Πρωτο post για 100η φορα

Μετα απο απουσια σχεδον εναμιση χρονου, και εχοντας αρκετο χρονο στη διαθεση μου ωστε να νιωθω βαρεμαρα για πρωτη φορα μετα απο καιρο, επιστρεφω στην αγαπημενη μου αυνανιστικη ενασχοληση (μετα τον actual αυνανισμο), εν μερει για να αποφυγω το τρομακτικο ενδεχομενο του να αρχισω να σκεφτομαι σοβαρα στην ελευθερη ωρα μου. Δεν τα ξεκινας στα 30 αυτα τα χομπι. Μεσολαβησαν πτυχιο, στρατιωτικο στα κομαντα, μεταναστευση στην Αμερικη, εξετασεις ειδικοτητας και δεν θυμαμαι τι αλλο, οποτε θα περασω απευθειας στα σημαντικα:

Τα δυο καλυτερα comics που διαβαζω αυτον τον καιρο ειναι με διαφορα το Saga του Brian Vaughan και το 10 Grand του J. Michael Straczynski. Το πρωτο ειναι κατι σαν συνδυασμος φαντασιας και sci-fi, καπου σε εναν πλανητη δυο λαοι σκοτωνονται για αιωνες, οι μεν ειναι κατι τραγια με στριφογυριστα κερατα και οι δε κατι πουστονεραϊδες που αμα τις εβλεπες στο δρομο θα τους πετουσες πετρα (εχω αναγει τη βιβλιοκριτικη σε ακριβη επιστημη), και στη μεση του πολεμου ενα ζευγαρι προσπαθει να δραπετευσει με το μωρο τους, κατι σαν Ρωμαιος και Ιουλιετα με πιου πιου. Εντωμεταξυ στα ξεκαρφωτα πεταγονται και ενας πριγκηπας που αντι για κεφαλι εχει μια αναλογικη τηλεοραση, ενας hitman με μια τεραστια γατα που μιλαει και μυριζει τα ψεμματα, ενας συγγραφεας αρλεκιν, μαγικα, δεντρα/διαστημοπλοια και ποιος ξερει τι σκατα ακομα θα ριξουν μεσα σ'αυτο το τουρλουμπουκι που αποτελει το δημοφιλεστερο καινουριο comic εδω στο Αμερικα. Και δικαιως γιατι συνδυαζει χιουμορ, παρα πολυ καλη ιστορια και απιστευτο σχεδιο, σ'ευχαριστω πολυ κατεστραμμενε στο comic shop που μου το προτεινες (και που ισως να εισαι ο μονος ανθρωπος που ξερω στην πολη). Κυκλοφορουν 2 graphic novels και ενα τευχακι ακομα.

Το δευτερο ειναι το 10 Grand που μου το προτειναν για να καλυψω το κενο που αφησε το κοψιμο του Hellblazer, αυτο σοβαρα ειναι πολυ ευαισθητο θεμα και ακομα αναστατωνομαι μονο που το σκεφτομαι, το πρωτο σοβαρο comic που διαβασα ποτε και ο λογος που εχω σκασει μια περιουσια στο χομπι κοπηκε επειδη οι πωλησεις του ειχαν πεσει μετα απο 29 χρονια κυκλοφοριας και η DC αποφασισε να κανει reboot τον τιτλο, μονο λιγο πιο Αμερικανο, politically correct, action hero και στο ιδιο συμπαν με τον Batman και τον Superman. Γαμησε μας, αυτο το βδελυγμα δεν το ακουμπαω ουτε με το κομμενο απο τον ωμο χερι της Ουρανιας Μιχαλολιακου. Το 10 Grand λοιπον μου ειπαν οτι μπορει να μειωσει λιγο το συνδρομο στερησης και το δοκιμασα, δεν μου θυμισε Hellblazer αλλα παρ'ολα αυτα το αγαπησα. Ειναι η ιστορια του Joe Fitzgerald, ενος μπραβου της μαφιας που γνωριζει την αγαπη της ζωης του και αποφασιζει να αποσυρθει, μονο που οι μαφιοζοι γενικα δεν τις εγκρινουν κατι τετοιες κινησεις καριερας οποτε σαν τελευταια του δουλεια τον στελνουν να σκοτωσει εναν ψυχακια μαγο. Η δουλεια τελειωνει με τη γυναικα του νεκρη και αυτον ετοιμοθανατο, οποτε εκει που αρχιζει να βλεπει τουνελ και φωτα και αγγελακια με πνευστα, τον πλησιαζει κατι και του λεει οτι εκει που παει εκεινη αυτος δε μπορει να ακολουθησει, και εκει που παει αυτος δεν θελει να την παρει μαζι. Αλλα μπορουνε να κανουν μια συμφωνια, να μεινει στη Γη και να συνεχισει να ειναι μπραβος με διαφορετικο, και αρκετα πιο υπερφυσικο, αφεντικο. Το βραβειο του ειναι οτι καθε φορα που πεθαινει παλευοντας για λογαριασμο του καλου εχει 5 λεπτα με τη γυναικα του. Αρχικα δεν ηξερα τιποτα για την ιστορια και με τραβηξε το σχεδιο του Ben Templesmith, αργοτερα κολλησα με το σεναριο (καλα, 4 τευχη εχουν βγει, οχι και πολυ αργοτερα), τις τελευταιες μερες εγινε ενας πανικος και απολυθηκε ο Templesmith γιατι ειχε εξαφανιστει κατι μηνες και δεν απαντουσε σε mails, ελπιζω να συνεχιστει η δουλεια με την ιδια ποιοτητα και να μην εχει την τυχη του Fell που ειχαν κανει ο Templesmith με τον θεο Warren Ellis και ξαφνικα σταματησε χωρις προειδοποιηση.

