris???
Post a Comment