Saturday, December 11, 2010

Τι λεγαμε



Ουτε μια ταινια δεν ειδα φετος στο φεστιβαλ, απο σχολια φιλων και γνωστων φαινεται οτι ειναι πολυ καλυτερο απο το περσινο αλλα δεν ειχα παρεα και με τσατισε υπερβολικα οτι βαλανε το Black Swan του Aronofsky στην τελετη ληξης, οποτε και θα το παρακολουθουσαν μονο οι χειροκροτητες και ο περιερειαρχης Ζορο. Κριμα παντως, χρονια χωρις φεστιβαλ νιωθει λειψη. Το Black Swan σημειωτεον θελω να το δω περισσοτερο απο οσο θελω να δω το πρωτο μου παιδι, και επισης απο αυτο εχω και περισσοτερες προσδοκιες.


Τωρα που ειπα Aronofksy, ψαχνωντας τις επομενες ταινιες του στο ImDb ειδα, και εμεινα σεκος δικε μου ναουμ, οτι ανελαβε τη σκηνοθεσια του επομενου Wolverine με τον Hugh Jackman. Στην αρχη με πιασανε τα κλασικα κομπλεξικα οτι δεν ταιριαζει και αρχισε να ψαχνεται για blockbusters και λεφτα και αλλα τετοια τυρκουαζ αλλα μετα σκεφτηκα τι οπτικη μπορει να δωσει στην ταινια. Ο Wolverine, αν και απο τους δημοφιλεστερους ηρωες comics (δευτερος σε πωλησεις και αριθμους ξεχωριστων τιτλων για τη Marvel μετα τον Spider-Man που παιζει να βγαζει 15 τιτλους το μηνα) ειναι τελειως παρεξηγημενος, ο περισσοτερος κοσμος τον εχει στο μυαλο του στην κινηματογραφικη εκδοχη του μπρουταλ-αντριλα-αμα σε βαλω κατω θα σου τρανταξω τις ωοθηκες και θα σου στριφογυρισω τις σαλπιγγες-αλλα ωρες ωρες ευαισθητου κουκλου, που ειναι πολυ μακρια απο την αυθεντικη κομιξιστικη εκδοχη του θηριου με τα νυχια που ξεκοιλιαζει κοσμο με τα τσουβαλια και ωρες ωρες αφηνει τη συνειδηση του να νικησει τα ενστικτα. Αυτο συν το οτι για κεντρικη ιστορια στην ταινια διαλεξαν την εκδοχη του Frank Miller (νομιζω το 1982 ειχε βγει, πανε χρονια που το ειχα διαβασει) που εχει βαθος, ωραιο σεναριο, Ιαπωνιες και λοιπα που ταιριαζουν στον Aronofsky, με κανουν εξαιρετικα αισιοδοξο για το Wolverine 2, ασε που μετα το πρωτο που εδειχνε τον Deadpool σαν χαρακτηρα κωμωδιας που ξεβαψε στο πλυντηριο δε γινεται να τα κανει χειροτερα. Οταν ανακοινωσε οτι θα κανει ταινια για εναν παλαιστη ολοι αρχισαν να γκρινιαζουν οτι το γυρισε στα Ροκυ και το Wrestler μπορει να μην ηταν η καλυτερη ταινια του αλλα εμενα μου φανηκε αξιοπρεπεστατη, τωρα που θα χρησιμοποιησει ξανα τον Jackman που τον ειχε κανει ηθοποιο στο (αριστουργηματικο για μενα) Fountain νομιζω μπορουμε να παρακαμψουμε τη μιρλα.


Τωρα που ειπα Jackman, εκτος απο τις κρισεις ηθοποιιας στυλ Fountain και Prestige που τον πιανουν κατα διαστηματα, συνεχιζει τις περιεργες επιλογες με το Real Steel, του οποιου το trailer κυκλοφορησε προσφατα. Ειναι κλασικη ιστορια μποξ μονο που αντι για ανθρωπινους χαρακτηρες το ξυλικι θα το ριχνουν τενεκεδες (νταξ, ρομποτ), κατι σαν το Jumaru αλλα σε ταινια. Το trailer για να πω τη ντροπιαστικη αληθεια μ'αρεσε και νιωθωντας καθε ιχνος κουλτουρας, μαθηματων πιανου και γαλλικων και βικτοριανων ντιβανομπαουλων να με εγκαταλειπει, πρεπει να παραδεχτω οτι οχι μονο θα παω να το δω αλλα μπορει να πεσω και κατω απο το τρεξιμο. Ξυλο και ρομποτ ρε μαλακα!



Τωρα που ειπα μαλακα, γυρνωντας την τηλεοραση στο Mega ξεκινουσε ενα τηλεπαιχνιδι με τον Αρναουτογλου που αφιερωσε το σημερινο επεισοδιο σε οσους εχουν γριπη. Οντας τρομερα αθλητικος τυπος νομιζω οτι η κινηση μου για να πιασω το τηλεκονταρ και να αλλαξω καναλι ηταν η γρηγοροτερη που εχω κανει τα τελευταια 11 χρονια.

A, και το καινουριο Transformers (χωρις Megan Fox αλλα με μια αλλη πλαστικη κουκλα στη θεση της):

Monday, December 6, 2010

Μπαλετο


Για πολλα χρονια αναρωτιομουν τι βρισκει ο κοσμος στο ποδοσφαιρο, 11 ιδρωμενοι αγοραροι με ενα στρογγυλο σακι απο ψοφιο γουρουνι τρεχοβολανε πανω κατω κανοντας πραγματα, απο τα οποια το μονο που κατανοουσα ηταν το offside (μονο και μονο επειδη ειχα ενημερωθει οτι αυτη η αρχεγονη γνωση ειναι που διαχωριζει αντρες και γυναικες πιο κατηγορηματικα και απο το τσουτσουνι). Προσφατα (τα τελευταια 2 χρονια) ξεκινησα να βλεπω μπαλα και να πηγαινω γηπεδο και ακομα πιο προσφατα (κανα εξαμηνο τωρα) δουλευω σε γηπεδα 5Χ5, και ενω κατεληξα να μ'αρεσει ολο και περισσοτερο δε μπορουσα να βρω τι αλλαξε και αρχισα να επεκτεινω τις γνωσεις μου μακρυτερα απο το offside. Και τελικα κατεληξα οτι αυτο που κανει το ποδοσφαιρο την πιο γοητευτικη δευτερευουσα ενασχοληση ειναι οτι ολοι ειναι ειδικοι, ολοι εχουν γνωμη και ολες οι γνωμες ειναι σωστες. Για να καταλαβεις τα βασικα και να μπορεις να συμμετασχεις σε ποδοσφαιρικη συζητηση (νταξ, οχι και να στησεις ομαδα) δε χρειαζεται τιποτα ιδιαιτερο, ελαχιστες βασικες γνωσεις που μπορει να μαθει και ο πιο εντυπωσιακα ηλιθιος και κυριως το καταλληλο λεξιλογιο αμεσως εξασφαλιζουν οτι δεν θα νιωσεις ποτε ξανα μονος. Εισαι σε μια αγνωστη παρεα, δεν σου μιλαει κανενας και αρχιζεις να νιωθεις αμηχανα; Ξεκινα να μιλας για το συστημα της Barcelona, για τους αυτοματισμους που χρειαζονται γαματο προπονητη και απειρη εξασκηση και κατεληξε οτι στην Ελλαδα δεν θα τα δουμε ποτε αυτα και τσουπ, εγινες τσελεμπριτι. Αμα μαθεις και 4-5 σεντερ μπακ απο τις δημοφιλεστερες ελληνικες ομαδες που να στα λεω, παιζει να γαμησεις κιολας. Το πιο εντυπωσιακο ομως που ειδα στη δουλεια ειναι ποσο σοβαρη υποθεση ειναι το ποδοσφαιρο για μερικους, ωρες ωρες νιωθω σαν απεσταλμενος του National Geographic που καθεται μεσα στα θαμνα και παρατηρει περιεργα ζωα να τρωνε και να γαμιονται. Αν ειχα καμερα θα πετουσα απο πανω και εναν σχολιασμο και θα το εστελνα στον ΣΚΑΙ να το πουλαει μαζι με εφημεριδες.

Τις καθημερινες στο γηπεδο παιζουν ενηλικες και τα πρωινα των Σαββατοκυριακων εχουμε παιδικα πρωταθληματα, απο 4 μεχρι 15 χρονων περιπου, και εκει ειναι που ξεφευγει τελειως η κατασταση. 150 παιδακια παιζουν, φωναζουν και χτυπανε και γυρω στους 600 γονεις και γιαγιαδες μαλακιζονται ασυστολα. Στο μικρο γηπεδο ενας βαρβατος θεσσαλονικαρας (με την κακη εννοια της λεξης, γιατι υπαρχει και αυτη δυστυχως) ουρλιαζει στο 5χρονο αγορακι του οτι δεν ανοιγει τη μπαλα στο κεντρο, δεν πιεζει, δε βαζει το σωμα στο πλαγιο, δεν φωναζει στο δεξι μπακ να τον βοηθησει και αλλα τετοια που το παιδακι ειμαι σιγουρος οτι μεταφραζει στο μυαλο του σαν "Μπαλα, μπαλα, κατι κανω λαθος, μπαλα, γου χουυυυ, μπαλα!". Απο πισω μου παιζουν τα 10χρονα και οι γονεις τους τα συγκρινουν με παιχτες, ο πιο μετριοπαθης παραπονιεται οτι αμα βλεπεις τον Παπαζογλου καθε μερα πως να μαθεις να σουταρεις και ο πλεον φιλοδοξος γουσταρει που ο γιοκας του εβαλε τα γυαλια στον Μεσσι. Στο εξω γηπεδο εχουμε επισημο ματς του προπαιδικου με διαιτητη και τα παντα ολα και οι γονεις εχουν οργανωθει κανονικα, βριζουν τον πουτανας γιο, τον καριολη που σφυριζει offside γιατι γουσταρει τον ηχο της σφυριχτρας, και μηπως τελικα η αλλη ομαδα του υποσχεθηκε αλλα 5 ευρω αν δωσει το παιχνιδι; Γυρναω ξανα στα μεσα γηπεδα και το σουρεαλιστικο τοπιο συνεχιζεται, μια 50αρα μαμα με ασπρη μποτα με γουνα, φουσκωτο ασπρο, γυαλιστερο μπουφαν και γυαλι-βιτρινα του Fena Fresh στριγγλιζει στο παιδι της να σηκωθει αμεσως και να παιξει, που τα μαθε αυτα τα Καραγκουνικα γαμω τα υπουργεια του, ο διπλανος σχολιαζει πως ακουσε οτι στο γαμο του Καραγκουνη οταν τον πατησε η νυφη αυτος επεσε και ζητησε απο τον παπα πεναλντι, κατι 6χρονα παιζουν μπαλα επιπεδου (ενα τσουρμο τρεχουν ολα μαζι και οσα σκουντουφλανε μενουν πισω) και η ομαδα που εχει ενα που εμαθε να σουταρει νικαει 27-1. Εξω ενας απο τους γονεις αποκαλει τα παιδια της αντιπαλης ομαδας "σκατα που κατεβηκαν απο το χωριο και νομιζουν οτι θα κανουν οτι θελουν" με αποτελεσμα τα επομενα 15 λεπτα να πλακωνονται οι μαλακαροι στο ξυλο ενω τα παιδια που ηρθαν να παιξουν παρακολουθουν με ενδιαφερον τους γονεις τους να ξεφτιλιζονται, ενα πιτσιρικι κλαιγοντας ενημερωνει τον προπονητη του οτι "κοουτς, κοουτς, ο σεντερ μπακ μου ειπε να παω να γαμηθωωωωω", ο μπαμπας του 5χρονου του φωναζει οτι αφου στην προπονηση καθεται και μαλακιζεται πως να βαλει γκολ τωρα και ενας παλαιμαχος του ΠΑΟΚ που ξερω απο τα απογευματινα παιχνιδια μου εξηγει με παραιτημενο υφος οτι θα τα παιδια οσων ειχαν καποτε απωθημενο να βαλουν γκολ στο Μπερναμπεου θα επρεπε να μην γραφονται ποτε σε ομαδα, για το καλο το δικο τους κυριως και μετα το δικο μας. Εξω το παιχνιδι διακοπτεται μεχρι να σταματησουν τα επεισοδια, ο κλαμμενος πιτσιρικας επιστρεφει αναγγελοντας οτι "δεν ηταν ο σεντερ μπακ, ο σεντερ φορ ηταααααααν", μεσα ενας μπαμπας με φουσκωτο, γυαλιστερο, μαυρο αυτη τη φορα μπουφαν, και παλι γυαλια βιτρινα φωναζει ξανα και ξανα στο γιο του οτι ειναι "τσιρκο μεντρανο" (το λεει μαλιστα τοσες φορες ωστε να γινει ξεκαθαρο ποσο περηφανος νιωθει για το αστειο του, τυφλα να χει ο Σεφερλης) και η 50αρα πατσοχα παραπονιεται οτι ο καπουτσινο της ειναι χαλια και δεν ξαναπινει καφε στο γηπεδο, ενας τυπος εξηγει οτι ο δικος του ειναι αμπαλος αλλα δεν πειραζει, να μαθει να λειτουργει σε ομαδα τουλαχιστον, ενας αλλος λεει στο γιο του να φορεσει μπυφαν γιατι θα ψοφησει και επαιξε και μπαλαρα σημερα, παιδακια κλαινε γιατι εχασαν, αλλα κανουν ζντο, (ζντο, ΖΝΤΟ!), και πραγματικα δεν θα μπορουσα να ειμαι πιο ευτυχισμενος και να αγαπαω περισσοτερο το ποδοσφαιρο απο κατι τετοιες στιγμες που φαινεται το ιδιο παραπληγικο με την υπολοιπη κοινωνια.

Κορυφαια στιγμη οταν ο μικρος Κωνσταντινος καρφωσε μια απιστευτη γκολαρα στο αντιπαλο τερμα (απιστευτη οταν λεμε, η μπαλα σηκωθηκε στον αερα, και ηταν μεγαλυτερη απο τον Κωνσταντινο) και ο προπονητης αναφωνησε "ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ, ΕΛΑ ΕΔΩ ΠΑΙΧΤΑΡΑ ΜΟΥ!". Το 5χρονο τρεχει πανευτυχες στον κοουτς που τον περιμενει με σηκωμενη την παλαμη του για το χαι φαιβ, τον κοιταει χαμογελαστος και σηκωνει τα χερια του για αγκαλιτσα, και ο προπονητης θυμαται οτι δεν παιζει για το Champion's League και αγκαλιαζει το μπομπιρα για 4 ολοκληρα δευτερολεπτα.

Α ναι, και ΠΑΟΚ ρε μουνια.

Thursday, November 25, 2010

I Love You Phillip Morris


Ψαχνωντας τις καινουριες κυκλοφοριες στο imdb παρατηρησα οτι την επομενη βδομαδα βγαινει στην Αμερικη το I Love You Phillip Morris, η τελευταια ταινια του Jim Carrey και του Ewan McGregor. Η υποθεση δεν πολυκαταλαβα τι αφορα, νομιζω ο Carrey ειναι συντηρητικος μπατσος μεχρι που μετα απο ενα τροχαιο αλλαζει ο τροπος που αντιλαμβανεται την πραγματικοτητα και γινεται πιο ριψοκινδυνος, καποια στιγμη καταληγει στη φυλακη οπου γνωριζει και ερωτευεται τον McGregor και απο κει και περα εκτυλισσεται το love story τους μεσα σε κομπινες και κυνηγητα με την αστυνομια, κατι τετοιο. Ο λογος που αναφερω την ταινια δεν ειναι τοσο η ιδια οσο το ποσο παραξενα με εκανε να νιωσω (και δεν εννοω οτι ξανασκεφτηκα τον σεξουαλικο μου προσανατολισμο, δε μ'αρεσουν οι τριχες στο αντρικο σωμα, φχαριστω).