Επισης θυμηθηκα την αγαπη μου για τις μικρες ιστοριες και ανακαλυψα οτι ολα τα Barnes and Noble εχουν ενα ραφι με συλλογες, πηρα μια με post apocalyptic, μια σχετικη με μυθολογια Cthulu, μια steam punk και μια, που προς το παρον αποδεικνυεται η καλυτερη, με μικρες ιστοριες sci-fi για η απο την Ιαπωνια.

Αυτα προς το παρον, αι'λ μπι μπακ, εχω να βγαλω τα σκυλια για χεσιμο.

Φρικη

Οσο και αν προσπαθησα για το αντιθετο, λυπαμαι αλλα αυτες οι εκλογες με αγγιξαν. Σαν ανωμαλος γερος που περιμενει εξω απο δημοτικο σχολειο να προσφερει καραμελες σε δεκαχρονα αγορακια.

Προσωπικα χεστηκα και για τη ΝΔ και για το ΠΑΣΟΚ και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το ΚΚΕ και για ολους τους αλλους των οποιων δεν συγκρατησα τα ονοματα των συνδυασμων, δεν εχω καμια ελπιδα οτι τα πραγματα θα βελτιωθουν η οτι εξαρταται τιποτα απο αυτους, και η πολιτικη σαν ενασχοληση μου φαινεται μια συνεχης ασκηση στη ματαιοτητα. Ειχα ομως στο μυαλο μου μερικους μυθους για τον Ελληνα πολιτη που θεωρουσα λογικους και ανατραπηκαν ξαφνικα σαν ρομαντικοι και μη ρεαλιστικοι. Οπως το οτι δεν θα ξαναζησουμε χουντα.

Γιατι μεγαλωνοντας στην Ελλαδα του '80 και μετα, τα απολυταρχικα καθεστωτα ηταν για μενα ασπρομαυρα τμηματα ντοκιμαντερ με περιεργους ανθρωπους που φαινεται οτι αφησαν εναν γερακο που στριγλουσε σαν κοριτσακι να διενεργησει αμφιβολλες ορθοπεδικες επεμβασεις στη χωρα. Ειχα μια απλοποιημενη εικονα που δεχοταν οτι υπηρχαν και "κακοι" ανθρωποι εκτος απο τους καλους, και αυτοι το προκαλεσαν, και ο μονος τροπος να εξηγησω την επικρατηση τους για τοσα χρονια ηταν οτι η η πλειοψηφια των Ελληνων εκεινη την εποχη ηταν κακοι, η βλακες. Οπως και να χει παντως πιστευα ακραδαντα οτι αυτες ειναι εικονες του παρελθοντος.

Αρχιδια. 7% του εκλογικου σωματος ψηφισε εναν πιθηκο που βγαινει στους δρομους και φωναζει οτι δικαιουται να ειναι τραμπουκος, ενω ταυτοχρονα χαριζει στον ανηψιο του εδρανο βουλευτη. Ενα κομμα σφιχτηδων που οση ωρα δεν ειναι στο γυμναστηριο και δεν πυροβολανε κουτακια σε χωραφια, γυρνανε τις πλατειες ψαχνοντας για καυγαδες με υποσιτισμενους, σκουροχρωμους πλανοδιους πωλητες. Που υποστηριζει επισημα οτι ο ρολος της γυναικας ειναι αναπαραγωγικος και τουμπεκι ψιλοκομμενο και αντε γιατι Α. Που το πρωτο βραδυ της εκλογης τους απαιτησαν απο τους δημοσιογραφους να βαρεσουν προσοχη και το επομενο πρωι αντι να το δικαιολογησουν καπως ειπαν "Σιγα σιγα θα μαθετε στην πειθαρχια". Γιατι στο δικο τους μυαλο οχι μονο ειναι πλεον κυβερνηση αλλα και εκτελεστικη, δικαστικη και νομοθετικη εξουσια. Χουντα.

Και το 7% τους (που προς το παρον μεχρι τις προσεχεις εκλογες μεταφραζεται σε 20κατι εδρανα) ειναι μονο η αρχη, ακομα πιο τρομακτικη ειναι η αντιμετωπιση αυτου. Τα καναλια φοβουνται να το σχολιασουν. Ο κοσμος ειναι μουδιασμενος. Τα "παλικαρια με τα μαυρα" εχουν παρει τα κλομπ και τους σουγιαδες και για πρωτη φορα στη μεταπολιτευση περπατανε στο δρομο με κοινοβουλευτικη εντολη. Εντωμεταξυ ο κοσμος συνηθιζει και ριχνει τις αντιστασεις του (ενδεικτικο οτι πλεον μας φαινεται μετριοπαθης ο Καρατζαφερης και τον νοσταλγουμε, ποιος να μας το λεγε). Και σε ενα μηνα που θα ξαναχουμε εκλογες θελω να μου πει ενας με σιγουρια οτι στα εκλογικα κεντρα δεν θα παραταχθουν μπουλουκια τερατα με ξυρισμενα κεφαλια με τη δικαιολογια οτι τους μειωσαν τα ποσοστα με νοθεια (ηδη εχουν ξεκινησει να το λενε). Και ας μου πει καποιος οτι η αστυνομια θα θελησει και θα μπορεσει να τους σταματησει οταν θα πλακωνουν εφορευτικες επιτροπες και θα καινε ψηφους, και οτι ο κοσμος θα εχει τις αντοχες να τους αντιμετωπισει οταν θα απαιτησουν να "σωσουν το εθνος".

