Π

Σημερα το πρωι μεσα σε απειρη βαρεμαρα και βαρεμαρα (ηταν πολυ η βαρεμαρα) θυμηθηκα οτι ηθελα να ξαναδω ολες τις ταινιες του Αρονοφσκι αλλα το Π το ειχα αφησει στην ακρη επειδη με τρομαζε. Το Requiem μ'αρεσε πολυ γιατι ειχε ωραια μουσικη, σεναριο, ατμοσφαιρα (και Τζενιφερ Κονελι), τον Παλαιστη τον αγαπουσα γιατι μου θυμιζε το φεστιβαλ κινηματογραφου και ηταν ρεαλιστικο με εναν αποκοσμο τροπο και το Fountain δεν θα ξεκινησω να το αναλυω γιατι θα παρει δεκα ωρες γραψιμο και ειναι 6.20 το πρωι (και παραλιγο καποτε σε πιο ηλιθια χρονια να ριξω κοπελα εξαιτιας του, κατι που ανεβαζει παντα μια ταινια στα ματια μας. Καλα, στα δικα μου).
Αλλα το Π, σοβαρα, με τρομαζε πολυ.

Οταν το ειχα πρωτοδει (κατι στη ζωη μου ειλικρινα ειχε παιχτει) μου ειχε φανει η πιο ρεαλιστικη και φρικαλεα αναπαρασταση του βασανιστηριου που ζει καποιος που σκεφτεται λιγο ανωμαλα τα φυσιολογικα πραγματα και το ειχα κοψει στη μεση. Τη δευτερη φορα καταφερα να το δω ολο αλλα παλι με τρομαξε γιατι το ασπρομαυρο μαζι με τη γρηγορη σκηνοθεσια και το ψυχακικο σεναριο δεν ηταν ακριβως η ελαφρια ταινια που εψαχνα τοτε. Μετα θυμαμαι το ειχα ξαναδει και το ειχα συνδεσει στο μυαλο μου με τις κοπελες και οτι πιο ευκολα βρισκεις ολα τα ψηφια του Π απο το να καταλαβεις οποιαδηποτε απο αυτες (με τον ιδιο τροπο που δε μπορεις να περιγραψεις σε εναν τυφλο το κοκκινο χρωμα, σε εναν κουφο τον ηχο της πορτας που τριζει και σε εναν δαπιτη οτι τρια και δυο κανει πεντε). Και σημερα, μετα απο κατι χρονια που απεφευγα επιμελως να το βρω στον σκληρο μου, το ξαναδα.

Και παλι με τρομαξε, για θριλερ επρεπε να πιανεται κανονικα, ο σχιζοφρενης δολοφονος με το πριονι ειχε πλακα και ωρες ωρες γινοταν συμπαθητικος και γλυκουλης (τι'ναι μωρε), ο τυπος που βλεπει τα φυλλα στο δεντρο και σκεφτεται αλγεβρικες δομες με φρικαρει σε πολυ αρχεγονο επιπεδο και αυτο δεν το εκτιμω καθολου.

Π, να πας να γαμηθεις.

(Επισης το blog βγαινει εκτος λειτουργιας λογω τεχνικων προβληματων, αργοτερα μπορει να το ξαναπιασω)