Πρωτα απ'ολα στην Ελλαδα προβληθηκε αρχες καλοκαιριου και τους επομενους μηνες που ημουν στην Αμερικη ουτε ακουσα να αναφερεται απο κανεναν, που απο μονο του ειναι παραξενο αφου συνηθως ταινιες με τετοιο casting ειτε κανουν μεγαλο ντορο, ειτε (αν υποψιαστει εστω καποιος απο τους υπευθυνους εδω οτι αξιζει σαν κινηματογραφικη δημιουργια) ερχονται εναμιση αιωνα μετα, και ενιοτε μονο σε dvd. Αυτο σχεδον παντα σημαινει οτι θιγονται τα μεγαλα ταμπου των αμερικανων, η θρησκεια, η σεξουαλικοτητα η οι τηγανιτες πατατες τους, και η ταινια ειναι καταδικασμενη να παρει διανομη οσο αργοτερα και σε οσο λιγοτερες αιθουσες γινεται. Ειδικα το τελευταιο ειναι εντυπωσιακο, εζησα 18 χρονια σε νησι του Αιγαιου χωρις τακτικη συγκοινωνια με την ηπειρωτικη χωρα και παλι οταν ειδα πως ασκειται το πολιτισμικο εμπαργκο στην Αμερικη καταλαβα τι πραγματικα σημαινει απομονωση (εχω οδηγησει 2μιση ωρες για να βρω πολη με σινεμα που εδειχνε το Wrestler του Aronofsky αν και επαιζε ο Rourke και μου εχουν εξηγησει με λεπτομερειες υπαλληλοι στα Blockbusters γιατι δεν ειχαν το Rocky Horror Picture Show και ο μονος τροπος να το δω ηταν να το παραγγειλω απο το internet), με τα βιβλια που το 'χω περισσοτερο ειχα βρει μαγαζια με οτι ηθελα στις περισσοτερες πολεις αλλα οι κινηματογραφοι με απελπιζαν καθε φορα που εβγαινε ωραια ταινια και εδειχναν μονο την καινουρια ηλιθιοτητα του Matthew McConaughey. Τον οποιο και μισω.

Και παρακολουθωντας το I Love You Phillip Morris, χωρις να το περιμενω, καταλαβα γιατι τοσοι ανθρωποι προσπαθουν να το θαψουν και να κανουν πως δε γυριστηκε ποτε. Δε λεω πως το εγκρινω αλλα το καταλαβαινω απολυτως, με ενοχλησε πολυ να βλεπω δυο αντρες να φιλιουνται και να κανουν σεξ στην οθονη. Και ρε γαμω το αυτο με παραξενευει και με ενοχλει απιστευτα, δεν εχω κανενα προβλημα με την ομοφυλοφιλια, οτι κανει ο καθενας στο κρεβατι του ειναι δικο του θεμα, ισα ισα που μου φαινεται απο τα ελαχιστα ρομαντικα πραγματα που εχουν απομεινει να κανει καποιος αυτο που γουσταρει ενω ολη η κοινωνια του φωναζει οτι ειναι ανωμαλος και πρεπει να πεθανει. Αλλα και παλι μου ειναι τοσο ξενο και αποκοσμο να σκεφτομαι δυο ερωτευμενους μεταξυ τους αντρες, που στις περισσοτερες σκηνες αναγκαζομουν να κοιταζω απ'την αλλη και να θαυμαζω την αποτελεσματικοτητα της κοινωνιας που σου επιβαλλει στα πουστικα μια οπτικη που δε σεβεσαι και δεν πιστευεις.

Απο την αλλη βεβαια η γυναικεια ομοφυλοφιλια ειναι τελειως διαφορετικο θεμα. Λεμε στους εαυτους μας οτι δεν ειναι τιποτα ιδιαιτερο, μαθηματικα ειναι, 2 βυζια καλα, 4 βυζια καλυτερα, ενα πουλι αηδια, δυο πουλια μπλιαχ, κτλ κτλ. Οπως και να χει το ποσο αισθητικα καλυτερη φαινεται η αποκατω φωτογραφια απο την αποπανω ειναι εντυπωσιακο.
Ωραια, ξεχασα τι ελεγα παλι

Friday, November 19, 2010

Γουατ γουι'β γκατ χιαρ ιζ φεεειλιουρ του κομιουνικειτ

Σαν ειδος τα γουεστερν (ξερω, θα το γραφα στα αγγλικα αλλα εχει γαμηθει το πισι και οτι γραφω σε αλλη γλωσσα εκτος των ελληνικων μου το κανει αμεσως ινδικο. τωρα τελευταια αρχισε να μου πειραζει και τα σημεια στιξης, πουστη χακερ Αδωνη Γεωργιαδη παντου χωμενος εισαι) μ'αρεσουν υπερβολικα πολυ, ειδικα λαμβανοντας υπ'οψην οτι ειναι απο τις πλεον ηλιθιες κατηγοριες ταινιων, η ιδεα παντως ενος αξυριστου γελαδαρη που καβαλαει το αλογο του και γυρναει τις ερημιες με ενα οπλο, που κατα τα φαινομενα γεμιζει μονο του σφαιρες, μου φαινεται γοητευτικη με εναν τελειως παιδικο τροπο. Παρακατω παραθετω λινκς για δυο απο τις ταινιες που περιμενω με αγωνια την επομενη χρονια, για διαφορετικους λογους. Η πρωτη φαινεται αριστουργημα, ειναι Κοεν, εχει γαματο καστ, τελειο σαουνττρακ (γαμω, θελω πισω τα αγγλικα μου) και το τρειλερ μου προκαλεσε ανατριχιλες:



Η δευτερη ειναι πρωτοφανες παραδειγμα καθυστερημενου τιτλου και σεναριου, με ανεξηγητα καλο καστ αλλα υπαρχουν σοβαρες πιθανοτητες να εχει πλακα, ασε που συνδυασμος Φολαουτ και Τζειμς Μποντ δεν ξαναγινε.



Ωραια, χωρις αγγλικη γραμματοσειρα το Φολαουτ φαινεται σαν τροπος να ξεφορτωθεις το σκυλι του γειτονα και το τρειλερ σαν αυτο που τραβας με τον κοτσαδορο πισω απο τ'αμαξι για να πεταξεις τα μπαζα.

Wednesday, November 17, 2010

Σατανιστικα



Πριν απο λιγο καιρο, συζητωντας για συμπληρωματα διατροφης, ποσο χρησιμα ειναι, τι κακο μπορει να σου κανουν, αν η βιταμινη Β12 που εχει και γραμμα και αριθμο ειναι πιο κουλ και ολραιτ κτλ, φτασαμε να μου εξυμνειται η σπιρουλινα, που σαν λεξη μου εφερνε περισσοτερο σε ονομα ζωντοχηρας θειας στο χωριο. Αυτη λοιπον η σπιρουλινα ειναι μια αηδια απο φυκια που βρωμαει δεκα γειτονιες σαν καμμενο playmobil και απ’οτι φαινεται “εχει βιταμινες, ιχνοστοιχεια, οοοτι αλλο χρειαζεσαι, ισορροπει τα νευρα σου, σταματαει την τριχοπτωση, βοηθαει να χασεις βαρος και σου δινει +12% πιθανοτητες να κερδισεις το Τζοκερ”. Απο τοτε παιρνω καθημερινα 3 μικρα πρασινα χαπακια που, επαναλαμβανω, μυριζουν σαν ασπιρινες που πεθαναν πριν απο καιρο, και φανταζομαι οτι ο δημιουργος αυτου του τερατουργηματος μια μερα θα πατησει ενα κουμπι και απο μεσα μου θα βγει ουρλιαζοντας το Alien του Ridley Scott. Παρακατω αναφερω επιγραμματικα τις 7 κατηγοριες εναλλακτικης ιατρικης που μου εξιταρουν περισσοτερο τη φαντασια, χωρις να το εννοω αυτο κολακευτικα. Πριν συνεχισω να αναφερω απλα οτι δεν θελω να προσβαλλω κανεναν, καταλαβαινω οτι πολλοι τα παιρνουν στα σοβαρα, οτι βοηθανε, αλλα να, οι σπουδες και μια προδιαθεση στην ειρωνια με κανουν κυνικο, δεν τα εννοω ολα αυτα. Μονο που τα εννοω. Και βασικα χεστηκα αν προσβληθει κανενας.

1.Βελονισμος

Αυτο πρεπει να ομολογησω οτι εχει κατι γοητευτικο, αλλα νομιζω οτι με τραβαει κυριως επειδη μ’αρεσει το κινεζικο φαγητο. Σοβαρα παντως, η μονη θεραπευτικη προσεγγιση που διακρινω σε εναν κοντο που θελει να καρφωσει καπου τις βελονες του ειναι να σκοτωσει μ’αυτες αγελαδες και να μου φτιαξει burgers. Και επειδη ειμαι ανοιχτομυαλος νομιζω οτι βοηθαει ακομα και αν εισαι χορτοφαγος, ο κοντος αντι για κρεατικο μπορει να καρφωσει στην καρδια καμια αγκιναρα.

2.Αρωματοθεραπεια

Εδω παιρνουν αιθερια ελαια και τα χρησιμοποιουν για χαλαρωση και ψυχικη γαληνη, ενταξει, ως εδω το καταλαβαινω, σα μαλακα ναρκωτικα ακουγεται. Συνεχιζοντας να το ψαχνω ομως ειδα οτι ο ευκαλυπτος βοηθαει στην επουλωση πληγων, ο κεδρος ενσταλλαζει την εμπιστοσυνη (;), το λεμονι καλει προστατευτικα πνευματα (;;), το περγαμοντο βοηθαει στο προεμμηνορροικο συνδρομο και το λιβανι απελευθερωνει απο εμμονες. Οποτε συμπεραινω οτι οποιος τραβαει τζουρες λιβανι συντομα σταματαει να πιστευει στην αρωματοθεραπεια, και λογικα ειναι το λιγοτερο συνταγογραφουμενο αιθεριο ελαιο.

3.Βοτανα και Ματζουνια

Αυτο ωραιο ειναι σαν ιδεα, λαικη σοφια και παραδοση και αλλα τετοια φουξ, μεχρι να φανταστεις αυτο που βραζεις για να το πιεις μετα η να το κανεις εμπλαστρο να το κατουραει η κατσικουλα στο χωραφι και να το παταει ο Ρουντι, το σκυλακι του γειτονα.

4.Μαγνητικο Βραχιολι

Δεν εχω την παραμικρη ιδεα τι κανει αυτο αλλα η μονη λειτουργια που μπορω να φανταστω ειναι να κερδιζει σε διαλογους του παρακατω τυπου:
-Χρυση μου νομιζω οτι εχω την πιο σικ θεραπεια, παιρνω Lassix και γουσταρω!
-Μμμ, Lassix, τρε μπαναλ, εγω το γυρισα στο Aldactone, ποοοσο πιο ρουστικ ακουγεται.
-Τα λυσακα σας να φατε μπουρουχες, εγω εχω μαγνητικο βραχιολι!
-Instant Win-


5.Αγιουρβεδα

Απο τις πιο εξυπνες απατ..., σορρυ, τεχνικες εναλλακτικης ιατρικης, η Αγιουρβεδα πονταρει στο οτι κανενας δεν ξερει τι αφορα. Στοχευει λεει στην αντιμετωπιση των προβληματων του οργανισμου μεσω της εσωτερικης γαληνης και ισορροπιας του ατομου. Αν ηταν λιγο πιο γενικολογο και αοριστο θα ηταν προπτυχιακο μαθημα της Γεωλογιας.

6.Ρεικι

Τα σπαει αυτο. Ειναι “μια φυσικη ενεργειακη τεχνικη που χρησιμοποιει το αγγιγμα των χεριων για να μεταβιβασει τη συμπαντικη ενεργεια”. Το ιδιο κανει και το σεξ και ειναι τσαμπα συνηθως, σε πιασανε κοτσο αδερφε.

7.Εξορκισμος

Στο imdb εχει 8.1, καλο φαινεται, να το δουμε!

Tuesday, November 16, 2010

Cash

Αρρωστος στο σπιτι και ψαχνοντας για καινουριες μουσικες κατεληξα να ακουω πραγματα που ειχα ξεχασει οτι ειχα στον σκληρο, και θυμηθηκα κατι που ειχα διαβασει πριν 2-3 χρονια:

"Here is the easiest way to explain the genius of Johnny Cash: Singing from the perspective of a convicted muderer in the song "Folsom Prison Blues, Cash is struck by pangs of regret when he sits in his cell and hears a distant train whistle. This is because people on that train are "probably drinkin' coffee." And this is also why Cash seems completely credible as a felon: He doesn't want freedom or friendship or Jesus or a new lawyer. He wants coffee. Within the mind of a killer, complex feeling are eerily simple. This is why killers can shoot men in Reno just to watch them die, and the rest of us usually can't."
— Chuck Klosterman (Sex, Drugs, and Cocoa Puffs: A Low Culture Manifesto)


Wednesday, November 3, 2010

Rare Exports

Ψαχνοντας τα featured trailers του imdb επεσα πανω σε ενα (θριλερ; κωμωδια;) που βγηκε στη Φινλανδια και βγαινει νομιζω και εδω προς γιορτες, το Rare Exports, ειναι και καλα η αληθινη ιστορια πισω απο τον Αγιο Βασιλη και πως αυτος ειναι ενα αιμοδιψες τερας θαμμενο κατω απο τους παγους.



Ψαχνοντας λιγο ακομα βρηκα οτι η ταινια εμπνευστηκε και γυριστηκε απο τα ιδια ατομα που εφτιαξαν τις παρακατω δυο ταινιες μικρου μηκους:





Ειδικα το δευτερο μου φανηκε υπερβολικα γαματο, εχει κατι ψυχακικο (θα ελεγα goth αλλα τη λεξη την εχουν καταστρεψει τα παιδακια με τη μασκαρα και το μολυβι για τα ματια).

Ho ho ho.

Tuesday, November 2, 2010

8

Εχω νιωσει πολλες φορες οτι το stumbleupon ειναι η πιο γαματη ιδεα στο internet μετα τις τσοντες και επιβεβαιωνομαι ξανα. Μετα απο 100 φορες που μου εβγαλε playlists του 8tracks τελικα εκανα τον κοπο να το ψαξω λιγο και κολλησα.
Το 8tracks.com ειναι ενα μινιμαλιστικο, λιτο, απεριτο και απεριτιφ site που πατας ειδη μουσικης σε οτι συνδυασμους θες και σου βγαζει playlists γυρω στα 10 τραγουδια απο χρηστες, και τις ακους σε πολυ καλη ποιοτητα αλλα μπορεις να μην ακουσεις το τραγουδι μονο μεχρι 3 φορες νομιζω. Για αμουσους βλακες σαν εμενα που βαριομαστε στα πρωτα 23 δευτερολεπτα και αλλαζουμε τραγουδι αυτο μπορει να φαινεται αβολο, αλλα ειναι ο μονος τροπος να ακουσεις και να εκτιμησεις καινουριες μουσικες. Και μου φαινεται ωραιο το concept με τα λιγα τραγουδια, ειναι σα να φτιαχνεις mixtape η μουσικη για τ'αμαξι.
Τωρα ακουω αυτο http://8tracks.com/sirsmoke/upbeat-acoustic, μετα θα ψαξω κατι σε speed-war-death metal και οταν σταματησω να γελαω θα αρχισω παλι να ακουω μουσικη.

Friday, October 15, 2010

Μπαααμπη, Μπαααμπη, Μπαααμπη ΟΟΟ

Τον τελευταίο καιρό αφιερώνω αξιοσέβαστο μέρος του ελεύθερού μου χρόνου στο να μισώ τον Justin Bieber.
Το ξέρω πως δεν θεωρείται δείγμα υγιούς ψυχοσύνθεσης να φαντάζεσαι τρόπους για να δολοφονήσεις τελετουργικά ένα δεκατετράχρονο αλλά το ίδιο έλεγαν και όταν σχεδίαζα ενέδρα στον παιδικό σταθμό της Lindsay Lohan, και ορίστε τώρα που φτάσαμε. Οπότε αντί να βρω ένα ωραίο, συνηθισμένο χόμπι όπως να βάζω στη σειρά τις οδοντογλυφίδες μου για να δω αν έχουν το ίδιο μήκος, συνεχίζω να τρέφω για τον Justin Bieber ένα μίσος τόσο άσβεστο που θα αρκούσε για να στηρίξει ενεργειακά το Τόκιο για μιάμιση βδομάδα.



Και πραγματικά πιστεύω ότι έχω δίκιο να πιστεύω ότι μέσα σ’ αυτό το σώμα που μόλις μπήκε στην εφηβεία κρύβεται ο γιος του Σατανά. Δοκίμασα να ακούσω τα τραγούδια του για να καταλήξω στην επώδυνη συνειδητοποίηση ότι μάλλον αρκέστηκε να βάλει σε ένα σάκο τέσσερις γάτες και δυο δωδεκάδες πιρούνια, να τα πετάξει από τη σκάλα και να ηχογραφήσει το αποτέλεσμα. Έβαλα να παίζει το "Baby" δίπλα στη γλάστρα στο μπαλκόνι και την επόμενη μέρα ο βασιλικός προσπάθησε να με σκοτώσει την ώρα που έπινα τον καφέ μου χρησιμοποιώντας τα κορδόνια του παπουτσιού μου με τρόπους που δεν θέλω ούτε να θυμάμαι. Επανέλαβα το πείραμα κλειδώνοντας το ξαδερφάκι μου στο δωμάτιό του, με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί στον Zack Efron. Και όταν επιχείρησα να μπω με το cd στην εκκλησία, μόλις πάτησα το κατώφλι έσπασαν ταυτόχρονα όλα τα τζάμια και άρχισαν να ακούγονται τρομπέτες από τον ουρανό. Αναμενόμενο.