Ετσι ξεκιναει. Και μεσα σε ολη αυτη την αηδια μου ερχεται μια μνημη απο καποιες αλλες εκλογες οταν ημουν πιτσιρικας. 9 Απριλιου 2000, ο δικοματισμος στα καλυτερα του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να κονταροχτυπιουνται για την πρωτια ολο το βραδυ (η διαφορα τους τελικα ηταν 1,05% υπερ του ΠΑΣΟΚ) και εγω στα 16 και χωρις να εχω ιδεα τι ακριβως γινεται για μια στιγμη ευχηθηκα να βγει η ΝΔ, οχι για κανεναν σοβαρο πολιτικο λογο αλλα επειδη ειχα βαρεθει ολη μου τη ζωη να βλεπω ΠΑΣΟΚ παντου. Ηταν γυρω στις 10 το βραδυ, την ωρα που τα exit polls εδειχναν νικη του Καραμανλη, και το επομενο πλανο στην τηλεοραση εδειχνε μια γρια στο παραθυρο της να κραταει ενα τεραστιο καδρο της Φρειδερικης και το σαψαλο τον αντρα της διπλα με μια εικονα του πεος βασιλια Κωνσταντινου. Θυμαμαι ποση φρικη ενιωσα που με τη μασκα του νεου θα μας καθονταν στο σβερκο ξανα οι βρικολακες.

Και ακομα νιωθω την ιδια, απαραλλαχτη φρικη.

Η Καμηλα

Μετα απο τοσα καλα που ειπα για τη Γλασκωβη ο ελληναρας Θεος αποφασισε να μου την πει και σημερα, τελευταια μου μερα στην πολη, μου την επεσαν πρωτη φορα με μαχαιρι. Η μερα γενικα ξεκινησε πολυ ωραια, ξυπνησα αργα γιατι ειναι Μεγαλη Παρασκευη των καθολικων και αργια, ειδα ενα επεισοδιο Simpsons στο laptop, βγηκα για πρωινο και ανακαλυψα οτι το λεοφωρειο που επαιρνα καθε μερα για το νοσοκομειο ειχε σταση κοντα μου και δε χρειαζοταν να περπαταω 10 λεπτα μεχρι εκει που πηγαινα, προσπαθησα να μην τσατιστω και περιμενα το 90 για να παω να χαιρετισω ενα γιατρο που καναμε παρεα τις τελευταιες βδομαδες.

Και εκει που περιμενω το λεοφωρειο και σκεφτομαι οτι ισως να μην περναει σημερα βλεπω να πλησιαζει ενας ψηλος τυπος του οποιου η φατσα μου θυμιζε υπερβολικα αυτον:

μονο χωρις την αφανα και με δυο σημαδια απο παλιες μαχαιριες στο δεξι μαγουλο. Τον κοιταω, τον βλεπω να με κοιταει, πλησιαζει, λεω δες που μαλλον δεν θα περναει το λεοφωρειο, με ειδε να περιμενω και ερχεται να μου το πει. αρχιζει να μου λεει κατι με βαρια, σκωτσεζικη προφορα (δεν καταλαβα πολλα, μονο τη λεξη sister) και ξαφνικα συνειδητοποιω οτι δε μου μιλαει αλλα ουρλιαζει. Εκεινη τη στιγμη ενιωσα το προσωπο μου να αλλαζει στο ανθρωπινο αντιστοιχο του εμοτικον :Ο, κατι τετοιο δηλαδη:

και ψαχνοντας για κατι εξυπνο στο extended british vocabulary μου καταφερα να απαντησω "Whaaaaaat?".

Στη διαλεκτο που μιλουσαν οι φωνες μεσα στο κεφαλι του τυπου το what πρεπει να ηταν η υπερτατη προσβολη γιατι η απαντηση του ηταν να βγαλει ενα μαχαιρι και να ξεκινησει να κανει κατι απειλητικες κινησεις σα να πηρουνιζει μακαρονια, ενω ταυτοχρονα συνεχιζε να ουρλιαζει "SHE'S MY FUCKING SISTER MATE, SHE'S MY FUCKING SISTER, OK?".

Ευτυχως ομως εχω διαβασει πολλα βιβλια στα αγγλικα, κατεχω τη διαλεκτο και απαντησα "ΟΚ, ΟΚ!", γυρισα μεταβολη, ετρεξα οπως δεν εχω τρεξει ποτε και χωθηκα στο πρωτο ταξι που βρεθηκε μπροστα μου.

Το περιεργο σε ολη την ιστορια δεν ειναι οτι με απειλησε ενας παλαβος για καποιο λογο που ποτε δεν θα μαθω αλλα οτι εκεινη τη στιγμη που εβλεπα το μαχαιρι να ανεβοκατεβαινει και να πιανει ανυπαρκτες μπουκιες μακαρονιων, αντι να περασει μπροστα απο τα ματια μου ολη μου η ζωη σκεφτομουν αυτο:

Νομιζω εχω ζησει μονο μια παρομοια εμπειρια καποτε που νομιζα πως θα πεθανω βλεποντας Family Guy αλλα αυτη ειναι διαφορετικη ιστορια και δε λεγεται εδω. Και επιτελους ξερω πως ενιωθε ο Rincewind στα Discworld που καθε φορα που εβλεπε κατι περιεργο να συμβαινει μπροστα του αντι να κατσει να το φιλοσοφησει απλως ετρεχε στην αντιθετη κατευθυνση.

Μουσικη Κριτικη

Οντας στο τελος της συντομης, μεταναστευτικης μου εμπειριας κανω εναν απολογισμο, και ενα απο τα πραγματα που εμαθα στα ξενα ειναι οτι ο Καζαντζιδης ελεγε ψεματα. Ο γνωστος Καζαντζιδης, η φωνη του λαου, ο πονος του μεταναστη. Ο πραγματικος πονος του μεταναστη ειναι να αφηνει πισω του το καλυτερο εργασιακο περιβαλλον που συναντησε ποτε και να γυρναει στη Ζιμπαμπουε για να "υπηρετησει" 9 μηνες τη μαμα πατριδα, της μανας της.

Οταν ανεβηκα εδω πανω στην αρχη ειχα κι εγω την ηλιθια ψευτομαγκια του ελληναρα που ηρθε να σας κανει ανθρωπους, τα δικα μας πανεπιστημια βγαζουν επιστημονες ενω εδω ακομα αναπολειτε τις μπανανες που τρωγατε στα δεντρα οταν εμεις ειχαμε φιλοσοφια, εμεις ειμαστε δουλευταραδες ενω εσεις τον παιζετε ολη μερα και σας πληρωνει το κρατος, εγω εχω διαβασει 100 κιλα και βαλε βιβλια κι εσεις τα χρησιμοποιειτε για να χτιζετε καστρακια και να πετατε λασπη ο ενας στο αλλον, τετοια αλλα με ευγενικο τροπο γιατι δεν ειμαστε και βαρβαροι σαν αυτους. Μετα την πρωτη βδομαδα που κοιτουσα σαν χαζος και το μυαλο μου αδυνατουσε να προσαρμοστει τελικα αρχισα να το παιρνω αποφαση οτι αυτο εδω ειναι πολιτισμος ενω το αλλο που ειχα συνηθισει μπακ χομ ηταν η αναμνηση ενος πολιτισμου κατι χιλιαδων χρονων. Φοβαμαι να ξεκινησω τις συγκρισεις γιατι το γραψιμο θα τραβηξει καμια βδομαδα. Γιατι εδω οι ανθρωποι μπορει να ειναι Βησιγοτθοι, να μοιαζουν με γουρουνια και οτι αλλο λεμε στους εαυτους μας για να φαινομαστε γαμαω ταο αλλα οταν πας να μπεις στο λεοφωρειο δεν διαννοειται να μην εχουν κατεβει πρωτα ολοι οι προηγουμενοι και αποφευγονται κλασσικα φαινομενα του τυπου "αχ με πατησατε, ρουφηξτε την κοιλιτσα σας, νομιζω εσπασα το ποδι μου, οχι αυτο ειναι το δικο μου" κτλ. Οταν πας για καφε ο καφες κραταει το πολυ καμια ωρα (και οχι μια γεωλογικη περιοδο) γιατι εχουν και δουλειες, και στην καφετερια αντι να ακους Νινο και ζαρια απο ταβλια βλεπεις ανθρωπους με βιβλια. Ναι ρε, βιβλια! Και αντι να τους πετανε πετρες και να τους λενε get a life re xoriatlama pou irthes me to vivlio sou sto kafeteria τους λενε "Nice cover, what are you reading?" (επειδη μιλανε αγγλικα, το αλλο ηταν greeklish). Στην Ελλαδα εχω καπνισει σε σκαλες νοσοκομειου, σε γραφεια γιατρων και ειδικευομενων, μια φορα σε ταρατσα, απειρες φορες στην αυλη και αλλη μια φορα σε διαδρομο μπροστα στους θαλαμους (μεχρι να συνειδητοποησω τι κανω και οτι κανενας δε μου κανει παρατηρηση). Εδω την πρωτη μερα μια νοσοκομα μου ειπε ευγενικα οτι μυριζω καπνιλα και με ενημερωσε οτι στο χωρο του νοσοκομειου απαγορευεται το καπνισμα, τη δευτερη φορα μου ειπε οτι μπορω να βγαινω εξω απο το νοσοκομειο για τσιγαρο αλλα πρωτον δεν θα προλαβαινω και δευτερον δεν ειναι σωστο για τους ασθενεις να μυριζεις και την τριτη φορα μου εξηγησε οτι εδω αυτο δεν θεωρειται επαγγελματικη συμπεριφορα. Γιατι μεσα σε 3 μερες και χρησιμοποιωντας το πραγματικο ταλεντο της φυλης μου ειχα προλαβει να ψαρωσω, να ξεψαρωσω και να βρω μερος πισω απο κατι κοντεινερς κατω απο μια σκαλα που δεν φαινομουν και να την κοπαναω καθε μια ωρα για δυο τζουρες. Μονο που σε εναν καθαρο χωρο με ποσοστο καπνιστων 0.01% αυτο σημαινει οτι στους υπολοιπους μυριζεις σαν τσιμινιερα και περιεργως αυτο το προτερημα δεν εκτιμαται ιδιαιτερα.

Σημερα νοσοκομα το εκανε θεμα οτι ο αρχαιοτερος χειρουργος στο νοσοκομειο αντι να ξεκινησει να βλεπει ασθενεις στις 9.00 οπως επρεπε, κολοβαρεσε ενα μισαωρο συζητωντας με μια συναδελφο. Το παραπανω γεγονος για εναν φοιτητη Ιατρικης απο Ελλαδα εμπεριεχει πολλα ανεξηγητα:

1.Πρωτο περιεργο ειναι οτι ενας τυπος που χειρουργει 30 χρονια πρεπει να βλεπει ασθενεις σε εξωτερικα ιατρεια τουλαχιστον δυο φορες την εβδομαδα, ενω σε εμας ο αντιστοιχος εχει ξεχασει πως μοιαζουν και νομιζει οτι ειναι ειδη αφρικανικων κολεοπτερων (και δεν καταλαβαινει γιατι ξεπηδανε συνεχεια σε συζητησεις).