Και ενώ ζούσα έτσι ευτυχισμένος μέσα στην απέχθεια μου για το teen idol, έχοντας τον ιερό πόλεμο να μου δίνει σκοπό, ξαφνικά κυκλοφόρησε το παρακάτω viral message που θα μου έκοβε το βήχα:

EVERYONE LISTEN UP

On September 1st we will all be visiting Justin Biebers "BABY" video

which has over 240 million views.

On that day everyone must leave a negative comment and dislike the video.

Help us destroy the little idiot's music for good. The goal is to make the dislike bar bigger than the like bar. JOIN US!!!!




Η μέρα έφτασε και οι ορδές των Justin haters επιτέθηκαν στο βιντεάκι με τα περισσότερα views στο youtube (δεν κάνω πλάκα, περνάει και εκείνο τον συμπαθητικό τυπάκο που χοροπηδάει σα βλάκας και καλά για να δείξει την ιστορία του χορού αλλά όλοι ξέρουμε πως απλά έψαχνε ευκαιρία) με ανέλπιστη επιτυχία, κοίταξα τα στατιστικά και ο κόσμος γκρεμίστηκε γύρω μου. Πλέον περισσότεροι αντιπαθούσαν τον Bieber παρά τον συμπαθούσαν. Δεν ήμουν μέλος μιας αποκομμένης κάστας που ξεχώριζε την ποιοτική μουσική από τις σαβούρες, δε μπορούσα να στέκομαι ψηλά στον πύργο μου και να φτύνω τους αποκάτω άμοιρους, άσχετους, άμουσους και άλλα α-, ήμουν κι εγώ ένας μέσα στους πολλούς που την έβρισκαν να βρίζουν ένα παιδάκι που ακόμα δεν έχει κάνει χημεία στο σχολείο. Αλλά κι αυτό δεν κράτησε για πολύ.

Γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μπορώ να κάνω αλλά το να είμαι σνομπ και ελιτιστής δεν είναι ένα από αυτά. Μπες ανάμεσα σε μένα και σε οποιοδήποτε δήθεν trend που δεν αρέσει σε κανέναν και θα σου επιτεθώ σαν την οργή του Αλλάχ. Οπότε πλέον φοράω λυτά σταράκια, μπλουζάκι Bieber Fever, σηκώνω το μαλλί μου 10 κιλά ζελέ, θέλω να γίνω σαν τους Jonas Brothers και όταν μιλάω χρησιμοποιώ τη λέξη like περισσότερο από το φωνήεν Α.



Ηθικό δίδαγμα:
Η ευτυχία κρύβεται στα απλά, ηλίθια πράγματα, και όταν τη βρούμε θα την δείρουμε μέχρι να τα ξεράσει όλα.

Thursday, October 14, 2010

Βεφα Αλεφα

Χιος, 22 Δεκεμβριου 1993

Θυμαμαι σαν χτες τη μερα που κατι πεθανε μεσα μου.

Τη μερα που σταματησα να εμπιστευομαι τις εταιρειες διανομης κινηματογραφικων ταινιων...




Καλα, μπορει να γινομαι υπερβολικος, το ‘93 μαλλον νομιζα οτι τις ταινιες τις φερνει στους σινεμαδες ο Αγιος Βασιλης, την ημερομηνια ισως (ιιισως) να την εβγαλα απο το κεφαλι μου και ισως (ισως λεμε) εκεινη την περιοδο να μη με απασχολουσε ο κινηματογραφος οσο η σκεψη της συνομηλικης που ειχα δει κατα λαθος γυμνη στην κατασκηνωση (λιγα χρονια μετα θα θυμομουν το δεος που ειχα νιωσει μπροστα της στην πρεμιερα του Independence Day, εκει που φαινεται πρωτη φορα ο εξωγηινος), αλλα αυτο δεν αλλαζει το γεγονος οτι περιμενα 6 μηνες για να ερθει στο νησι το “Addams Family 2”. Και τοσα χρονια μετα απο εκεινη την πρωτη προδοσια νιωθω ξανα μια γνωριμη μαχαιρια να μου τσιμπαει την πλατη αναμεσα στις ωμοπλατες.

Προσφατα ειδα το Scott Pilgrim vs The World, ισως την πιο διασκεδαστικη κινηματογραφικη μου εμπειρια, οποτε φυσικα περιμενα να ερθει εδω, να το δω με τους δικους μου και να κανω τον εξυπνο. Ελα ομως που ταυτοχρονα βγηκε και το “Ο Θρυλος των Ιπταμενων Φρουρων”, ενα επος για τον ηρωισμο του Σορεν, της μικρης κουκουβαγιας. Οποτε οπως ηταν αναμενομενο το Scott Pilgrim ακυρωθηκε για να απολαυσουμε ενα σατανικο πραμα με μεγαλα, στρογγυλα ματια που τρωει ποντικια, γεμιζει το δωματιο πουπουλα και οταν κρωζει το βραδυ θεωρειται γρουσουζια.

Αντι να με πτοησει ομως αυτη τη φορα αναγκασα το τραυματικο γεγονος να με δραστηριοποιησει για να ανακαλυψω πως διαλεγουν οι ιθυνοντες ποτε και ποιες ταινιες θα μας κανουν τη χαρη να πληρωσουμε μια περιουσια για να δουμε. Περασα πολλες περιπετειες και κινδυνεψα θανασιμα αμετρητες φορες (αλλα αυτα δεν ειναι του παροντος και ειμαι και πολυ μετριοπαθης) για να μπορεσω να σταθω ενα απογευμα, την ωρα που εδυε ο ηλιος (δεν ξερω, μπορει να ηταν συμπτωση, μπορει να δειχνει ποσο γαματος ειμαι, δε μπορω να κρινω) στο γραφειο του CEO μεγαλης πολυεθνικης που δραστηριοποιειται στο χωρο του θεαματος, και να κλεψω μια σελιδα που εγραφε τα παρακατω, και τα μοιραζομαι μαζι σου υποψιασμενε αναγνωστη με κινδυνο της σωματικης μου ακεραιοτητας:



ΣΥΝΤΑΓΗ 42

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ




ΥΛΙΚΑ

1 ψιλοκομμενο κρεμμυδι

1 παρουσιαστρια μεσημεριανης ζωνης

½ κιλο κιμα μοσχαρισιο

½ κιλο κιμα χοιρινο

2 γιρλαντες απο χριστουγεννιατικο δεντρο

5 φρυγανιες ολικης αλεσεως

1 μετασχηματιστης για ρευμα 110V

1 κουπα υγρο για φακους επαφης

2 κιμωλιες

1 πινακας διαστασεων Υ: 2ΧΠΠΜΣ, Π: 16ΧΠΠΜΣ (Οπου ΠΠΜΣ: το πουλι της παρουσιαστριας μεσημεριανης ζωνης)

3 παντοφλες, ολες απο αριστερο ποδι

4 βρωμικες καλτσες απο προπονηση σκουος



ΕΚΤΕΛΕΣΗ


1.Παιρνουμε τις καλτσες, τις ενωνουμε και με αυτο που δημιουργειται κρυβουμε τα ματια της παρουσιαστριας μεσημεριανης ζωνης.

2.Δενουμε την παρουσιαστρια με τη μια γιρλαντα, της δινουμε να φορεσει δυο αριστερες παντοφλες και να κρατησει τη μια κιμωλια.

3.Βρεχουμε καλα τη δευτερη γιρλαντα.

4.Σημειωνουμε στον πινακα τις υποψηφιες ταινιες.

5.Τρωμε τη μια φρυγανια και καταβρεχουμε την παρουσιαστρια με το υγρο φακων επαφης για να ξυπνησει.

6.Πεταμε προσεχτικα στο κεφαλι της παρουσιαστριας την παντοφλα και την κιμωλια που περρισεψαν, αλλα οχι πολυ δυνατα για να μην κολλησει.

7.Παρακολουθουμε την παρουσιαστρια να σημειωνει στην τυχη ταινιες στον πινακα και μολις φτασουμε τον επιθυμητο αριθμο τη μαστιγωνουμε με τη βρεγμενη γιρλαντα ουρλιαζοντας επιφωνηματα αλογαταρηδων της Αγριας Δυσης.

8.Βρεχουμε τις φρυγανιες, ανακατευουμε τον κιμα με το κρεμμυδι και πλαθουμε μπιφτεκια για μετα γιατι η διανοηση φερνει πεινα.

9.Κανουμε χωρο στις τσεπες μας για τα θυματα που θα πληρωσουν 9 ευρω το κεφαλι.


ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΟΡΕΞΗ!


Sunday, October 3, 2010

Dark Tower


Επειδη τα βιβλια ειναι ακριβα, και τα ακριβοτερα εχουν την ενοχλητικη συνηθεια να τελειωνουν γρηγορα, αυτες τις μερες αρχισα παλι να διαβαζω το Μαυρο Πυργο του Stephen King. Τα υπερ του ειναι πολλα, το εχω ηδη αγορασμενο, τα 7 βιβλια του λογικα θα με κρατησουν καμια δεκαρια μερες ακομα (μετα απο μια βδομαδα περιπου που τα χω ξεκινησει ειμαι στο τεταρτο), δεν θυμαμαι ακριβως τι γινεται και το τελευταιο το ειχα διαβασει πολυ βιαστικα την πρωτη φορα στη διαρκεια ταξιδιου οποτε ετσι κι αλλιως ηθελα να το ξαναπιασω. Τα αρνητικα του επισης ειναι πολλα, εχω μια μακρινη αναμνηση να τσατιζομαι ολη την ωρα με το magnum opus του King για διαφορετικο λογο καθε φορα, και πιανοντας στα χερια μου τον πρωτο τομο περιμενα με ενοχλησουν τα ιδια πραγματα, αλλα εκανα λαθος, τη δευτερη φορα που το διαβαζω περιεργως δεν φαινεται να με ενοχλει απολυτως τιποτα.
Ο King ξεκινησε να γραφει το Μαυρο Πυργο οταν ηταν 19 χρονων, εγραψε νομιζω δυο τρια απο τα βιβλια του και μετα το παρατησε μεχρι τις αρχες της δεκαετιας του ’90 που αποφασισε να ολοκληρωσει την εφταλογια που υποτιθεται θα ηταν το μεγαλυτερο εργο του. Τωρα το να ψαχνεις το απωγειο της δημιουργικης πορειας ενος συγγραφεα τρομου που απευθυνεται σε εκατομμυρια μου φαινεται λιγο ηλιθιο, τα μισα του βιβλια εχουν περισσοτερη σχεση με το marketing απο τη λογοτεχνια, αλλα μια φωνουλα στο κεφαλι μου φωναζει οτι αυτη δεν ειναι ειλικρινης κριτικη για το εργο του King αλλα η αντιδραση του σνομπ μαλακισμενου που βρηκε ευκαιρια να κανει τον καμποσο (το ενα δεν αποκλειει το αλλο). Η ιστορια ειναι κατι σαν τουρλου απο Lord of the Rings (μια ομαδα ανθρωπων που προχωρανε σε ευθεια γραμμη μεχρι ενα προκαθορισμενο σημειο), western και κυριως σαν συνδυασμος σχεδον ολων των προηγουμενων βιβλιων του (δε μου’ρχονται ολα τωρα αλλα θυμαμαι αναφορες στο The Stand, το It, το Hearts in Atlantis, το Talisman και το Black House που ειχε γραψει μαζι με τον Straub κτλ), το αποτελεσμα μερικες φορες γινεται χαοτικο αλλα στο τελος μπορεις να το πεις επικο, οχι μονο για το μεγεθος του αλλα και επειδη αν καταφερει να σε αγγιξει συνεχιζεις να το σκεφτεσαι για καιρο μετα. Ο Ρολαντ της Γαλααδ, τελευταιος πιστολερο μιας εποχης που δεν υπαρχει πια, προχωραει προς το Μαυρο Πυργο, τον αξονα που ενωνει απειρους κοσμους, για να διορθωσει οτι πηγε στραβα σε εναν κοσμο που "προχωρησε παραπερα", ενα ετοιμοθανατο τοπιο που φαινεται να υπαρχει χιλιαδες χρονια μετα απο την πυρηνικη καταστροφη. Μαζι του ειναι διαφοροι που στρατολογει στο δρομο, καθε βιβλιο εχει μια κεντρικη ιδεα συνεχιζοντας να προχωραει προς το σταθερο φιναλε κτλ κτλ.
Και διαβαζοντας ξανα τα εφτα βιβλια της σειρας μου ερχονται ξανα οι ιδιες σκεψεις με την πρωτη φορα, αλλα τωρα προσπαθω να τις αντιμετωπισω διαφορετικα. Στην αρχη παλι μ’αρεσε, κατι η ατμοσφαιρα αγριας δυσης, κατι ο ηρωας που μου φερνει σε Eastwood, κατι η ιδεα ενος κοσμου που σβηνει και χαλαει η ισορροπια του ακομα και σε βασικα πραγματα οπως ο χρονος και οι αποστασεις, ολα αυτα μου εκαναν την ιδια εντυπωση. Και μετα αρχισα παλι να τσατιζομαι με τον King. Υπηρχαν απειρα σημεια που το βιβλιο μου φαινοταν απλως κακογραμμενο και ανεμπνευστο, η ιστορια ηταν εκει και με τραβουσε αλλα επρεπε να υπομενω απανωτες σελιδες ξεκαρφωτων αργκο σχολιων, προτασεων χωρις νοημα και επιτηδευμενων προσπαθειων για να περιγραψει κατι που στο τελος δεν καταλαβαινα. Αυτη τη φορα ομως, εχοντας διαβασει πολλα βιβλια απο μεταφραση και στο πρωτοτυπο, δε μου παει καρδια να κατηγορησω τον King αλλα οποιον το μετεφρασε στα Ελληνικα και εκανε οτι μπορουσε, αλλα δεν ηταν συγγραφεας.
Μετα, καπου στα μισα του δευτερου βιβλιου, αποφασισα οτι δεν αξιζε να φαω παλι τοσο χρονο για να θυμηθω το εργο μιας μετριοτητας, οτι υπηρχαν πολυ καλυτεροι συγγραφεις να με απασχολησουν και αλλες τετοιες πιπες, αλλα ολη αυτη η ακολουθια σκεψεων καταχωρηθηκε αμεσως σαν "φεστιβαλ βλακειας" στο κεφαλι μου και απορριφθηκε. Γιατι το χω επισκεφτει ξανα αυτο το φεστιβαλ βλακειας, επανειλλημενα. Εχω απορριψει τον King ξανα και ξανα (και αλλους συγγραφεις με τον ιδιο τροπο) επειδη αρεσαν σε πολυ κοσμο ενω καταλαβαινα οτι κατι δεν παει καλα και συνεχιζα να απολαμβανω μερικα βιβλια του, ουτε τοτε εβγαζε νοημα αλλα δε με’ νοιαζε. Θυμαμαι να σκεφτομαι πως ο King ειναι τετριμμενος, βαρετος, γερος, ασχημος, βρωμαει κτλ ενω ο Barker ειναι η επιτομη της γαματοσυνης, πιο νεος, cool, all-right, gay (αρα ακομα πιο cool), ωμος, τρομακτικος και οτι αλλο μου φαινοταν καλο τοτε, και να παλευω να διαβασω το Coldheart Canyon (που ειχα πληρωσει με 26 ευρω που δεν ειχα) ενω σιχαινομουν καθε σελιδα του και σκεφτομουν ποσο μ’αρεσε το It, το The Stand, το Salem’s Lot, το Christine και δυο τρια ακομα εργα του King που ειχα διαβασει μικρος, αλλα δεν ειχε σημασια, δεν ηταν cool. Και δεν εννοω οτι ο Barker ειναι χειροτερος, το Abarat και ο Υφαντοκοσμος ειναι απο τα καλυτερα βιβλια που εχω διαβασει και πολυ πιο πανω για μενα απο οποιοδηποτε του King αλλα ολη αυτη η βλακεια που αναλωνομασταν τοτε μου κανει κατι σε Metallica vs Iron Maiden.
Αφοτου το ξεπερασα κι αυτο αρχισε να με ενοχλει η ιδια η ιστορια. Στο Lord of the Rings η πλοκη ηταν στρωτη και πειστικη (οσο πειστικη μπορει να ειναι μια ιστορια για elves, μαγους και δεντρα που κοβουνε βολτες), ολοι αυτοι πηγαιναν καπου αλλα ο τροπος που ξεπερνουσαν τις δυσκολιες φαινονταν σωστος γιατι ηταν αρχιδαραδες και υπολειπονταν μονο σε αριθμους, και οταν αρχισει να μετραει η λογιστικη στη λογοτεχνια τα βιβλια θα βγαινουν σε σπιραλ. Στο Μαυρο Πυργο ομως δεν παει ακριβως ετσι. Ο King θελοντας να δημιουργησει μια αισθηση αβεβαιοτητας και να κρατησει το ενδιαφερον του αναγνωστη μας θυμιζει οοοολη την ωρα ποσο αμπαλοι και ασχετοι με το αντικειμενο ειναι οι ηρωες του. Ειναι χαμενοι σε εναν ξενο κοσμο, σωματικα ανεπαρκεις να αντιμετωπισουν τις προκλησεις, εξουθενωμενοι, κατι σαν αστεγοι κακομοιρηδες που κανουν αγγαρεια, ενω απεναντι τους υπαρχουν τεραστια τερατα, μαγοι, εγκληματικες ιδιοφυιες, απειρα τοπια δηλητηριασμενα με ραδιενεργεια και οτι αλλο κακο μπορει να βρει οποιον δυσμοιρο εχει κατουρησει μαυρη χελωνα, αλλα αυτοι εκει, συνεχιζουν ακαθεκτοι. Δεν ειναι οτι δεν ειναι πειστικο η ρεαλιστικο, αυτο δε με νοιαζει, ειναι οτι μοιαζει να μην το πιστευει ουτε ο ιδιος. Καθε περιπετεια ή αναμετρηση ξεκιναει με τον συγγραφεα να σου περιγραφει ολους τους τροπους που θα μπορουσε να παει στραβα και να πεθανουν οι ηρωες, να σε πειθει οτι αυτη δεν ειναι πιθανοτητα αλλα βεβαιοτητα, να σε κοροιδευει πως αν ελπιζεις σε καλο φιναλε εισαι απλως ηλιθιος και ξαφνικα να γινεται κατι απιστευτο και να σωζονται ολοι, να συνεχιζουν μουτρωμενοι σα να τους φταιει ολος ο κοσμος και να περιμενεις να ξαναγινει το ιδιο πραγμα σε 15 σελιδες. Συνεχεια ομως. Ειναι σα να εχεις μια μεγαλη γραμμη με ολα τα γεγονοτα στα βιβλια, απο το καθενα να ξεκινανε γυρω στις 150 γραμμες με εναλλακτικα φιναλε και η πλοκη να ακολουθει τη μια, μονη συνεχη γραμμη που περναει απο ολα εκεινα που θα οδηγησουν σε καλο αποτελεσμα. Απο ενα σημειο και μετα μου φανηκε προσβλητικο να ζηταει 20 ευρω για ενα βιβλιο που χρησιμοποιει ξανα και ξανα το ιδιο τεχνασμα.
Αλλα ακομα και αυτο δε με χαλασε αυτη τη φορα, μεχρι που μου φανηκε και πειστικο. Μου θυμισε το Sandman και τον κηπο του Destiny, του μεγαλου αδερφου του Dream, που ολοι προχωραμε και μπροστα μας απλωνονται απειροι δρομοι και λαβυρινθοι, αλλα αν γυρισεις και κοιταξεις προς τα πισω βλεπεις μονο μια ευθεια πορεια. Και τωρα σκεφτομαι πως αν δεν ξενερωσω ουτε στο σημειο που ο King βαζει τον εαυτο του στο βιβλιο (ναι, γινεται παρακατω) μαλλον θα εχω μαλακωσει παρα πολυ και θα πρεπει να αρχισω να χαστουκιζω τον εαυτο μου.
(Αν δε διαβαζεις βιβλια τρομου, η γενικα βιβλια το παραπανω πρεπει να σου φανηκε παρα πολυ βαρετο και ελπιζω να σταματησες να το διαβαζεις πριν φτασεις στο τελος και αποφασισεις να σχολιασεις οτιδηποτε αναγκαζοντας με να σε βρισω, ευχαριστω)