2.Μια νοσοκομα εχει το δικαιωμα να την πει στο πιο γαματο χειρουργο της κλινικης. Οχι μονο δεν της την πεφτουν, δεν την κοιτανε σαν λιγουρια και δεν κανουν σχολια του τυπου "φιλε νταξ, μπορει να εχω γαμησει και 45 χιλιαδες νοσοκομες, συν πλην 3, και αλλες τοσες φοιτητριες, ακου αυτο, τραγουδαρα, χαουζ το λενε!" αλλα καθονται και τα ακουνε σαν καλα παιδακια και στο τελος ζητανε και συγγνωμη γιατι αυτο που εκαναν δεν ηταν πρεπον.

3.Το κορυφαιο στο τελος ηταν οτι του ειπε πως "οχι μονο παει πισω η κλινικη μιση ωρα και περιμενουν οι ασθενεις που δεν φταινε τιποτα αλλα δινετε και κακο παραδειγμα στον φοιτητη που σας περιμενει". Και εκει που λεω τωρα θα το φαει το χεσιμο της γυρναει ο τυπος (που δεν φημιζεται κιολας για την ψυχραιμια του), ζηταει μια συγγνωμη απο εκεινη και αλλη μια απο εμενα και μπαινει στο ιατρειο κοιτωντας το πατωμα.

Γκαγκαγκααααου.

Οποτε σορρυ κιολας αλλα δεν θα ηθελα να γυρισω σε μια χωρα που παντα φταιει καποιος αλλος. Πρωτα φταιγανε οι Γερμανοι, μετα οι Αγγλοι, τωρα φταινε οι μεταναστες, μεθαυριο μπορει να φταινε τα δεντρα, οσο ψαχνουμε λογο γιατι δεν πληρωνομαστε να καθομαστε ενω ειμαστε οι πιο εξυπνοι στον κοσμο τα συμπερασματα θα ειναι τελειως απροβλεπτα. Δυστυχως η καλυτερη Ιατρικη σχολη στην Ελλαδα ειναι κλασεις κατωτερη απο την χειροτερη οποισδηποτε εκ Αγγλιας, Γερμανιας, Γαλλιας, Αμερικης και απο την πλειοψηφια αλλων χωρων, οποτε μαλλον ειναι ωρα να σταματησουμε να απαιτουμε αυτα που θεωρουμε οτι αξιζουμε και να δουλεψουμε καμια ωρα. Γιατι εμεις μπορει να λεμε οτι εχουμε πανεπιστημια και επιστημονες και τα δικα μας παιδια αξιζουν αλλα αδικουνται, εδω ομως μιλησα με φοιτητες και το φυσιολογικο ηταν να εισαι 8-4 στην κλινικη και 5-9 στα αμφιθεατρα, αλλιως δεν τα βγαζεις περα με τις απαιτησεις τους. Σε εμας νομιζω ειναι γνωστο οτι το φυσιολογικο φοιτητικο προγραμμα ειναι ξυπνημα το πρωι αν εχεις εργαστηριο αλλιως απο World of Warcraft εως μπυρες 6 το απογευμα με 6 το πρωι. Που χρειαζεται κι αυτο ρε παιδι μου γιατι στα φοιτητικα σου χρονια πρεπει να κολοβαρεσεις και λιγο και να φχαριστηθεις αλλα με καποια ορια, η εστω μετα να μη γυρνας τον κοσμο με υφος 40 καρδιναλιων και να αναρωτιεσαι αν αλλαξε ο καιρος η αν οντως σε φτυνουν ολοι.

Παω για τσιγαρο, κουραστηκα.

Το σημαντικοτερο θεμα στον κοσμο

Οκ, εχω πολυ καιρο να γραψω κατι, πρεπει το καινουριο post να ειναι τουλαχιστον κοσμοιστορικης σημασιας. Πρεπει να βρω κατι που να αφορα ολη την υφηλιο, να μην εχει σχεση με την οικονομικη κριση γιατι αυτη τη σχολιαζουν ολοι και ειναι τρε πασε και να ειναι τοσο σημαντικο ωστε η ελλειψη γνωσης επι του θεματος να καταδικαζει τον πιθανο αναγνωστη σε προμεσαιωνικο βιωτικο επιπεδο. Ενταξει, το βρηκα.

Τους τελευταιους 2 μηνες ζω στη Γλασκωβη και μεγαλο μερος της καθημερινης μου επαφης με την βρετανικη κουλτουρα ειναι η αναγνωση στο λεοφωρειο πρωινης, free press εφημεριδας που ασχολειται με εξαιρετικα σοβαρα θεματα οπως η διαρροη sex tape μιας Tulisa που απ'οτι καταλαβα ειναι κριτης στο X-Factor, τα σχολια του Dizee Rascal οτι οι πιπες της ειναι καλυτερες απο τα τραγουδια της (αυτος απ'οτι καταλαβα ειναι ραπερ), οι δηλωσεις της μητριας της οτι δεν την σκεφτοταν οταν εφτιαχνε τσοντοβιντεακια και αρα ειναι πολυ εγωιστρια (νομιζω η επιλογη αναμεσα στον εγωισμο και στο να σκεφτεσαι εξ'αγχιστειας συγγενεις σου ενω σε τραβαει μια καμερα να γυαλιζεις πομολα ειναι μονοδρομος) και αλλα τετοια ανατριχιαστικα παγκοσμια φαινομενα. Τις τελευταιες δυο βδομαδες ο συγκεκριμενος κολοσσος της δημοσιογραφιας ασχολειται με το διαζυγιο Katy Perry και Russel Brand και ολος ο πλυθησμος του λεοφωριου 40 Partick-Braehead παρακολουθει τις εξελιξεις με κομμενη την ανασα. Κι αλλες αγνωστες λεξεις, κι αλλες αναζητησεις στο google (την Katy Perry την ηξερα αν και για καιρο νομιζα οτι ειναι το ιδιο προσωπο με την Zooey Deschanel, τον αντρα της δεν ειχα την τιμη) και τελικα ανακαλυψα κατι που νομιζω πρεπει να ειναι το αυριανο πρωτοσελιδο:

H Katy Perry ηταν τοσο καιρο παντρεμενη με την Eva Green.

Το ξερω οτι το αναγνωστικο κοινο τρεφει αισθηματα ευγνωμοσυνης απεναντι μου αλλα πλιζ, γι'αυτο ειμαι στην ξενιτια, για να μεταδωσω λιγο κουλτουρα, μπρι, πατε και διανοηση και σ'εσενα μικρε ταπεινε αναγνωστη που τωρα θα εψαχνες τη συχνοτητα του Filmnet μηπως καταφερεις να δεις βυζι αναμεσα στα παρασιτα.

Παρακαλω.

Τι λεγαμε

Ουτε μια ταινια δεν ειδα φετος στο φεστιβαλ, απο σχολια φιλων και γνωστων φαινεται οτι ειναι πολυ καλυτερο απο το περσινο αλλα δεν ειχα παρεα και με τσατισε υπερβολικα οτι βαλανε το Black Swan του Aronofsky στην τελετη ληξης, οποτε και θα το παρακολουθουσαν μονο οι χειροκροτητες και ο περιερειαρχης Ζορο. Κριμα παντως, χρονια χωρις φεστιβαλ νιωθει λειψη. Το Black Swan σημειωτεον θελω να το δω περισσοτερο απο οσο θελω να δω το πρωτο μου παιδι, και επισης απο αυτο εχω και περισσοτερες προσδοκιες.


Τωρα που ειπα Aronofksy, ψαχνωντας τις επομενες ταινιες του στο ImDb ειδα, και εμεινα σεκος δικε μου ναουμ, οτι ανελαβε τη σκηνοθεσια του επομενου Wolverine με τον Hugh Jackman. Στην αρχη με πιασανε τα κλασικα κομπλεξικα οτι δεν ταιριαζει και αρχισε να ψαχνεται για blockbusters και λεφτα και αλλα τετοια τυρκουαζ αλλα μετα σκεφτηκα τι οπτικη μπορει να δωσει στην ταινια. Ο Wolverine, αν και απο τους δημοφιλεστερους ηρωες comics (δευτερος σε πωλησεις και αριθμους ξεχωριστων τιτλων για τη Marvel μετα τον Spider-Man που παιζει να βγαζει 15 τιτλους το μηνα) ειναι τελειως παρεξηγημενος, ο περισσοτερος κοσμος τον εχει στο μυαλο του στην κινηματογραφικη εκδοχη του μπρουταλ-αντριλα-αμα σε βαλω κατω θα σου τρανταξω τις ωοθηκες και θα σου στριφογυρισω τις σαλπιγγες-αλλα ωρες ωρες ευαισθητου κουκλου, που ειναι πολυ μακρια απο την αυθεντικη κομιξιστικη εκδοχη του θηριου με τα νυχια που ξεκοιλιαζει κοσμο με τα τσουβαλια και ωρες ωρες αφηνει τη συνειδηση του να νικησει τα ενστικτα. Αυτο συν το οτι για κεντρικη ιστορια στην ταινια διαλεξαν την εκδοχη του Frank Miller (νομιζω το 1982 ειχε βγει, πανε χρονια που το ειχα διαβασει) που εχει βαθος, ωραιο σεναριο, Ιαπωνιες και λοιπα που ταιριαζουν στον Aronofsky, με κανουν εξαιρετικα αισιοδοξο για το Wolverine 2, ασε που μετα το πρωτο που εδειχνε τον Deadpool σαν χαρακτηρα κωμωδιας που ξεβαψε στο πλυντηριο δε γινεται να τα κανει χειροτερα. Οταν ανακοινωσε οτι θα κανει ταινια για εναν παλαιστη ολοι αρχισαν να γκρινιαζουν οτι το γυρισε στα Ροκυ και το Wrestler μπορει να μην ηταν η καλυτερη ταινια του αλλα εμενα μου φανηκε αξιοπρεπεστατη, τωρα που θα χρησιμοποιησει ξανα τον Jackman που τον ειχε κανει ηθοποιο στο (αριστουργηματικο για μενα) Fountain νομιζω μπορουμε να παρακαμψουμε τη μιρλα.