Friday, October 1, 2010

Καλα ρε

Υπαρχουν διαφορα πραγματα που φαντασιωνομαι καμια φορα οταν δε με πιανει ο υπνος, μερικα απο αυτα ειναι φυσιολογικα (να κοβω βολτες μεσα σε πολεις μετα το τελος του κοσμου, post-apocalyptic φαση) και μερικα υποθετω οτι τα φανταζονται και αλλοι ανθρωποι αλλα δεν το χω διασταυρωσει ακομα. Ενα απ'αυτα ειναι να μπορουσα καπως να γυρισω στο παρελθον, να ειμαι παλι, ξερω γω, γυρω στα 8 αλλα να εχω την ιδια νοϋμοσυνη (λεμε τωρα) και τις εμπειριες με τωρα. Και να τρομαζω τον κοσμο.
Στο σχολειο θα ημουν πολυ σπασαρχιδης, θα εγραφα τραγουδια που δεν ειχε σκεφτει αλλος ακομα, θα προλαβαινα να εκδωσω τα Discworld πριν τον Pratchett και θα ειχα με τους συγγενεις μου την παρακατω συζητηση:

-Καλα ρε, δεν εφαγες τις μπαμιες σου;
-Δε θελω.
-Τι δε θες ρε, η μανα σου σκοτωθηκε να τις μαγειρεψει!
-Χεστηκα, δε μ'αρεσουν οι μπαμιες, σα μυξα ειναι.
-Ρε υπαρχουν παιδακια στην Αφρικη που πεινανε και εσυ πετας τις μπαμιες σου;
-Στην Αφρικη υπαρχουν επισης παιδακια που δε βρισκουν να γαμησουν, να κοψουμε και τη μαλακια;

Και μετα θα ημουν τιμωρια για κανα τριμηνο.

Sunday, September 19, 2010

Cute videos sell

Ευτυχισμενο παιδι:
http://www.youtube.com/watch?v=UM35grvNkss&feature=related

Δυστυχισμενο παιδι:
http://www.youtube.com/watch?v=uVu4Me_n91Y&feature=player_embedded

Και 4 αχρηστοι γονεις που ανεβασαν τα παιδια τους στο youtube.

Καπως ετσι πρεπει να εξηγειται γιατι τα αγορακια δε μπορουν να τα βγαλουν περα με τα κοριτσακια.

Thursday, September 9, 2010

SF

Βρηκα στο mail μου μια ιστορια που ειχα γραψει πριν απο 5-6 χρονια, και πανω στον ενθουσιασμο μου που ολοκληρωσα την πρωτη μου αποπειρα για αφηγηση την ειχα στειλει σε ενα σχετικο περιοδικο. Απο το περιοδικο ειχα φαει ακυρο αλλα εχει συναισθηματικη αξια, οποτε την ξανανεβαζω εδω. Τοτε ημουν αλλος ανθρωπος, εγραφα με αλλο υφος και αν ξαναγραφα τωρα κατι παρομοιο θα ηταν τελειως διαφορετικο, αλλα θα αντισταθω στην παρορμηση να αρχισω να αλλαζω προτασεις και θα το ανεβασω ακριβως οπως το βρηκα, και θα αφησω ιδια ακομα και την εισαγωγη προς το περιοδικο:

Την παρακάτω ιστορία την είχα γράψει πριν κάνα χρόνο, πρόσφατα την τράκαρα και σας την στέλνω μήπως και πληρεί τις προϋποθέσεις σας για δημοσίευση. Ευχαριστώ για το χρόνο και την προσοχή σας, οποιαδήποτε θετική ή αρνητική απάντηση θα εκτιμηθεί δεόντως. Αλλά η αρνητική πιο λίγο.

Τη μέρα που πάρθηκε η τελική απόφαση για την διακρατική συμφωνία και την έναρξη προετοιμασίας της αποστολής, όλα τα μεγάλα κανάλια και ειδησεογραφικά πρακτορεία στον κόσμο αφηνίασαν. Η κατάσταση ήταν σοβαρή, στα πρωτοσέλιδα οι τίτλοι είχαν διπλάσιο μέγεθος γραμματοσειράς απ'ότι συνήθως, στα σοβαρά δελτία ειδήσεων καταξιωμένοι και αναγνωρισμένοι από τους εαυτούς τους επιστήμονες πολυλογούσαν ακατάσχετα για τους ορίζοντες που ανοίγονταν και τα πανάρχαια ερωτήματα που επιτέλους θα έβρισκαν απάντηση και στις λιγότερο σοβαρές εκπομπές φανατικοί θρησκόληπτοι εκστασιάζονταν μπροστά στο επικείμενο τέλος του κόσμου και επαγγελματίες ειδικοί εξέφραζαν με βαρυσήμαντο ύφος τη γνώμη τους. Δεν ήταν ειδικοί στο θέμα αλλά επαγγελματίες ειδικοί, δηλαδή τους προηγούμενους μήνες ήταν εμπειρογνώμονες όσων αφορά τις τηλεπικοινωνίες και τις υποκλοπές, πριν δυο-τρεις βδομάδες έγιναν αναλυτές μεταγγίσεων αίματος, ακόμα πιο πρόσφατα κατανόησαν σε βάθος τα αίτια των καταλήψεων και τη διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό και τώρα που η επικαιρότητα και το ενδιαφέρον του κόσμου άλλαξε πάλι αντικείμενο, όλοι αυτοί οι σιχαμένοι τύποι μετατράπηκαν σε ειδικούς στην επικοινωνία με εξωγήινους. Έτσι απλά και με συνοπτικές διαδικασίες.

Στην αρχή όλα πήγαιναν εξαιρετικά. Μετά τη λήψη του εξωγήινου σήματος και τη διαρροή του στον Τύπο η συμφωνία μεταξύ των 5 ισχυρότερων κρατών ήταν θέμα χρόνου, κάπως έπρεπε να μείνουν ήσυχοι οι πολίτες ότι η σημαντικότερη ευκαιρία στην ανθρώπινη ιστορία για διαπλανητική επικοινωνία δεν θα γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης υπογείων συμφερόντων. Φυσικά αυτό ακριβώς θα γινόταν αν δεν τύχαινε να λάβει το σήμα εκείνος ο τυχερός έφηβος που υπέκλεπτε παράνομα πληροφορίες από τα κυβερνητικά δορυφορικά πιάτα κοντά στην πόλη του για να παίζει WoW πιο γρήγορα στο Internet, σε μια κρίση ειλικρίνειας που μάλλον προήλθε από το αμφισβητούμενης προέλευσης τσιγαριλίκι του τηλεφώνησε στα κανάλια και έδωσε το θέμα στον κόσμο. Η ιστορία αργότερα έκρινε πως αν δεν υπήρχε το εν λόγω τσιγαριλίκι ο πιτσιρικάς μάλλον θα διάλεγε ασύγκριτα πιο ελεϊνούς και επικερδείς τρόπους να εκμεταλλευτεί την ανακάλυψή του, και σαν αποτέλεσμα αυτού του συμπεράσματος το όλο κατόρθωμα χρεώθηκε στο τσιγαριλίκι (που ονομάστηκε με επίσημη ληξιαρχική πράξη Γουίτνεϊ, πρώτον επειδή δεν μπορούσαν να αφιερώσουν ολόκληρες παρελάσεις σε ένα ανώνυμο κομμάτι χαρτί με μαριχουάνα και δεύτερον επειδή ο κάτοχος του υπέδειξε ευγενικά πως ένα τέτοιο όνομα μάλλον του άρεσε μεγάλε). Σύμφωνα με τις πληροφορίες του σήματος η συνάντηση θα γινόταν στο έδαφος της Σελήνης, οι αποστολείς του έκριναν πως η απόσταση ήταν σχετικά εύκολο να καλυφθεί από την, κατ'εκείνους, προτόγωνη τεχνολογία μας και απολύτως αδύνατο να σταλεί υπολογίσημη πολεμική δύναμη. Το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή οι συνομιλητές μας έδειξαν σημάδια δυσπιστίας απέναντι στο είδος μας προκάλεσε κύματα οργής από θιγμένους επικεφαλείς εθνοτήτων που χρόνια τώρα είχαν συνηθίσει να διακυρήσσουν την ανωτερότητα των υποτελών τους, σύντομα όμως όλα αυτά τα συναισθήματα αντικαταστάθηκαν από συγκρατημένο σεβασμό γιατί στο κάτω κάτω είχαν δίκιο. Αν ήταν στο χέρι μας θα τους κόβαμε φέτες και θα τις πουλούσαμε μέσω καναλιών telemarketing.

Το μήνυμα συνέχιζε και έδινε συγκεκριμένες οδηγίες σχετικά με τα άτομα που θα έπρεπε να απαρτίσουν την αποστολή. Συγκεκριμένα στο σημείο αυτό φάνηκε πως οι εξωγήινοι μας παρακολουθούσαν καιρό, αφού αντί για γενικές οδηγίες, που θα μπορούσαν να μεταφραστούν όπως να'ναι και να σταλούν οι σφουγγοκωλάριοι των υπευθύνων, συμπεριλαμβάνονταν τα ονόματα, τα τηλέφωνα και οι διευθύνσεις των επιλαχόντων, μαζί με μερικά τηλέφωνα ακόμα που μπορούσαν να τους βρουν σε περίπτωση που έλειπαν από το σπίτι. Οι θέσεις καλύπτονταν από άνδρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων, όλοι τους λαμπρά μυαλά και αναγνωρισμένα απαστράπτοντα πνεύματα της εποχής τους, ο ανθός την ανθρωπότητας. Ένας απ'αυτούς ήταν διάσημος γιατρός που παράτησε λαμπρή κλινική καριέρα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον πόλεμο του Ιράκ, μια αθλήτρια του στίβου που φημολογούνταν πως δεν της είχαν πασάρει ποτέ αναβολικά, μία γνωστή υπέρμαχος των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ο εφευρέτης του κρασιού με ανθρακικό (ΚΑΙ αλκοόλ ΚΑΙ αναψυκτικό!). Οι ηγέτες των εμπλεκομένων χωρών όρθωσαν το ανάστημά τους και δήλωσαν ξεκάθαρα πως ως εδώ ήταν, κάπου έπρεπε να πατήσουν πόδι, δεν γινόταν η άλλη πλευρά να καθορίσει όλους τους όρους της συνάντησης και κάθε μορφή διαπραγμάτευσης όφειλε να διέπεται από συνθήκες αμοιβαίων υπαναχωρήσεων, άσε που δεν έπαιρναν το ρίσκο να στείλουν τους καλύτερους ανάμεσά μας σε μια αποστολή που θα μπορούσε να αποδειχθεί θανάσιμα επικίνδυνη, αυτό ήταν απλά βλακώδες. Έτσι έστειλαν τα ανίψια τους, ένα από τα οποία μάλιστα ήταν μανάβης αλλά είχε το πιο γερό βύσμα. Αν μη τι άλλο οι εξωγήινοι θα καταλάβαιναν πως λειτουργούν τα πράγματα εδώ πέρα.

Ο αναγνώστης του παρόντος κειμένου γνωρίζει φυσικά πώς εξελίχθηκε η υπόθεση και το γεγονός ότι οι σταλθέντες δεν είχαν καμία ευθύνη για την αποτυχία. Έχουν γραφτεί τόνοι σελίδες στις εφημερίδες, έχουν τυπωθεί αμέτρητα βιβλία που εικάζουν τί πήγε στραβά αλλά η αλήθεια είναι αρκετά απλή και γνωστή σε διάφορους κύκλους. Οι εξωγήινοι απλά δεν ήρθαν στο ραντεβού. Ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, δεν ήταν εκεί όταν έφτασε η γήινη αποστολή. Θεωρώντας βασική τους υποχρέωση να είναι ευγενικοί με το είδος μας και αισθανόμενοι οικοδεσπότες, έφτασαν στη Σελήνη δυο μέρες πριν την προκαθορισμένη ώρα. Τα ραντάρ στη Γη τους εντόπισαν, τεράστιες μάζες αστρόπλοιων σε αυστηρούς σχηματισμούς που πλησίασαν στον δορυφόρο του πλανήτη μας και μετά από 10 λεπτά αναχώρησαν ξανά προς το άγνωστο. Οι εικασίες για το τί έγινε ήταν πραγματικά αμέτρητες. Ίσως να έφτασαν νωρίς για να πετύχουν στρατηγικό πλεονέκτημα και να αποχώρησαν όταν κατάλαβαν πως δεν γίνεται πολεμική ενέδρα στο άγονο έδαφος της Σελήνης. Ίσως από κοντά να κατάλαβαν την υπεροχή του ανθρώπινου πολιτισμού και να ενέδωσαν στο δέος που τους προκαλέσαμε. Άλλοι, περισσότερο πρακτικοί, είπαν πως ίσως να ξέχασαν κάνα μάτι ανοιχτό στην κουζίνα στο σπίτι. Δεν έγινε έτσι, όπως αποδεικνύουν οι καταγραφές από κάμερες που είχε αφήσει εκεί προηγούμενη διαστημική αποστολή και ενεργοποιήθηκαν ξανά επειγόντως απο τη NASA. Οι κάτοικοι του νεφελώματος Ρούμουλα 5 που προσεληνώθηκαν εκείνο το απόγευμα στο δορυφόρο του πλανήτη Γη βγήκαν χαρούμενοι από τα σκάφη τους κουβαλώντας τραπέζια και μεγάλους δίσκους με τοπικές νοστιμιές που ταίριαζαν ιδιαιτέρως με το κρασί με ανθρακικό, κρατούσαν γιρλάντες και σημαιούλες με πρόσχαρα συνθήματα και δώρα σε χρωματιστά κουτιά με τεράστιους φιόγκους. Στην κασέττα που ο γράφων κατάφερε να δει μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες και δολοφονικές συμπλοκές με πράκτορες που φορούσαν γκρίζα σακάκια, αφού αποτελεί κυβερνητικό μυστικό των χωρών που ενεπλάκησαν, φαίνονται τα απογοητευμένα πρόσωπα των εξωγήινων τη στιγμή που αντικρύζουν το σκουπιδαριό που είχαν αφήσει πίσω τους οι αποστολές στο φεγγάρι, άδειες μπουκάλες οξυγόνου, χαλασμένος εξοπλισμός, περιτυλίγματα από σοκολάτες, καρφωμένες σημαίες εδώ κι εκεί.
-Πάμε να φύγουμε, φαίνεται να λέει ο επικεφαλής τους, αυτοί είναι τελείως απολίτιστοι. Δεν έχουν καθαρίσει ακόμα από το προηγούμενο πάρτυ.
Και καταπτοημένος γύρισε να μπει στο σκάφος του αφού πρώτα ξεσκόνισε ένα αποτύπωμα πατούσας που του φάνηκε πως παραπήγαινε πια.