Τωρα που ειπα Jackman, εκτος απο τις κρισεις ηθοποιιας στυλ Fountain και Prestige που τον πιανουν κατα διαστηματα, συνεχιζει τις περιεργες επιλογες με το Real Steel, του οποιου το trailer κυκλοφορησε προσφατα. Ειναι κλασικη ιστορια μποξ μονο που αντι για ανθρωπινους χαρακτηρες το ξυλικι θα το ριχνουν τενεκεδες (νταξ, ρομποτ), κατι σαν το Jumaru αλλα σε ταινια. Το trailer για να πω τη ντροπιαστικη αληθεια μ'αρεσε και νιωθωντας καθε ιχνος κουλτουρας, μαθηματων πιανου και γαλλικων και βικτοριανων ντιβανομπαουλων να με εγκαταλειπει, πρεπει να παραδεχτω οτι οχι μονο θα παω να το δω αλλα μπορει να πεσω και κατω απο το τρεξιμο. Ξυλο και ρομποτ ρε μαλακα!



Τωρα που ειπα μαλακα, γυρνωντας την τηλεοραση στο Mega ξεκινουσε ενα τηλεπαιχνιδι με τον Αρναουτογλου που αφιερωσε το σημερινο επεισοδιο σε οσους εχουν γριπη. Οντας τρομερα αθλητικος τυπος νομιζω οτι η κινηση μου για να πιασω το τηλεκονταρ και να αλλαξω καναλι ηταν η γρηγοροτερη που εχω κανει τα τελευταια 11 χρονια.

A, και το καινουριο Transformers (χωρις Megan Fox αλλα με μια αλλη πλαστικη κουκλα στη θεση της):

Μπαλετο

Για πολλα χρονια αναρωτιομουν τι βρισκει ο κοσμος στο ποδοσφαιρο, 11 ιδρωμενοι αγοραροι με ενα στρογγυλο σακι απο ψοφιο γουρουνι τρεχοβολανε πανω κατω κανοντας πραγματα, απο τα οποια το μονο που κατανοουσα ηταν το offside (μονο και μονο επειδη ειχα ενημερωθει οτι αυτη η αρχεγονη γνωση ειναι που διαχωριζει αντρες και γυναικες πιο κατηγορηματικα και απο το τσουτσουνι). Προσφατα (τα τελευταια 2 χρονια) ξεκινησα να βλεπω μπαλα και να πηγαινω γηπεδο και ακομα πιο προσφατα (κανα εξαμηνο τωρα) δουλευω σε γηπεδα 5Χ5, και ενω κατεληξα να μ'αρεσει ολο και περισσοτερο δε μπορουσα να βρω τι αλλαξε και αρχισα να επεκτεινω τις γνωσεις μου μακρυτερα απο το offside. Και τελικα κατεληξα οτι αυτο που κανει το ποδοσφαιρο την πιο γοητευτικη δευτερευουσα ενασχοληση ειναι οτι ολοι ειναι ειδικοι, ολοι εχουν γνωμη και ολες οι γνωμες ειναι σωστες. Για να καταλαβεις τα βασικα και να μπορεις να συμμετασχεις σε ποδοσφαιρικη συζητηση (νταξ, οχι και να στησεις ομαδα) δε χρειαζεται τιποτα ιδιαιτερο, ελαχιστες βασικες γνωσεις που μπορει να μαθει και ο πιο εντυπωσιακα ηλιθιος και κυριως το καταλληλο λεξιλογιο αμεσως εξασφαλιζουν οτι δεν θα νιωσεις ποτε ξανα μονος. Εισαι σε μια αγνωστη παρεα, δεν σου μιλαει κανενας και αρχιζεις να νιωθεις αμηχανα; Ξεκινα να μιλας για το συστημα της Barcelona, για τους αυτοματισμους που χρειαζονται γαματο προπονητη και απειρη εξασκηση και κατεληξε οτι στην Ελλαδα δεν θα τα δουμε ποτε αυτα και τσουπ, εγινες τσελεμπριτι. Αμα μαθεις και 4-5 σεντερ μπακ απο τις δημοφιλεστερες ελληνικες ομαδες που να στα λεω, παιζει να γαμησεις κιολας. Το πιο εντυπωσιακο ομως που ειδα στη δουλεια ειναι ποσο σοβαρη υποθεση ειναι το ποδοσφαιρο για μερικους, ωρες ωρες νιωθω σαν απεσταλμενος του National Geographic που καθεται μεσα στα θαμνα και παρατηρει περιεργα ζωα να τρωνε και να γαμιονται. Αν ειχα καμερα θα πετουσα απο πανω και εναν σχολιασμο και θα το εστελνα στον ΣΚΑΙ να το πουλαει μαζι με εφημεριδες.