Βέβαια η γήινη αποστολή είχε ήδη ξεκινήσει και οι πολιτικοί πίσω στην πατρίδα που είχαν επενδύσει την επανεκλογή τους στο ιστορικό γεγονός δεν γινόταν να κάνουν πίσω. Έγιναν συμβούλια, συνελεύσεις, συσκέψεις και διαβουλεύσεις και το συμπέρασμα ήταν το αναμενόμενο, κάποιος έπρεπε να την πληρώσει και δεν θα ήταν αυτοί. Ο Αμερικάνος πρόεδρος πρότεινε να κατηγορήσουν τους Ρώσους. Ο Ρώσος πρόεδρος διαφώνησε και του υπενθύμισε ότι εδώ και χρόνια ήταν φίλοι και πως ακόμη, ναι, ήταν και εκείνος στη συζήτηση. Ο Αμερικάνος ζήτησε συγγνώμη. Ο Ρώσος πρότεινε να τα ρίξουν στο πλήρωμα. Ο Αμερικάνος για αρχή συμφώνησε αλλά μήπως να τα έριχναν στους Ρώσους, ήταν εύκολο θύμα και τελείως μαλάκες, δεν θα τους πίστευε κανένας. Ο Ρώσος αναστέναξε απελπισμένα και του είπε πως θα το σκεφτεί χωρίς να κάνει τον κόπο να του υπενθυμίσει τα προηγούμενα, και η απόφαση πάρθηκε να τα ρίξουν όλα στους ανύποπτους απεσταλμένους. Από δω και πέρα λογικά τα γεγονότα θα σας είναι γνωστά, μιας και καλύφθηκαν από τα ΜΜΕ όλου του κόσμου.

Το θέμα ανέλαβαν κινηματογραφικά συνεργεία και υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων που το θεώρησαν καταπληκτική ευκαιρία να σπάσουν πλάκα, άσε που έβγαλαν και έναν σκασμό λεφτά. Στόχος τους ήταν να ξεφτιλίσουν και να συκοφαντήσουν τους απεσταλμένους στη Σελήνη με κάθε δυνατό τρόπο. Την πρώτη μέρα δόθηκαν στη δημοσιότητα (ή μάλλον "διέρρευσαν") ηχητικά ντοκουμέντα με διαλόγους του τύπου
-Αρχηγέ ξέρεις τί κάνει αυτό το κουμπι;
-Πάτα το να δούμε.
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
-Ο μανάβης ήταν αυτός που έφυγε έξω;
-Όχι, εδώ είμαι.
-Σκατά!
Μεγάλη βαρύτητα δόθηκε στον τρόπο που επιλέχθηκαν τα άτομα, μόνο που άλλαξαν τα ονόματα των θείων τους και φανερώθηκαν προτύτερα άγνωστες συγγενικές τους σχέσεις με άτομα της αντιπολίτευσης. Η Γενική Γραμματέας κόμματος της αριστεράς εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό σόου για να γιορτάσει την επανασύνδεση με τον χαμένο της ανιψιό και μόλις ανακοινώθηκαν τα ονόματα των καλεσμένων αναγκάστηκε σε επιτόπια παραίτηση αφού πρώτα δήλωσε "Μα καλά, γίνεται ρε ηλίθιοι να έχω εγώ ανιψιό Μόρτιμερ Μπλερ;", και αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα όπου κυβερνήσεις μικρότερων χωρών εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά το γεγονός για να ξεμπερδέψουν με αντιπάλους τους. Κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε ερωτική σχέση του κυβερνήτη με την εξάτμιση, οι περιγραφές των σεξουαλικών τους συνευρέσεων ήταν λεπτομερείς και οδήγησαν σε μια κινηματογραφική μεταφορά και 4 sequels. Νόθα παιδιά των μελών του πληρώματος ξεπηδούσαν σε ολόκληρη την υφήλιο. Και οι συντελεστές της παράστασης περήφανοι για το δημιούργημά τους ετοιμάζονταν για την τελική ατραξιόν που θα δινόταν τη στιγμή της δήθεν συνάντησης με τους εξωγήινους.

Δύο μέρες μετά, και ενώ τόνοι λάσπης είχαν αμαυρώσει το όνομα των πρότερων ηρώων με κάθε δυνατό τρόπο, άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μηνύματα. Ολόκληρες μονάδες ειδικών στο μοντάζ ανέλαβαν να φτιάξουν κινηματογραφημένες σκηνές που θα ολοκλήρωναν την εικόνα της αποτυχίας συρράφοντας καρέ από συνεντεύξεις των κατηγορουμένων, τμήματα από παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και καινούριες σκηνές με ηθοποιούς που προσλήφθηκαν γι'αυτό το λόγο. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, οι αρειανοί από το Mars Attacks με τις γυάλες στα κεφάλια να τρέχουν πανικόβλητοι ενώ ο μανάβης, που όπως αποδείχθηκε ήταν εγγονός του Κάστρο, φώναζε "Καμ, αι'λ΄σοου γιου γκρικ λαβερ", η ανθυποπλοιαρχος περιεγραφε στο καλαμαροπραγμα απο το Independence Day τί ήθελε να της κάνει με τα πλοκάμια του και ο υπεύθυνος συντήρησης κοπανούσε μανιωδώς στο κεφάλι τον ET μέχρι που τα μυαλά του έγιναν κιμάς. Την ίδια ώρα που η κοινή γνώμη παρακολουθούσε με αποτροπιασμό τον καταποντισμό όλων των ελπίδων της για διαγαλαξιακή ειρήνη και έναν κόσμο όπως τον φαντάστηκε ο Douglas Adams, στην επιφάνεια της Σελήνης 14 απορημένοι ερασιτέχνες αστροναύτες έψαχναν το αποτύπωμα του Armstrong και ένας απελπισμένος μανάβης βλαστημούσε την ώρα που άφηνε τον κήπο του για αυτή την ξεραΐλα που του αρνιόνταν το μοναδικό της αξιοθέατο. Η κρυφή επιστροφή, η απομόνωση και η με συνοπτικές διαδικασίες δίκη των εμπλεκομένων ακολούθησαν τις επόμενες μέρες. Όλοι γνωρίζουμε πώς δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο για έσχατη προδοσία και δολοφονία του ΕΤ, πώς εκτελέστηκαν και κόπηκαν σε κομμάτια που πωλήθηκαν αργότερα σε κανάλια telemarketing. Έμελλε να ακολουθήσουν πολλές αμφισβητήσεις και συζητήσεις για το πώς είναι δυνατόν όταν συγκεντρωθούν τα τμήματα των αστροναυτών που πωλήθηκαν σαν φυλαχτά, δώρα για φίλους ή αναμνηστικά σε να σχηματίζεται μια μάζα βάρους 140 τόνων περίπου.

Και αυτή αγαπητοί αναγνώστες είναι η απάντηση του ερωτήματος του βιβλίου μου, τί κοινό έχουνε ένας αστροναύτης και ο Τίμιος Σταυρός.

Πιο περιεργο απ'ολα μου φαινεται οτι τοτε εβαζα τονους.


Εξομολογηση

Σε γενικες γραμμες προσπαθω να ειμαι αυστηρος κριτης του εαυτου μου και σε γενικες γραμμες πιστευω οτι δεν ειμαι κακος ανθρωπος. Το "σε γενικες γραμμες" δεν το εβαλα τυχαια. Ποτε δε μπορεις να εισαι ο πιο σκληρος κριτης του εαυτου σου, στην καλυτερη (η χειροτερη, αναλογα πως θα το παρεις) υπαρχουν χρονικες περιοδοι που πιστευεις οτι εισαι μαλακας αλλα παντα (ΠΑΝΤΑ) υπαρχει καποιος εκει εξω που πιστευει το ιδιο για σενα καθε μερα - ολη μερα, και που αντιθετα απο σενα δεν ενδιαφερεται για το αν θα αλλαξει ποτε η κατασταση. Επισης μπορει να νιωθω οτι δεν ειμαι κακος ανθρωπος αλλα αν αυριο γινοταν η Αποκαλυψη δεν θα πονταρα οτι θα ειμαι στο πρωτο roster που θα διαλεξει ο Θεουλης να του κανει παρεα στον Παραδεισο, ουτε και κανενας αλλος που ξερω προσωπικα. Μπορει να ειμαστε ενταξει στις προσωπικες μας σχεσεις μεχρι το χρονικο σημειο που δεν ειμαστε, να βοηθαμε οταν καποιος εχει αναγκη και δε μας ξεβολευει, να μην κανουμε πουστιες κτλ αλλα τις περιορισμενες θεσεις στη βασιλεια των ουρανων τις εχω συνδεσει μεσα μου με ενα ειδος τυφλης υποταγης που απαιτει να γυρνας στις γειτονιες με θρησκευτικα βιβλια στο χερι χτυπωντας κουδουνια, να κατακρινεις οσους εχουν προγαμιαιες σχεσεις, να βριζεις τους ομοφυλοφιλους (οσους περνανε καλα, οι καταπιεσμενοι, κρυφοι, δυστυχισμενοι γκει δεν φαινεται να ενοχλουν ιδιαιτερα τους καλους χριστιανους), τετοια πραγματα που δειχνουν οτι δεν αρκει να εισαι εναρετος αλλα πρεπει και να το χτυπας στα μουτρα της υπολοιπης κοινωνιας σε καθε δυνατη ευκαιρια. Οποτε το "σε γενικες γραμμες" αρκει προς το παρον. Επισης το κειμενο δεν παει καθολου εκει που δειχνει να πηγαινει.

Πιστευοντας λοιπον τα παραπανω νιωθω πολυ συχνα περιεργα οταν το κοντινο μου περιβαλλον με χαρακτηριζει μαλακα, γαϊδουρι, ζωο, αναιστητο, καφρο (οχι με την καλη εννοια που το χρησιμοποιουν τα 16χρονα), εν δυναμει καθικι κτλ, και σχεδον παντα ο λογος ειναι οτι εχω μια ακατανικητη ταση να κοροϊδευω ανθρωπους που δεν θα πρεπε. Οπως εκεινη τη φορα που περπατουσαμε εξω απο τη Σχολη Τυφλων και μεχρι να φτασουμε σπιτι εκανα αστεια για το λογο υπαρξης της. Η με εναν φιλο μου στην Αμερικη που ο πατριος του ηταν μαυρος. Η με τις θαυματουργες θεραπειες που διαφημιζουν τα καναλια, τις πορειες χοντρων που διαμαρτυρονται για τις διακρισεις εις βαρος τους, τους καραφλους, τους πληγεντες απο σεισμους, τους κοντους, τους ψηλους και γενικα οποιαδηποτε φυλετικη, σωματικη, θρησκευτικη, πολιτικη κτλ διακριση συνανταω καθε μερα. Και παρα την κοινωνικη επιταγη που επιμενει οτι θα 'πρεπε να νιωθω τυψεις που καμια φορα κοροϊδευω ανθρωπους που δεν το αξιζουν (προσεχοντας ομως να μην τους κανω να νιωθουν ασχημα - πισω απο την πλατη τους δηλαδη), πραγματικα πιστευω πως δεν εγινε και τιποτα. Ο σημαντικοτερος λογος ομως δεν ειναι οτι συγκεκριμενες ομαδες ανθρωπων μου δινουν πιο ευκολα υλικο για αστεια, αν και ισχυει κι αυτο.

Αυτη η ταση να εξυμνουμε οτι μαλακια να'ναι εξηγειται πολυ πιο πειστικα αν υποθεσουμε για λιγο οτι δεν το κανουμε επειδη ειμαστε καλοι ανθρωποι αλλα επειδη ειναι ο πιο απλος μηχανισμος αμυνας εναντιον πραγματων που δε μας αφορουν και δεν θελουμε να αντιμετωπισουμε ποτε. Δεν χρησιμοποιουμε συγκεκριμενες λεξεις και δεν κοροϊδευουμε συγκεκριμενες καταστασεις και καλα επειδη ειμαστε ευαισθητοι απεναντι τους, ενω στο 80% των περιπτωσεων η ευγενεια ειναι ο πιο απλος τροπος να γυρισεις απο την αλλη χωρις να φανεις μαλακας που δεν σ'ενδιαφερει τι γινεται διπλα σου. Τα φυλετικα αστεια για παραδειγμα θεωρουνται, και οντως ειναι μερικες φορες, ρατσιστικα, ηλιθια, κακοπροαιρετα και κακογουστα, και αυτο ισχυει οταν αυτος που τα λεει τα εννοει. Για παραδειγμα αν ρωτας "ποια η διαφορα αναμεσα σε ενα μαυρο και ενα κουβα σκατα" και απαντας μονος σου "ο κουβας", και το εννοεις γιατι μεσα σου ενας ανθρωπος με πιο σκουρο δερμα ειναι κατωτερος σου, τοτε πρεπει να βρεθει γρηγορα καποιος να σου ριξει ενα χερι ξυλο, μετα αλλο ενα, μετα να σου τραβηξει τ'αυτι και μετα να σε πυροβολησει στα ποδια. Απο την αλλη, θελουμε δε θελουμε, υπαρχουν ανθρωποι με πιο σκουρο δερμα απο εμας, μερικες φορες ζουνε σε κλειστες, υποβαθμισμενες κοινωνιες και μερικες φορες (τι να κανουμε τωρα) παιζουν καλυτερο μπασκετ απο τους υπολοιπους ανθρωπους με πιο ανοιχτο δερμα. Και δε μου φαινεται ιδιαιτερα κακο να κανεις πλακα με αυτο (και αλλα) αν δεν το εννοεις και δειχνεις οτι απλα δε σου φαινεται σοβαρη υποθεση.

Δευτερο παραδειγμα:
Πριν απο μερικα χρονια βρεθηκα στο σπιτι ενος τυπου που μολις ειχα γνωρισει στην Αμερικη, ηπιαμε μερικες μπυρες και καθησαμε καμια δεκαρια ατομα να παιξουμε poker. Στο τραπεζι ηξερα μονο ενα ατομο, και οι υπολοιποι για να το πω ευγενικα ηταν multicultural (προσπαθω τοση ωρα να γραφω με politically correct ορους και σε λιγο θα εκραγει το κεφαλι μου). Κερδιζω δυο τρια χερια, ειμαι chip leader, μαζευω τις μαρκες μπροστα μου και ζηταω απο τον dealer να μου τις αλλαξει σε χοντρα, τα κατοσταρικα ηταν οι μαυρες μαρκες, και του λεω:
-Hey man, take these 500$ and give me 5 blacks.
Και μετα απο 3 δευτερολεπτα σκεψης:
-Shit, that's how it would have worked 300 years ago!
Οποτε μεσα σε απολυτη σιωπη καταλαβαινω ξαφνικα τι ειπα και πως οσο ξυλο και να φαω απο τους τρεις μελαψους τυπους στο τραπεζι κανενας δεν θα τους δωσει αδικο, και ενω σκεφτομαι οτι δεν εχει κανενα νοημα να τους εξηγησω πως απλα μου φανηκε αστειο και το ξεφουρνισα αρχιζουν να γελανε και οι τρεις ταυτοχρονα σα ν'ακουσαν το λιγοτερο προσβλητικο πραγμα στον κοσμο. Και ηταν το λιγοτερο προσβλητικο πραγμα στον κοσμο, δεν εννοουσα τιποτα, δεν ειχα τιποτα μαζι τους, το υπολοιπο βραδυ ημασταν αγκαλια σε ενα bar και κερνιομασταν μπυρες, ετυχε απλα να μην ψαχνουν να προσβληθουν και αυτο εφτανε. Αυτοι δεν ενιωσαν καταπιεσμενοι, εγω δεν ενιωσα τυψεις και περασαμε ολοι καλα κοροϊδευοντας το μορφωτικο επιπεδο των διπλανων μας hillbillies μεχρι που υποψιαστηκαμε οτι μας ακουσαν και φυγαμε (αυτοι δε νομιζω να το επαιρναν τοσο ανετα).

Ολα τα παραπανω τα εγραψα βασικα για να δικαιολογησω γιατι δεν ενιωσα ασχημα σημερα στο λεωφορειο οταν εκανα μια βλακεια που καταλαβα μονο εγω, αλλα μου φανηκε αστεια. Στο διπλανο μου καθισμα ηρθε ενας τυπος που ειχε μαλλον καποιο νευρολογικο προβλημα και εκανε ακουσιες κινησεις μπρος πισω, μπρος πισω, μπρος πισω συνεχεια. Δεν αισθανθηκα αμηχανα, δεν σκεφτηκα ουτε μια στιγμη να αλλαξω θεση, δεν τον κοιταξα περιεργα και δεν το σχολιασα με κανεναν. Αλλα εβαλα στο ipod να παιζει Eminem και καθησα και τον κοιτουσα με την ακρη του ματιου μου να κουνιεται στο ρυθμο.

Ενταξει, το παραδεχομαι, ειμαι μαλακας, σκοτωστε με.

Saturday, August 14, 2010

Scott Pilgrim vs The World

Ειχα ξεχασει πως στο σινεμα πας κυριως για να διασκεδασεις, αλλα μου το θυμισε το Scott Pilgrim vs The World (μεταφορα του indie comic). Ο Michael Cera στον καλυτερο του ρολο, απο το Arrested Development και μετα προπονει το αμηχανο στυλακι του γι'αυτο το σκοπο, σαν 22χρονος φλωρος μπασιστας που ενδιαφερεται μονο για τη μουσικη και τα ηλεκτρονικα του παιχνιδια μετα τη νιλα που εφαγε οταν τον κερατωσε η πρωην του και ξαφνικα γνωριζει την πιο cool κοπελα που εχει δει ποτε, για να κερδισει την καρδια της ομως θα πρεπει να αντιμετωπισει τους 7 σατανικους πρωην της σε μια μαχη μεχρι το θανατο.

Η ταινια ειναι γυρισμενη με φρενηρεις ρυθμους, δεν προλαβαινεις να βαρεθεις ουτε δευτερολεπτο, σε μερικα σημεια ειναι εξωφρενικη και σε αλλα απολυτα ρεαλιστικη αλλα παντου ειναι αστεια και γλυκια, δεν θα την περιγραψω αλλο αλλα ακομα τη σκεφτομαι και χαμογελαω, και εχω να το παθω πολυ καιρο με ταινια αυτο. Tελειο soundtrack, τελεια σκηνοθεσια, πολυ συμπαθητικοι ηθοποιοι, δεν καταπιανεται με τιποτα τεραστια υπαρξιακα ζητηματα αλλα παλι επιτυγχανει στο σκοπο της 100%.
(Ο σκηνοθετης btw ειναι ο Edgar Wright - Hot Fuzz, Shaun of the Dead κτλ)

We are Sex-Bob-omb!

Monday, August 9, 2010

Σημερα

Τι ελεγα.
Α, ναι.
Σημερα παρατηρησα οτι διπλα στο ονομα μου εκει που κανω upload τα posts (πηγα να γραψω blogs και κρατηθηκα τελευταια στιγμη /;p) εχει μια μαλακιουλα που λεει followers και το πατησα. Απ'οτι φαινεται αυτο δειχνει ποιοι σε ακολουθουνε, δεν ξερω τι ακριβως εννοει ομως, μαλλον τους ειδοποιει οταν βαριεμαι το βραδυ και ανεβαζω μαλακιες.
Το πατησα και ο αριθμος των followers μου προκαλεσε ριγη συγκινησης.

ΕΝΑΣ!

Ειναι ενας περισσοτερος απο τους ψηφους που παιρνω τοσα χρονια στις φοιτητικες εκλογες, μπραβο σου αγαπητε αναγνωστη, εχεις απιστευτα γαματο γουστο και αυτο το blog στο αφιερωνω μαζι με ευχες για ευτυχισμενα γενεθλια, καλο ταξιδι και ευτυχισμενο το καινουριο ετος, και αυτες τις ευχες μπορεις να τις χρησιμοποιησεις οποτε θες, πραγματικα σε εναν κοσμο χωρις παιδεια, τεχνολογικη καταρτιση και γουστο στα μπαροκ ντιβανομπαουλα εισαι μια φωτεινη εξαιρεση, ενας φαρος που ακτινοβολει στο σκοταδι και τη μαζοποιηση της συγχρονης καπιταλιστικης κοινωνιας!
Αλλα ακτινοβολεις λιγοτερο απο μενα, μην το γαμησουμε κιολας, να θυμομαστε ποιος ακολουθει ποιον.

Και τωρα που ξερω πως μ'ακολουθεις στο λεω, θα κοιταω πισω μου στο δρομο.

Retro Lube

Δεν ειναι σεξουαλικο υπονοουμενο, μαγαζι που πας να αλλαξεις τα λαδια σου ειναι.
Παλι δεν ειναι σεξουαλικο υπονοουμενο, τα λαδια του αυτοκινητου εννοω.

Οταν μπηκαμε μεσα ομως, ξαφνικα ειδα μπροστα μου μια Αμερικη που δεν εχω ξαναδει τοσα χρονια που πηγαινοερχομαι εκτος μεσα απο παλιες ταινιες (στυλ Grease), και που παντα, απο τοτε που ηρθα, περιμενα να ανακαλυψω κρυμμενη στο πιο ηλιθιο σημειο (και επιτελους επιβεβαιωθηκα). Ενας χοντρος μαυρουλης με λουστρινια, μαυρο παντελονι, ασπρο πουκαμισο και μαυρο παπιον πηρε το αμαξι (What will it be saaa) και καθησαμε στην αιθουσα αναμονης που ηταν διακοσμημενη με πινακιδες και μαλακιουλες απο τα 50's, 60's, κατι τετοιο, δεν ειμαι σιγουρος για τη δεκαετια. Οι πολυθρονες ηταν σαν το πισω μερος κοκκινης Thunderbird, δυο αντλιες βενζινης ειχαν ενσωματωμενες τηλεορασεις και επαιζαν το I Love Lucy, τερμα δεξια ειχε κατι vending machines που εδιναν κοκα κολες με τις παλιες συσκευασιες (τα γυαλινα μπουκαλακια), διπλα ειχε μια μηχανη pop-corn, στον τοιχο την πιο ασχημη φωτογραφια των Beatles που τραβηχτηκε ποτε (δυο εμοιαζαν με τον Ψαλτη, ενας με τον Πατρικ Σουειζι και ενας με μαγισσα) και ακριβως απο πανω μου μια αρχαια διαφημιστικη πινακιδα που διαλαλουσε "Mountain Dew - It'll tickle yore innards!". Καποια στιγμη ανοιξε η πισω πορτα και μπηκε ο μαυρουλης και ανακοινωσε ειλικρινα στεναχωρημενος σε μια αλλη μαυρουλα γρια διπλα οτι βρηκαν ενα προβλημα στο ψυγειο της και αν θελει να της το φτιαξουν, εκεινη τον ευχαριστησε συγκινημενη, του ειπε "Yes saaaa" και εγω εμεινα να χαιρομαι που βρηκα την παλια Αμερικη, αυτο ειναι customer service ρε μαστορα, god bless! Ενα ξανθο κοριτσακι γυρω στα 4-5 χοροπηδουσε και τραγουδουσε "Bows of holly, bows of holly, fa la la la la, la la la la" και ενα ζευγαρακι 17χρονων περιμεναν το δικο τους αμαξι, κι εγω δεν ηξερα ποτε θα αρχισουν ολοι μαζι να χορευουν σκηνες απο το Dirty Dancing, οταν ξαφνικα η υποθεση αρχισε να βρωμαει. Ο χοντρος μαυρουλης ξαναβγηκε απο την ιδια πορτα, πλησιασε το ζευγαρακι με το ιδιο κακομοιρο βλεμμα που ειχε στη γρια και τους ανακοινωσε οτι ο ανεμιστηρας τους φαινεται να εχει προβλημα, και αν θα ηθελαν να τους τον αλλαξουν.

Και ξαφνικα ηταν σαν εκεινες τις εικονες που βλεπεις κατι μπερδεμενα μαστουριαρικα χρωματα και μετα απο 20 λεπτα που τις κοιτας και αληθωριζεις ξαφνικα φαινονται τρισδιαστατα δυο δελφινια να γαμιονται, και αναρωτιεσαι πως δεν τα χες δει τοση ωρα, η κανονικη Αμερικη φανηκε πισω απο το ψευτικο σκηνικο και ενιωσα τερμα βλακας που αφησα τον εαυτο μου να παρασυρθει απο την ψευδαισθηση. Απο μια πορτα στο βαθος φαινοταν ενα ψυχρο, ασπρο γραφειο με υπολογιστες και στοιβες χαρτια. Η μηχανη του pop-corn ειχε κουμπακια με επιλογες για τρια ειδη τυριων, δυο καραμελας και δεν ξερω και γω τι αλλα σκατα πετανε στα πατλακια τους αυτοι οι βαρβαροι, ενω το vending machine εγραφε στα πλαγια MADE IN TAIWAN. Ο τυπος παραδιπλα ακουγε ορθιος μουσικη απο το ipod (Metallica, ακουγοταν μεχρι την αλλη πλευρα του δωματιου) ενω χαζευε εναν πινακα του Las Vegas με φωτακια που αναβοσβηναν, το κοριτσακι ουρλιαζε "FA LA LA LA LA, LA LA LA LA" και τον πατησε με μισος, και οσο αυτος εψαχνε τι τον χτυπησε, ο μαυρουλης επεστρεψε με περιλυπο βλεμμα και με ενημερωσε οτι δυστυχως το φιλτρο του αερα στο κλιματιστικο μου ειναι βρωμικο αλλα με μια μικρη επιβαρυνση θα μπορουσε να μου το αλλαξει, ενω απο την πορτα του γκαραζ ακουγοταν gangsta rap (νομιζω, οι διαχωρισμοι του rap ειναι ενα θεμα που θα μ'αφηνει για παντα παντελως αδιαφορο). Υποψιαζομαι οτι αυτοι στη φωτογραφια ηταν τιποτα ξαδερφια του ιδιοκτητη που τα εντυσε ασχημα και εγραψε απο πανω "1964 Tour".

Μετα απ'αυτο για να νιωσω καλυτερα γυρισα στην Αμερικη που ξερω και υπομενω, εκανα ενα ντου στα Target και αγορασα 4 μπλουζακια, κατι πανακριβα ακουστικα στο ενα εικοστο της τιμης τους και 48.986.003 ειδη γλυκων που καταβροχθισα στο αμαξι μεχρι να φτασω στο σπιτι, οπου αποχαυνωθηκα στον καναπε βλεποντας Comedy Central και στα διαλειματα για διαφημισεις ενα dvd του Izzard, αυτη την εκδοχη της χωρας τουλαχιστον μπορω να την αντιμετωπισω.

Friday, August 6, 2010

Mixtape

Δε μου ρχονται αρκετα απο αυτα που ακουω αυτες τις μερες για να βγει cd, αλλα για να μην αρχισω να πεταω και μαλακιες μεσα θα το αφησω μισο και το συμπληρωνω μετα:


1.Local Natives - Wide Eyes
2.Caribou - Odessa
3.Bon Iver - Blood Bank
4.Arcade Fire - We Used to Wait
5.Empire of the Sun - Walking on a Dream
6.Mumford and Sons - The Cave
7.Spoon - The Way We Get By
8.The XX - Teardrops (Womack and Womack Cover)
9.Animal Collective - Fireworks


Και νιωθω παλι σα να βρισκω μουσικες που οι υπολοιποι ηξεραν εδω και χρονια.

Wednesday, August 4, 2010

Music (?)

Το συγκεκριμενο blog δεν θα ειναι περιγραφικο, αναλυτικο η οτιδηποτε αλλο, ειναι τα τραγουδια που τυχαινε να ακουω περισσοτερο στο ραδιο καθε φορα που ερχομουν στην Αμερικη τα τελευταια χρονια.

Προ-προπερσι:
http://www.youtube.com/watch?v=Y1aLi7p3Zdg&feature=fvst

Προπερσι:
http://www.youtube.com/watch?v=bKDdT_nyP54

Περσι:
http://www.youtube.com/watch?v=qrO4YZeyl0I
(που ηταν τεραστια βελτιωση αν και εχει μεγαλυτερη συναισθηματικη απο καλλιτεχνικη αξια)

Φετο:
http://www.youtube.com/watch?v=CwE-SLnLkqY

Με αυτους τους ρυθμους παιζει και να ακουσουμε καλο τραγουδι στο αμαξι σε καμια 40ρια καλοκαιρια.

Επισης 15 Αυγουστου ερχεται το roast του David Haselhoff και μπορειτε να δειτε ποσο μετραει η ευαισθησια σε αυτη την εκδηλωση απειρου καλλους απο το παρακατω βιντεακι:

http://www.youtube.com/watch?v=k3_aK6TqIK4
και
http://www.youtube.com/watch?v=ULtTn8LeBWU

Monday, August 2, 2010

The Texan Way


Σημερα το βραδυ η μανα μου ειχε τη φαεινη ιδεα να παμε να φαμε μπριζολες (ειναι το συνδρομο του να χεις μεινει ολη σου τη ζωη στην Ελλαδα που την κανει να πιστευει οτι το πιο ακριβο φαγητο ειναι και το καλυτερο). Δεν ειχα φαει κρεας απο την προηγουμενη βδομαδα, που ξεσαλωσα σε ενα brazilian steakhouse στο Denver και ελαβα 4 εξωδικα απο την Greenpeace πως αν ξαναπατησω εκει θα με θαψουν, οποτε συμφωνησα. Και μολις φτασαμε στο μαγαζι και ειδα την επιγραφη "TEXAS STEAKHOUSE" θυμηθηκα αυτο που ειχε απωθησει το μυαλο μου πριν ενα χρονο, αλλα ηταν πια αργα.

Στο εσωτερικο τα φωτα ηταν χαμηλα (για να μην καταλαβαινεις τι γινεται υποθετω), τα τραπεζια κατι βαρια, σταθερα, ξυλινα πραγματα που εμοιαζαν σα να ειχαν ενσωματωμενες αλυσιδες καπου απο κατω, οι σερβιτορες φορουσαν καουμποικα πουκαμισα και καπελα και διπλα σε καθε ατομο αφηναν 4 μπουκαλια σως. 4 μπουκαλια. Για εναν ανθρωπο που τρωει μονο στεγνο φαι αυτο απο μονο του ειναι πολιτισμικο σοκ. Η ευγενεστατη γκαρσονα μας ρωτησε "so what y'all folks havin' "και πριν προλαβω να ελεγξω τον εαυτο μου με ακουσα να λεω "the rump steak, medium rare, with a side of the cinammon sweet potato and some extra broccoli". Και οσο εκεινη ελεγε κατι επιδοκιμαστικα "all right y'all, i'll bring everything together" κτλ, συνειδητοποιουσα οτι αυτο το λαθος το χω ξανακανει.

Η σερβιτορα αποσυρθηκε στα εγκατα της κολασης που εδω γυρω λενε κουζινα και μας αφησε σε μια σιωπη πιο τρομακτικη απο τα πρωτα 5 λεπτα του Ringu (ηταν και καλα κουλτουρικη τσαχπινια οτι εβαλα τον ιαπωνικο τιτλο, ατσ). Καπου κατω απο το πατωμα αρχισε να παιζει μουσικη απο εκκλησιαστικο οργανο, στην αρχη χαμηλα, μετα πιο δυνατα. Τα φωτα τρεμοπαιξαν και εξω απο το παραθυρο ειδα οτι ειχε ξεκινησει να βρεχει και τα δεντρα κουνιονταν απο τρομακτικους ανεμους. Γυρισα να δω προς την κουζινα και ξαφνικα ακουστηκε ενας κεραυνος ενω ταυτοχρονα η μουσικη εφτανε στην κορυφωση της και ακουγοταν πια παντου μεσα απο τους τοιχους, και τοτε η πορτα saloon της κουζινας ανοιξε και η σερβιτορα βγηκε χαμογελαστη κουβαλωντας ενα δισκο περιπου 18 φορες μεγαλυτερο απο εκεινη, και το χαμογελο της δεν θυμιζε πια φιλοξενια, λιβαδια και Southern Comfort, αλλα τον Chucky, την κουκλα του Σατανα.