Τις καθημερινες στο γηπεδο παιζουν ενηλικες και τα πρωινα των Σαββατοκυριακων εχουμε παιδικα πρωταθληματα, απο 4 μεχρι 15 χρονων περιπου, και εκει ειναι που ξεφευγει τελειως η κατασταση. 150 παιδακια παιζουν, φωναζουν και χτυπανε και γυρω στους 600 γονεις και γιαγιαδες μαλακιζονται ασυστολα. Στο μικρο γηπεδο ενας βαρβατος θεσσαλονικαρας (με την κακη εννοια της λεξης, γιατι υπαρχει και αυτη δυστυχως) ουρλιαζει στο 5χρονο αγορακι του οτι δεν ανοιγει τη μπαλα στο κεντρο, δεν πιεζει, δε βαζει το σωμα στο πλαγιο, δεν φωναζει στο δεξι μπακ να τον βοηθησει και αλλα τετοια που το παιδακι ειμαι σιγουρος οτι μεταφραζει στο μυαλο του σαν "Μπαλα, μπαλα, κατι κανω λαθος, μπαλα, γου χουυυυ, μπαλα!". Απο πισω μου παιζουν τα 10χρονα και οι γονεις τους τα συγκρινουν με παιχτες, ο πιο μετριοπαθης παραπονιεται οτι αμα βλεπεις τον Παπαζογλου καθε μερα πως να μαθεις να σουταρεις και ο πλεον φιλοδοξος γουσταρει που ο γιοκας του εβαλε τα γυαλια στον Μεσσι. Στο εξω γηπεδο εχουμε επισημο ματς του προπαιδικου με διαιτητη και τα παντα ολα και οι γονεις εχουν οργανωθει κανονικα, βριζουν τον πουτανας γιο, τον καριολη που σφυριζει offside γιατι γουσταρει τον ηχο της σφυριχτρας, και μηπως τελικα η αλλη ομαδα του υποσχεθηκε αλλα 5 ευρω αν δωσει το παιχνιδι; Γυρναω ξανα στα μεσα γηπεδα και το σουρεαλιστικο τοπιο συνεχιζεται, μια 50αρα μαμα με ασπρη μποτα με γουνα, φουσκωτο ασπρο, γυαλιστερο μπουφαν και γυαλι-βιτρινα του Fena Fresh στριγγλιζει στο παιδι της να σηκωθει αμεσως και να παιξει, που τα μαθε αυτα τα Καραγκουνικα γαμω τα υπουργεια του, ο διπλανος σχολιαζει πως ακουσε οτι στο γαμο του Καραγκουνη οταν τον πατησε η νυφη αυτος επεσε και ζητησε απο τον παπα πεναλντι, κατι 6χρονα παιζουν μπαλα επιπεδου (ενα τσουρμο τρεχουν ολα μαζι και οσα σκουντουφλανε μενουν πισω) και η ομαδα που εχει ενα που εμαθε να σουταρει νικαει 27-1. Εξω ενας απο τους γονεις αποκαλει τα παιδια της αντιπαλης ομαδας "σκατα που κατεβηκαν απο το χωριο και νομιζουν οτι θα κανουν οτι θελουν" με αποτελεσμα τα επομενα 15 λεπτα να πλακωνονται οι μαλακαροι στο ξυλο ενω τα παιδια που ηρθαν να παιξουν παρακολουθουν με ενδιαφερον τους γονεις τους να ξεφτιλιζονται, ενα πιτσιρικι κλαιγοντας ενημερωνει τον προπονητη του οτι "κοουτς, κοουτς, ο σεντερ μπακ μου ειπε να παω να γαμηθωωωωω", ο μπαμπας του 5χρονου του φωναζει οτι αφου στην προπονηση καθεται και μαλακιζεται πως να βαλει γκολ τωρα και ενας παλαιμαχος του ΠΑΟΚ που ξερω απο τα απογευματινα παιχνιδια μου εξηγει με παραιτημενο υφος οτι θα τα παιδια οσων ειχαν καποτε απωθημενο να βαλουν γκολ στο Μπερναμπεου θα επρεπε να μην γραφονται ποτε σε ομαδα, για το καλο το δικο τους κυριως και μετα το δικο μας. Εξω το παιχνιδι διακοπτεται μεχρι να σταματησουν τα επεισοδια, ο κλαμμενος πιτσιρικας επιστρεφει αναγγελοντας οτι "δεν ηταν ο σεντερ μπακ, ο σεντερ φορ ηταααααααν", μεσα ενας μπαμπας με φουσκωτο, γυαλιστερο, μαυρο αυτη τη φορα μπουφαν, και παλι γυαλια βιτρινα φωναζει ξανα και ξανα στο γιο του οτι ειναι "τσιρκο μεντρανο" (το λεει μαλιστα τοσες φορες ωστε να γινει ξεκαθαρο ποσο περηφανος νιωθει για το αστειο του, τυφλα να χει ο Σεφερλης) και η 50αρα πατσοχα παραπονιεται οτι ο καπουτσινο της ειναι χαλια και δεν ξαναπινει καφε στο γηπεδο, ενας τυπος εξηγει οτι ο δικος του ειναι αμπαλος αλλα δεν πειραζει, να μαθει να λειτουργει σε ομαδα τουλαχιστον, ενας αλλος λεει στο γιο του να φορεσει μπυφαν γιατι θα ψοφησει και επαιξε και μπαλαρα σημερα, παιδακια κλαινε γιατι εχασαν, αλλα κανουν ζντο, (ζντο, ΖΝΤΟ!), και πραγματικα δεν θα μπορουσα να ειμαι πιο ευτυχισμενος και να αγαπαω περισσοτερο το ποδοσφαιρο απο κατι τετοιες στιγμες που φαινεται το ιδιο παραπληγικο με την υπολοιπη κοινωνια.

Κορυφαια στιγμη οταν ο μικρος Κωνσταντινος καρφωσε μια απιστευτη γκολαρα στο αντιπαλο τερμα (απιστευτη οταν λεμε, η μπαλα σηκωθηκε στον αερα, και ηταν μεγαλυτερη απο τον Κωνσταντινο) και ο προπονητης αναφωνησε "ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ, ΕΛΑ ΕΔΩ ΠΑΙΧΤΑΡΑ ΜΟΥ!". Το 5χρονο τρεχει πανευτυχες στον κοουτς που τον περιμενει με σηκωμενη την παλαμη του για το χαι φαιβ, τον κοιταει χαμογελαστος και σηκωνει τα χερια του για αγκαλιτσα, και ο προπονητης θυμαται οτι δεν παιζει για το Champion's League και αγκαλιαζει το μπομπιρα για 4 ολοκληρα δευτερολεπτα.

Α ναι, και ΠΑΟΚ ρε μουνια.