Τεσσερις πιατελες και ενας κουβας κοκα-κολα προσγειωθηκαν γυρω μου και νιωθοντας πιο κλειστοφοβικα απο οταν ειμαι στο χαλασμενο μου ασανσερ ξεκινησα να τα περιεργαζομαι. Η μπριζολα (κατ'ευφημισμο, μιλαμε για ενα κομματι κρεας γυρω στα 4 τετραγωνικα μετρα) που καλυπτε το πιατο και εξειχε σε ολα τα ακρα του ηταν κατακοκκινη με αιμα, και οταν προσπαθησα να την κοψω για να δω τι θα βγει απο μεσα εκεινη αποκριθηκε με ενα ξεψυχισμενο "ΜΜΜΜΟΥΥ!". Αφησα το πρωτο πιατο στην ακρη και, προσεχτικα ωστε να μη γυρισω κατα λαθος προς το παραθυρο και δω το ατυχο ζωο καπου εξω να ξεψυχαει, προσπαθησα να βρω τη σερβιτορα. Αναμεσα μας ορθωνοταν ενα τειχος απο κατι που εμοιαζε σαν τηγανιτες πατατες στο χρωμα και την υφη, αλλα οχι στο μεγεθος. Ηταν αυτο που ακουνε οι μπαμπαδες των τηγανιτων πατατων στο δασος και γυρνανε τρεχοντας στο σπιτι με ξαφνικες ιδεες να παρατησουν το κυνηγι και να γινουν χρηματιστες, κατασκευαστες οδοντογλυφιδων η αναλυτες ζωδιων που αφορουν τα μεσα Μαρτιου. Ηταν FREEDOM FRIES και παντου γυρω τους εσταζε κατι σαν τυρι, κατι σαν αποβλητα του Κοζλοντουι, κατι τελος παντων που δεν θα μπαινε στο στομα μου ουτε αν συμπληρωνε 17 τριπλοτυπα και τα υπεγραφε και ο μπαμπας του. Εκει, αναμεσα στις FREEDOM FRIES (μονο με κεφαλαια περιγραφονται) εντοπισα μια τρυπιτσα που μου εδινε ενα μικρο οπτικο πεδιο προς τη γκαρσονα και τη ρωτησα αν αυτο ειναι medium rare και γιατι ενα χωραφι πατατες προσπαθει να με σκοτωσει χρησιμοποιωντας εμφανως οτι ηταν αυτο που ψαχνουν τοσο καιρο στο Ιρακ. Το μονο που ειδα στο βλεμμα της ηταν απορια:
"This is how we cook here y'all, we like our portions manly and we never ruin our meat. Enjoooy!"
Αφοτου εφυγε, και η απελπισια μου φαινοταν μονο να αυξανεται, αγνοησα τη μπριζολα που ειχε αρχισει να μασαει μια απο τις πατατες και αφοσιωθηκα στη γλυκοπατατα. Οπως περιμενα και αυτη ηταν βγαλμενη απο ταινια οπου μικροι ανθρωποι μπλεκουν σε περιπετειες σε ενα μερος οπου ολα ειναι τεραστια και ξαφνικα μια θεορατη πατουσα εμφανιζεται και τους κανει χαλκομανια, και καθε λιγο γυρνουσα και την κοιτουσα μη βγαλει ξαφνικα στομα και μου εξηγησει οτι δεν ειναι ορεκτικο αλλα χαρακτηρας απο το Toy Story και κατα λαθος βρεθηκε εδω. Η μπριζολα ρευτηκε, εγλειψε λιγα ακομα απο τα χημικα των FREEDOM FRIES, ανασηκωθηκε οσο μπορουσε και μου τραγουδησε σε μια περιεργη διαλεκτο Ναβαχο το "Na na na na, don't phunk with my heart", και αφοτου εξερευνησε το περιβαλλον με τις κεραιες της, φορεσε το παλτο, πηρε την ομπρελα της και εφυγε. Και με μεγαλο φοβο για το τι θα αντικρυσω γυρισα επιτελους στο τελευταιο μου πιατο και συναντησα τη μεγαλυτερη εκπληξη της βραδιας.

Ενα μικρο πιατακι με ενα μαδημενο μπροκολο μεσα.
Επρεπε να το περιμενω οτι αυτο πιανεται για "extra broccoli" εδω.

Sunday, August 1, 2010

Lost

Τις τελευταιες μερες ειμαι πεπεισμενος πως το καλυτερο μερος που θα μπορουσε να φερει η NASA τους μελλοντικους της αστροναυτες για να νιωσουν την απομονωση του διαστηματος ειναι ο αμερικανικος νοτος. Ακομα και σε μια ιστορια επιστημονικης φαντασιας που διαβαζα προχτες, η πολη στην οποια εξελισσοταν και ηταν διαλεγμενη για να βγαζει ενα συναισθημα αποστασης απο τον πολιτισμο, μετα απο λιγη ερευνα αποδειχτηκε να απεχει περιπου 10 λεπτα με τ'αμαξι απο δω που γραφω (και να ειναι διπλασια σε πληθυσμο απο τη δικια μου). Εχω ζησει τα 18 πρωτα χρονια της ζωης μου σε ενα νησι που το μισο χειμωνα δεν ειχε προσβαση στον πολιτισμο και παλι μονο στα αμερικανικα χωρια εχω νιωσει οτι εχω ναυαγησει σε ενα μερος που απεχει ετη φωτος απο οτιδηποτε.
Στην αρχη μου εκανε εντυπωση οτι ολα ηταν τοσο μακρια. Το σπιτι μου χωριζεται
α)απο το σπιτι αριστερα με ενα δασος
β)απο το σπιτι δεξια με αλλο δασος
γ)απο το σπιτι πισω με το δασος που ενωνει τα αλλα δυο δαση (wtf)
δ)απο το σπιτι μπροστα με μια λιμνη
και χωρις να θελω να υποστηριξω οτι εχω ζησει μεγαλο διαστημα εδω, μετα απο 4 χρονια και κατι, μου φαινεται τουλαχιστον περιεργο που τα μονα νοημοντα οντα που εχω γνωρισει στη γειτονια ειναι σκιουροι και μια φορα ενα περαστικο ρακουν (το γαμημενο μας σνομπαρε και εφυγε αμεσως).
Και ακομα και οταν συνηθισεις τις αποστασεις και τα αδεια τοπια υπαρχει η αποσταση απο τον πολιτισμο. Στο μοναδικο κινηματογραφο της πολης ερχονται μονο blockbusters. Τα βιβλιοπωλεια ειναι υποκαταστηματα αλυσιδων και φερνουν συγκεκριμενα, politically correct πραγματα. Μονο στο φαι βρισκεις ποικιλια, και απο ενα σημειο και μετα το φαι γινεται το χομπι σου. Φχαριστω, δε θα παρω, φακ γιου. Και η αφορμη του παραπανω ξεσπασματος δεν ειναι οτι με νοιαζει τι κανουν εδω, χεστηκα, σε 15 μερες θα τα μαζεψω και θα γυρισω σπιτι, η αφορμη ειναι οτι χτες μου τελειωσαν τα τσιγαρα.

Στη Θεσσαλονικη οταν μου τελειωνουν τα τσιγαρα υπαρχουν διαφορες επιλογες απο τις οποιες η δυσκολοτερη ειναι να σηκωθω και να παω μεχρι τον Αιγυπτιο (3 λεπτα περπατημα) να αγορασω, και η ευκολοτερη να κανω τρακα η να χωσω καποιον να παει. Εδω οταν μου τελειωνουν τα τσιγαρα υπαρχει μονο ΜΙΑ επιλογη: να παρω το αμαξι και να οδηγησω 15 λεπτα μεχρι το πλησιεστερο βενζιναδικο που ειναι ανοιχτο 24/7. Μονο που αν εισαι και λιγο βλακας και ξεχασεις το GPS στο σπιτι ο δρομος μπορει να σε βγαλει σε περιεργα μερη. Στην αρχη πηγαινα καλα. Μετα πηρα μια λαθος στροφη. Μετα εκανα εναν κυκλο για να ξαναβγω στο σωστο δρομο και χαθηκα τελειως. Και ξαφνικα βρεθηκα σε ενα μικρο δρομακι στη μεση του πουθενα, αριστερα και δεξια χωραφια ως εκει που φτανει το ματι, καπου τεεεεεερμα κατου ενας αχυρωνας και ουτε ενα γαμοφως. Βγηκα απο τ'αμαξι, αναψα ενα απο τα τσιγαρα που εξαιτιας τους απ'οτι φαινοταν ταξιδεψα σε αλλο πλανητη, το πηρα αποφαση οτι δεν υπηρχε καμια περιπτωση να προσανατολιστω σε ενα μερος χωρις θαλασσα που παντου εβλεπες το ιδιο πραγμα, ειδα τ'αστερια αποτυχανοντας παταγωδως να εντοπισω τον Πολικο Αστερα (συγγνωμη Ελενη, ειχες δικιο) και ετσι κι αλλιως δεν ηξερα το σημειο του οριζοντα που επρεπε να ακολουθησω, μπηκα ξανα στο αμαξι και ακολουθησα το δρομο μεχρι που μ'εβγαλε σε μια διπλανη πολη, βρηκα αλλο ενα βενζιναδικο και ζητησα οδηγιες. Και ακομα ενα πακετο τσιγαρα για να μην εχω και αποψε τα ιδια.

Και ακομα και τωρα που καθομαι στο pc και το γραφω αυτο δε νιωθω τελειως ασφαλης. Εχω ανοιξει το παραθυρο (υπαρχει μια θεμελιωδης διαφορα αναμεσα στα εδω και τα εκει παραθυρα, εκει ανοιγουν αριστερα και δεξια, εδω σηκωνεις ενα βαρυ ξυλινο πραγμα, και αν νομιζεις πως ειναι το ιδιο μαλλον δεν εχεις φαει στα δαχτυλα παραθυρο) για να φευγει ο καπνος και διαβαζω ενα βιβλιο που κανονικα δεν θα επρεπε να με τρομαζει, αλλα σε αυτο το περιβαλλον νομιζω θα φοβομουν ακομα και τον Ποπαι. Εξω το σκοταδι ειναι πιο πηχτο απο συμπηκνωμενη μανταριναδα, δεν υπαρχει πολη σε ακτινα 20 λεπτων με τ'αμαξι και μετα τις 12 ολοι στα διπλανα (που λεει ο λογος) σπιτια κοιμουνται η τους εχει σκοτωσει ο σχιζοφρενης δολοφονος με το πριονι που ζει στον πατο της λιμνης. Το μονο που βλεπω απο το παραθυρο μου ειναι εναν κορμο δεντρου, τον καπνο που βγαινει και μετα ενα πραγμα 100 φορες πιο σκοτεινο απο αυτο που βλεπεις οταν κλεινεις τα ματια σου, πισω απο τα βλεφαρα σου.

Νομιζω οτι αν δε μου ελειπε τοσο το σπιτι μου θα καθομουν εδω για ενα χρονο και θα διαβαζα βιβλια.

Friday, July 30, 2010

Stories

Αυτη τη στιγμη καθομαι στην τελευταια, μεσαια θεση σε μια πτηση της southwest απο Denver για St. Lewis και προσπαθω να καταλαβω γιατι ειναι μαυρα τα δαχτυλα μου, και μετα απο ωρα σκεψης για το αν εφτιαξα καμια αλυσιδα ποδηλατου, αλλαξα τα λαδια στο μηχανακι η καθαρισα το γκαζιμπο (κανενα απο τα τρια δεν συνιστα συνηθισμενη ενασχοληση μου στο αεροπλανο η οπουδηποτε αλλου) συμπερανα πως το μαυρισμα ηταν απο τις σελιδες των δυο βιβλιων που τελειωσα απο αεροπλανο σε αεροπλανο αυτες τις μερες. Ειδικα εκεινο που εχω στα ποδια μου τωρα ειναι φτηνιαρικη εκδοση και λερωνει παντου, αλλα το ειδος της φτηνιαρικης εκδοσης που βρισκεις μονο στην Αμερικη και μ'αρεσει πολυ, εχει σκληρο εξωφυλλο, κατι τεραστιες και χοντρες σελιδες σαν εφημεριδοχαρτο και μελανι που το φυσας και αλλαζει σχηματα. Το επομενο πραγμα που μου 'ρχεται στο μυαλο ειναι πως εκτος απο τη βαλιτσα με τα ρουχα που εδωσα για check-in εχω αλλη μια ακριβως απο πανω μου γεματη βιβλια, τα οποια πρεπει επειγοντως να κρυψω πριν φτασω στο σπιτι (το δωματιο μου στο Goldsboro ειναι αδειο επειδη δεν ζω εκει οποτε σιγα σιγα γεμιζει με τα βιβλια που αγοραζω σε καθε ταξιδι, απο ενα σημειο και μετα απλα δε χωρουσε τιποτα αλλο και η μανα μου διαμαρτυρεται συνεχεια οτι φοβαται να μπει να το καθαρισει με τοσους διαολους στα εξωφυλλα να την κοιτανε).
Τελος παντων, το θεμα ειναι αλλο: Στο Boulder βρηκα ενα βιβλιοπωλειο που ηταν σιγουρα το ωραιοτερο που εχω δει στη ζωη μου, και εχω δει πολλα. Το ισογειο ειχε κατι τεραστιες βιβλιοθηκες που δεν αφηναν ουτε μισο εκατοστο τοιχου, γεματες μεταχειρισμενα βιβλια, στον πανω οροφο ειχε ενα δωματιο με μια μικρη ταμπελιτσα "MAIN HALL" και μεσα μια μεγαλη τραπεζαρια με απειρα βιβλια τρομου στοιβαγμενα γυρω της, τα επιστημονικης φαντασιας ηταν τερμα πανω, διπλα σε ενα παραθυρο για να βλεπουν τ'αστερια, ενας διαδρομος στα αριστερα ειχε μετατραπει σε yoga room με μαστουριαρικα αρωματα και βουδες για το new age section και δεν υπηρχε πουθενα παγκος με best-sellers, το καταλαβαινω πως ειναι αβολο και αντιεμπορικο αλλα οταν μπηκα και ενιωσα οτι απευθυνεται σε ανθρωπους που πανε και ξερουν τι ψαχνουν, το ερωτευτηκα με ολη τη δυναμη του ελιτισμου και του σνομπισμου μου. Α, και διπλα στη γυαλα με τα ζαχαρωτα στο ισογειο επαιρνες μια στροφη αριστερα αναμεσα σε κατι στοιβες που ηταν επιτηδες βαλμενα πολυ κοντα, στριμωχνοσουν για λιγο και εβγαινες ξαφνικα σε ενα σαλονακι με μικρους καναπεδες και παιχνιδια, και στους τοιχους κλασσικα παιδικα βιβλια. Holy fuck δηλαδη.
Εκει αφησα ολες μου τις οικονομιες και αναμεσα στα πολλα που πηρα (βρηκα και το Virgin Suicides μεταχειρισμενο για 3 δολλαρια σε αψογη κατασταση) ηταν και ενα, καινουριο μαλλον γιατι δεν το χω ξανακουσει, λεγεται Stories και ειναι μια ανθολογια ιστοριων τρομου και φαντασιας που εχουν επιμεληθει ο Neil Gaiman και ο Al Sarrantonio (αυτος δεν ξερω ποιος ειναι). Γενικα ηταν καλο στα σημεια που περιμενα (τιποτα δε μ'εκανε να βαρεθω) και κακο στα σημεια που φοβομουν (μερικες φορες ο Gaiman γινεται λιγο υπερβολικος με τις εμμονες του και ενα σα ν'ακους emo 14-χρονο κοριτσακι να κλαιγεται αλλα ευτυχως δε γινεται συχνα) αλλα οταν εφτασα στο τελος, πετυχα μια ιστορια που αξιζε ολα τα 35$ που μου κοστισε το ρημαδι. Ειναι η μεγαλυτερη στο βιβλιο (γυρω στις 50 σελιδες) και με μεγαλη διαφορα η καλυτερη, το The Maiden Flight of McCauley's Bellerophon της Elizabeth Hand ειναι η ιστορια τριων παλιων συναδελφων σε ενα μουσειο που βρισκονται μετα απο χρονια οταν μαθαινουν οτι το παλιο τους αφεντικο και κοπελα του ενος τους οταν ηταν νεοι πεθαινει απο καρκινο μονη σε μια μικρη πολη μακρια τους. Οι τρεις τους θυμουνται οτι πριν απο χρονια η ιδια ηταν υπευθυνη για την καταστροφη ενος σπανιου φιλμ μου εδειχνε την πτηση 17 δευτερολεπτων μιας περιεργης μηχανης δυο χρονια πριν πεταξουν οι αδερφοι Wright και για να την κανουν να νιωσει καλυτερα φτιαχνουν τη μηχανη απο την αρχη και προσπαθουν να ξαναγυρισουν το φιλμ σα να μην καταστραφηκε ποτε.
Αυτα.

Wednesday, April 28, 2010

Delirium

Θελω να το ξεκαθαρισω απο την αρχη για να μην υπαρξουν παρεξηγησεις.
Δεν εχω καποιο γενικο, αδικαιολογητο προβλημα με τους γεωλογους και τη γεωλογια.
Εχω ενα συγκεκριμενο, αδικαιολογητο προβλημα μαζι τους, τους μισω.
Γενικα προσπαθω να ειμαι ανοιχτομυαλος, δεχομαι τη γνωμη των αλλων μεχρι να αρχισουν να με τσατιζουν, δε μαλωνω για ομαδες και κομματα, δεν εχω προβλημα με καμια συγκεκριμενη κοινωνικη ομαδα, ακουω και καλα πειραματικη μουσικη και δε με απωθουν οι ομοφυλοφιλοι αν δεν το κανουν αρκετα κοντα μου ωστε να με παιρνουν τα σκαγια αλλα οσο και να προσπαθω υπαρχουν πραγματα που δε βρισκω το λογο υπαρξης τους, και ακομα και τοτε προσπαθω να τα ανεχομαι. Τα παγωτα ΚΡΙΚΡΙ. Τον Αδωνη Γεωργιαδη. Εκεινο το οργανο γυμναστικης που ειναι σαν ενθουσιωδης δονητης. Ολα τα λαχανικα εκτος απο το μπροκολο στο Mongo. Αλλα με τους γεωλογους ρε φιλε δεν αντεχω, κατι ραγιζει μεσα μου.

Δεν ειναι οτι η σχολη, το επαγγελμα και γενικοτερα η υπαρξη τους μου φαινεται παντελως αχρηστη (αν και ολα αυτα ισχυουν), αυτο συμβαινει και με αλλα πανεπιστημια που δεν εχουν κανενα λογο υπαρξης εκτος απο το να τσατιζουν παρομοιες σχολες. Πχ, αυτοι που σπουδαζουν Βιολογικων Εφαρμογων στα Γιαννενα και λενε οτι κανουν "κατι σαν Ιατρικη αλλα οχι Ιατρικη γιατι δεν εχει επαγγελματικες προοπτικες" υπαρχουν για να τσατιζουν τους γιατρους. Αυτοι που σπουδαζουν Ανθοκομια στο Μεσολογγι (και μενα μου ακουγεται σαν λογικο αλμα αυτο στην προταση αλλα υπομονη) και λενε οτι κανουν "αρχιτεκτονικη εσωτερικων χωρων" υπαρχουν για να εκνευριζουν τους αρχιτεκτονες και κυριως τους εσωτερικους χωρους. Και αυτοι που σπουδαζουν η ασκουν τη Γεωλογια υπαρχουν για να διαολιζουν εμενα. Δηλαδη μα τω Θεω, δε βρισκω αλλη χρησιμοτητα στον κλαδο τους απο το να με κανουν να βγαζω σπυρια.

Νομιζω οτι καποτε, πριν πολλα χρονια, σε ενα δωματιο στα εγκατα της Γης μαζευτηκαν ο Σανταμ Χουσεϊν, ο Χιτλερ, ο Τζενγκις Χαν, η Καρι Μπραντσο, ο Πινκι, ο Μπρεϊν, η Καρι Μπραντσο και ο Dr. Evil και κατεστρωσαν το σχεδιο τους για την καταστροφη του κοσμου, και αυτο περιληπτικα ηταν να μαζεψουν ολα τα μαθηματα επιλογης απο τις κανονικες σχολες και να φτιαξουν μια που δεν θα εχει λογο υπαρξης (δεν ξερω πως θα φερει αυτο το τελος του κοσμου, δεν εχει σημασια). Και για να μη με λετε μαλακα (ναι, σιγα) και μεροληπτικο (χεστηκα, ειμαι) βρηκα και στοιχεια, οριστε μερικα απο τα μαθηματα στον οδηγο σπουδων τους και αποσπασματα απο την περιγραφη τους ωστε να φαινονται μαλακιες:

Κρυσταλλογραφια: [...] 32 [...] ομάδες [...] με ακτίνες Χ [...]. Το πιο καθυστερημενο πρωταθλημα ποδοσφαιρου ολων των εποχων.
Εισαγωγη στη Γεωλογια: Ιστορια [...] και [...] χρονολογηση [...] πλακων [...]. Ειναι το μαθημα που καθονται ολοι μαζι και βλεπουν ροδα, τσαντα και κοπανα.
Φιλοσοφια της Επιστημης: Χωρις σχολια.
Εισαγωγη στη Σεισμολογια: [...] Μακροσεισμικα αποτελεσματα των σεισμων [...]. Οχι, νταξ, αυτο δυσκολο ειναι. Εχουν ενα βιβλιο και γραφει παντου ΜΠΟΥΜ με μεγαλη γραμματοσειρα.
Ασκησεις Υπαιθρου: Ντα φααααακ
Γενικα Μαθηματικα ΙΙ: [...] πραξεις [...]. Πειτε με μαλακα αλλα γνωμη μου ειναι πως αν δεν ξερεις να κανεις προσθεση πρεπει να σε πνιγουν στο νεροχυτη μολις γινεσαι 15. Ο νεροχυτης θα πρεπει να ειναι μεγαλουτσικος και βαθυς.
Γενικη Μετεωρολογια: ΖΕΣΤΗ! ΚΡΥΟ! ΚΡΥΟ! ΑΚΟΜΑ ΚΡΥΟ! ΤΩΡΑ ΖΕΣΤΗ!
Παλαιοντολογια Ασπονδυλων: Νταξ, οτι πεις.
Γενικα Μαθηματικα ΙΙΙ: [...] πραξεις [...] Για οσους δεν τις εμαθαν καλα στο προηγουμενο μαθημα.
Παλαιοντολογια Σπονδυλωτων: Βλεπε Παλαιοντολογια Ασπονδυλων + Σπονδυλες.
Φυσικη Γεωγραφια: Ναι, εκεινη που ξεκιναει στην τριτη Δημοτικου.
Ασκησεις Υπαιθρου: Μα τον αγιο Σωστη, το ξαναχει!
Μικροπαλαιοντολογια: Παλαιοντολογια Ασπονδυλων + Σπονδυλες αλλα πολυυυυυυυ μικρα!
Γενικη Κλιματολογια - Κλιμα Μεσογειου και Ελλαδας: Σε αυτο το μαθημα ανοιγουμε το παραθυρο, βλεπουμε τον καιρο και κανουμε ολοι μαζι "Ααααααα" εν χορω.
Σεισμικες Μεθοδοι Γεωφυσικης Διασκοπησης: Βαριεμαι να διαβασω τι αφορα αυτο αλλα υποθετω πως εχει να κανει με μεθοδους για να προκαλουμε σεισμους, και στο τελος εφτιαξαν και μια ψευτικη λεξη και την πεταξαν για να φαινεται επιστημονικο.
Αναλυση Γεωλογικων Δεδομενων: Σα να λεμε, εχμ, Γεωλογια;
Ξενογλωσση Γεωλογικη Ορολογια Ι: Ντα νταααααν. Rock, stone, earth, quake, earthquake, Flintstones, yaba daba doo, done.
Γεωχρονολογησεις: Αυτο ειναι εργαστηριο και εχει μεγιστη σημασια, ειναι και δυσκολο. Βγαινεις στο δρομο, βρισκεις μια κοτρονα, τη βαζεις πανω στον παγκο και τη ρωτας: "Ποσο χρονω εισαι συ καλε; Ποιανου εισαι; Πως το λενε το αδερφακι σου; Ποσα παγωτα εχεις φαει;"
Παλαιοανθρωπολογια: Εδω ειναι που μαζευονται και μιλανε για παλιανθρωπους, πως να τους καταλαβεις, ποια ειναι τα αδυναμα σημεια τους και πως να μη σε πηδηξουν και σ'αφησουν αστεφανωτο.
Χαρτογραφησεις Υπαιθρου: Αντε γιατι αρκετα μαλακιστηκαμε με τις Ασκησεις Υπαιθρου.
Ωκεανογραφια: ΑΣΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΗΣΥΧΗ ΓΑΜΩ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΣΟΥ!

Και θα κλεισω με το προσφατο γεγονος του ηφαιστειου, στην Ισλανδια, Γροιλανδια, Παταγονια, καπου εκει γυρω, δεν ειμαι σιγουρος. Εκει που ολοι περιμεναμε να καταλαβουμε τι σκατα κανουν οι γεωλογοι. Εκει που αρχισαν οι ηγετες κρατων να φωναζουν "εναν γεωλογο, ειναι επειγον!" και να ψαχνουν τους επιστημονες που πληρωναν τοσα χρονια και δεν περιμεναν ποτε να χρειαστουν. Μεινε ησυχος πολιτη, οι γεωλογοι ηρθαν, επισκοπησαν και απεφανθησαν:
Τώρα υπάρχει "τουλάχιστον ένα ποσοστό λάβας που εκτινάσσεται από τον κρατήρα και πέφτει πάνω στον πάγο", δήλωσε ο Γιορλεϊφούρ Σβέινμπγιορνσον, γεωλόγος της μετεωρολογικής υπηρεσίας. Πηγε αυτος με το ηλιθιο ονομα καπου εκει πιο μακρια, ειδε τη λαβα να πεφτει στον παγο και το παρουσιαζει λες και ανακαλυψε το μικροτσιπ.
"Το χρώμα του ατμού εξακολουθεί να είναι φαιό, αλλά είναι πλέον και αρκετά λευκό, επομένως μοιάζει περισσότερο με νερό που εξατμίζεται", προσέθεσε. Ξερει τα χρωματα, ξερει και πως ειναι το νερο που εξατμιζεται, τι εξυπνο παιδακι γαμωτητου!
"Οπως σημείωσε ο γεωλόγος, η ποσότητα της στάχτης που εκτινάσσεται στον ουρανό δείχνει να είναι μικρότερη."
Ενταξει, δεν το συνεχιζω, νομιζω θα μου ρθει το εγκεφαλικο οπου να ναι...

Wednesday, April 21, 2010

Τεταρτη βραδυ

Καθεσαι μονος μπροστα στο pc και παιζεις poker, στην τηλεοραση δειχνει ποδοσφαιρο αλλα δεν εισαι σιγουρος ποιες ομαδες ειναι και απο κατω περναει το σκουπιδιαρικο. Καποια στιγμη περναει η ωρα, κλεινεις την τηλεοραση και το φωτιστικο, βαζεις ενα ποτηρι jack, στριβεις ενα τσιγαρο και συνεχιζεις να παιζεις χαρτια μεσα στα σκοταδια ενω αρχιζεις να υποπτευεσαι πως εισαι ο μονος ανθρωπος που εχει απομεινει ξυπνιος στον κοσμο.
Οι ηχοι σεξ απο τον πανω οροφο εχουν σταματησει.
Ο καιρος ειναι κατι αναμεσα σε ανοιξιατικος και καλοκαιρινος.
Η γειτονια ειναι σιωπηλη.
Ο καπνος απο το τσιγαρο σχηματιζει περιεργες φιγουρες στο οριο αναμεσα στο φως του υπολογιστη και το σκοταδι του υπολοιπου δωματιου.
Απο την ανοιχτη μπαλκονοπορτα μπαινει ψυχρουλα αλλα ακριβως τοση ωστε να ειναι ευχαριστη και να σηκωνει που και που τις τριχες στο σβερκο σου.
Και ξαφνικα περναει απ'εξω ενα αμαξι με κατεβασμενα τζαμια και απο μεσα ακουγεται μια στριγκλια απο σαξοφωνο.
Και τοτε ΞΕΡΕΙΣ οτι εισαι στο Φονικο Οπλο!


Ντα φαααααακ

Saturday, March 20, 2010

Ασχετο

Ξεκιναω μην εχοντας την παραμικρη ιδεα για το θεμα του post, εγραφα κατι πιο σοβαρο και χρειαζομαι διαλειμα, οποτε οτι βγει.

Και τωρα που λεω βγει, προχτες το βραδυ βγηκα στο Monrose (πρωην It's Only) και πολυ προσωπικα το πηρα που αλλαξε ετσι το μαγαζι. Δε με νοιαζει που αλλαξε η μουσικη, η διακοσμηση, το προσωπικο, η πορτα, οι τουαλετες, τα πλακακια, η θεση της σκαλας (γι'αυτο δεν παιρνω ορκο), που τους λες "μια πρασινη" και σου φερνουν ενα δηθεν πραμα οτι να'ναι η που ολες οι σερβιτορες αναγκαζονται να φορανε ασκημους μπερεδες, ειλικρινα ολα αυτα τα επουσιωδη θεματα με αφηνουν παγερα αδιαφορο, κοινως χεστηκα. Το προβλημα μου ειναι τα τασακια. Το It's Only ειχε κατι συμπαθεστατα γυαλινα τασακια που γραφανε πανω The Only Rock Bar in Town και κατι αλλες πιπες και το ειχα εθιμο οποτε πηγαινα να κλεβω ενα, το Melrose εχει κατι αδιαφορα, μαλακισμενα που δε γραφουνε τιποτα πανω και δεν εχω ορεξη να τζουρνεψω ουτε ενα. Μπραβο ρε μαλακα, καταφερες να μη σου κλεβω τασακια, συγχαρητηρια. Αν το πηγαινουμε ετσι να αλλαξουνε κουπες και στο Διατηρητεο, σφηνοποτηρα στο Ταξιδι, κρασοποτηρα στην Αλαμπρα και λαμπες στο Μετροπολις (αυτο δεν ειναι στη Θεσσαλονικη) να μην κλεβω τιποτα οταν ειμαι μεθυσμενος, πολυ Ευρωπη γιναμε γαμω την πουτανα μου, μας κοψανε την εξοδο τις καθημερινες (σιγα), μας κοψανε το καπνισμα σε κλειστους χωρους (ΣΙΓΑ), να μας κοψουνε και τις μικροκλοπες να δουμε τι θα καταλαβουνε οι ψοφιοι.

Και τωρα που λεω Ευρωπαιοι, το καλοκαιρι που θα ειμαι στην Αμερικη, 6 Αυγουστου που θα φυγουν οι φιλοι μου λεω να παω Chicago που θα εχει το Lollapalooza, δεν ξερω τι θα εχει φετος αλλα το περσινο lineup με καθησυχαζει καπως: Depeche Mode, Tool, Killers, Jane's Addiction, Kings of Leon, Yeah Yeah Yeahs, Thievery Corporation, Rise Against, Decemberists, Animal Collective, Arctic Monkeys, Kaiser Chiefs, Raveonettes, Lou Reed, Coheed and Cambria, ουτε θυμαμαι ποσοι ακομα ητανε, στο προπερσινο που ειχα παει κιολας ειχε Rage Against the Machine, φετος δε μπορω να φανταστω τι θα γινει. Και αν εχω δει ηδη εδω Massive Attack και Fatboy Slim (οι Rammstein μαλλον διαγραφονται) νταξ, τι αλλο να ζητησω, Μαλαμα θα παω τον Σεπτεμβρη.

Και τωρα που λεω Σεπτεμβρη, δε μας γαμας λιγο καιρε, εχεις γινει πιο ενοχλητικος απο τους μαλακες που πηγαινοερχονται στα μαγαζια οταν στεκομαι στο διαδρομο, παρε μια αποφαση, η μεσα η εξω, η κρυο η ζεστη. Δε γινεται να ξυπναω το πρωι, να βγαινω μες την τρελη χαρα με τη βερμουδα και το γυαλι και να γυρναω τρεμοντας και μασωντας την αριστερη πατουσα μου για να φυγει το κρυοπαγημα, εχω αρχισει να το παιρνω προσωπικα, μαλλον το κανεις επιτηδες. Με βλεπεις να βγαινω κουλ και ανετος με την αυτοπεποιθηση του καλοκαιρινου μαλακα και με στελνεις σπιτι το απογευμα καταρρακομενο σωματικα και ψυχολογικα, καπου γυρω στο μεσημερι το ντυσιμο αρχιζει να φαινεται ασχετο με την εποχη, οταν πλησιαζει το απογευμα και κρυβεται ο ηλιος το γυαλι μοιαζει τελειως ηλιθιο και μεχρι να ρθει το βραδυ εχω μετατραπει απο summertime-and the living's easy σε γρανιτα-δαπιτη. Ουστοδιαολο.

Και τωρα που λεω ουστοδιαολο μαλλον πρεπει να παω για υπνο.